FILM
Ik ken mezelf niet meer. Ik kom mezelf niet meer tegen, met die woorden concludeert Pilar (Laia Murall), de jonge Spaanse vrouw in deze film, dat ze teveel van zichzelf heeft opgegeven, zich teveel heeft weggecijferd om haar relatie met Antonio (Luis Tosar), sinds 9 jaar haar echtgenoot en vader van hun zoontje, in stand te houden en te redden. Op een avond pakt ze gauw wat persoonlijke spullen in een draagtas, kleedt haar 7-jarig zoontje aan, holt de flat uit op zoek naar een taxi en neemt uiteindelijk de bus naar Toledo, waar haar zus en Schotse vriend in een appartement wonen langs een nauw en hellend straatje van de oude binnenstad. Wanneer ze huilend in de armen van haar zusje valt, merkt Pilar dat ze haar slofjes nog aan heeft.

Wat volgt is een kat- en muisspel tussen de jonge vrouw, die werk vindt als kaartjesverkoopster in de San Tomé-kerk en haar gewelddadige echtgenoot, die in therapie gaat om zijn uitbarstingen van ongecontroleerde woede te beteugelen. Antonio kan niet zonder Pilar en eigenlijk kan Pilar ook niet zonder Antonio en bijgevolg ontstaat er een situatie waarbij ze elkaar na een tijdje weer af en toe zien tijdens de middagpauze. Antonio doet er alles aan om te genezen en Pilar overwint haar angst. De situatie stabiliseert en Pilar gaat met haar zoontje terug naar de echtelijke woning. Maar de rust duurt niet lang. De nieuwe situatie, namelijk dat Pilar gaat werken (ondertussen is ze gids in het plaatselijke museum) en dus met mensen – zeg maar mannen – in contact komt, zint Antonio niet. Hij verdient weliswaar goed zijn brood als verkoper in een keukenbedrijf, maar hij is bang dat Pilar hem zal verlaten voor een man met meer geld en intelligentie, die meer te bieden heeft dan een povere flat, oppervlakkige gesprekken en vakanties bij zijn ouders op het land. Wanneer Pilar aankondigt dat ze samen met een vriendin naar Madrid gaat om er te solliciteren naar een baan als gids, slaan bij Antonio de stoppen opnieuw door.

In Te Doy Mis Ojos, naar het Engels vertaald als Take My Eyes, maar letterlijk vertaald Ik Geef Je Mijn Ogen, behandelt Iciar Bollain een weinig origineel thema dat vaker het onderwerp van bioscoopfilms is geweest. Het gevaar bestaat dan ook dat het publiek Te Doy Mis Ojos over het hoofd ziet, ondanks de bekroning met 7 Goyas en een megasucces in de Spaanstalige wereld. Want deze film is een pareltje en verplicht de kijker om tot de allerlaatste minuut de rit uit te zitten. Iciar Bollain houdt gedurende 106 minuten een ongelofelijk hoog tempo aan zonder ook maar één keer de touwtjes te vieren. Vanaf de eerste scène hangt er een ongemakkelijke sfeer om de personages, een onderhuidse en bijna ondraaglijke spanning die de regisseur stevig onder controle heeft en waarmee hij de acteurs tot de uiterste grens van hun kunnen drijft. Laia Murall, als de getergde echtgenote Pilar, dwingt respect af voor de indringende en doorleefde manier waarop ze haar rol gestalte geeft, niet alleen met woorden en gelaatsuitdrukkingen, maar met haar hele lichaam, waardoor ze de toeschouwer als het ware meezuigt in de angsten die haar gevangen houden. En dan Antonio, een brok mannelijke jaloezie, een angstig dier met het voordeel van de fysieke overmacht, die kan vernielen en beschadigen en die tegelijk afschuw en medelijden opwekt, de onbetrouwbare, de goedmenende, de psychisch misvormde.

Iciar Bollain doet geen enkel toegeving aan de slechte smaak. Hij toont Antonio in een praatgroep voor gewelddadige mannen, een stelletje puberale macho's die vrouwen als gezelschapsdieren behandelen, die ze kunnen commanderen en laten gehoorzamen op bevel. Een zwart-witvoorstelling, misschien, maar wat is de realiteit? De regisseur zoekt nauwelijks excuses voor het gedrag van Antonio en zijn kompanen. Er is de laatste decennia genoeg over gepraat, er is genoeg over te doen geweest zonder dat er wezenlijk iets verandert, de emancipatie en alle therapieën ten spijt.

Te Doy Mis Ojos is een harde film, een rauwe confrontatie met de werkelijkheid. Onwillekeurig dringt een vergelijking met Gegen Die Wand zich op, een film met dezelfde intensiteit, waarin de vrouwelijke underdog tot de conclusie komt dat de dingen alleen door eigen handelen zullen veranderen. Bollain hanteert de complete soberheid: van muziek is nauwelijks sprake en de liefdesscènes zijn poëtische en intieme momenten van aanraking en vertedering.

BEELD EN GELUID
Het beeld van deze film staat in 16:9 en is anamorfisch. Kleurenfilters zijn her en der gebruikt om de sfeer te onderstrepen en in de overige scènes is er sprake van zeer scherp beeld en felle contrasten. Geen spoor van beschadigingen, vuil of compressiefouten, zo waar een perfecte transfer. Het geluid staat in Dolby Digital 5.1, maar dat rendeert nauwelijks. Zoals aangegeven is er van muziek nauwelijks sprake. Aan het begin en tijdens de aftiteling van de film heeft Alberto Iglesias (geen familie van) een rustige soundtrack gecomponeerd met cello en diepe pianotonen, tijdens de film zijn er alleen de dialogen in het midden en bijgeluiden opzij en achteraan. Te Doy mis Ojos zoekt de effecten op een ander niveau.

EXTRA'S
Deze dvd bevat de originele bioscooptrailer, samen met nog wat andere trailers van nieuwe films, maar de aangekondigde korte film en het gesprek met de regisseur heb ik op de 'checkdisk' niet gevonden.

CONCLUSIE
Te Doy Mis Ojos is een film die indruk maakt, een ruwe diamant, een goed bewaard geheim. Regisseur Iciar Bollain heeft wat te vertellen en dat doet hij met een handjevol prachtige acteurs in indrukwekkende rollen. Voeg daarbij een berensterk script en een perfect oog voor observatie en het resultaat zal u niet teleurstellen.