FILM
Wij presenteren: het grootste boerengat van Australië, met de aanlokkelijke naam Porpoise Spit en zijn al even braakneigingen opwekkende stelletje bewoners. Het dikke buitenbeentje Muriel Heslop (Toni Collette) wordt door haar zogenaamde vriendinnen aan de kant geschoven, omdat ze totaal niet hip is, het midden in het Nirvana-tijdperk waagt om hele dagen lang naar ABBA te luisteren, en vooral omdat de kans dat ze ooit aan een vriendje zal geraken, virtueel nul is. Haantje-de-voorste Tania Degano (Sophie Lee) merkt dat haar kersverse bruidegom haar op de dag van haar huwelijk al bedriegt - er zit verdorie lippenstift op zijn je-weet-wel - en samen met haar vriendinnen Cheryl (Rosalind Hammond), Janine (Belinda Jarrett) en Nicole (Pippa Grandison) gaan ze het geld voor de huwelijksreis verbrassen op een tropisch zwemparadijs. Muriel is uiteraard niet mee uitgenodigd. Muriel droomt van een sprookjeshuwelijk, met alle kitcherige clichés voorhanden; voor haar is het eerder de enige manier om haar thuis te ontvluchten, waar ze voortdurend heen en weer wordt geslingerd door haar vader Bill (Bill Hunter), een lokale politicus annex projectontwikkelaar gespecialiseerd in allerlei vormen van belangenvermening, haar compleet apathishe en kleptomane moeder Betty (Jeanie Drynan) en een stelletje afstotelijke broers en zussen die allemaal één of meer chromosomen missen. Haar vader probeert haar een baantje te bezorgen bij zijn maitresse, de cosmetica-verkoopster Deidre Chambers (Gennie Nevinson), in ruil voor een héél grote bestelling, maar Muriel casht de blanco cheque van haar vader zelf in, en reist haar zogenaamde "vriendinnen" achterna. Ter plekke ontmoet ze Rhonda (Rachel Griffiths), een vriendin van vroeger die net als zijzelf haar middelbaar niet heeft afgemaakt, en besloten heeft om van haar leven één langgerekt orgie te maken, gevuld met seks, seks en euh... seks. Nadat ze Tania en haar vriendinnen eens goed op hun nummer heeft gezet, trekt Rhonda samen met Muriel, die haar naam verandert in Mariel, naar Sydney, om daar een nieuw leven te beginnen.



In Sydney doet Mariel alle bruidswinkels af, en met een smoesje dat een naast familielid stervende is, krijgt ze gedaan dat ze een massa bruidsjurken mag passen en er zich in laten fotograferen. Een botsing met haar familie, wiens bankrekening door haar toedoen intussen gevaarlijk in het rood is komen te staan, is onvermijdelijk, zeker wanneer Bill Heslops naam valt in een smeergeldaffaire. Tot overmaat van ramp wordt er bij Rhonda een tumor in de ruggenwervel geconstateerd: ze wordt met succes geopereerd, maar het fuifbeest van weleer is voor de rest van haar dagen aan een rolstoel gekluisterd. Wanneer de zaken er voor Mariel het zwartst uitzien komt de redding echter uit onverwachte hoek: de Zuidafrikaanse zwemkampioen David Van Arkle (Daniel Lapaine) is dringend op zoek naar een Australische vrouw om, liefst nog vóór de Olympische Spelen, van nationaliteit te kunnen verwisselen.



"You're terrible, Muriel!"

De cover en het gegeven van deze Muriel's Wedding doen onmiddellijk denken aan een romantische komedie in de aard van Four Weddings And A Funeral, vooral op het vrouwelijk kijkerspubliek gericht, niet? Mis! En bij de naam P.J. Hogan denkt U waarschijnlijk onmiddellijk aan het pseudo-romantische Julia Roberts-misbaksel My Best Friend's Wedding, nietwaar? Wel, zet U dan maar schrap; Muriel's Wedding is inderdaad een komedie, maar dan een van de allerzwartste soort, met enorm veel gal, sarcasme, venijn en tussendoor een stevige portie sex. Inhoudelijk sluit de film nauwer aan bij Engelse tragikomedies als Brassed Off, zij het dan dat deze overduidelijk van Australische makelij is. Met Muriels belevenissen volgen we één van de vreemdste coming of age-verhalen uit de laatste tien jaar filmgeschiedenis. De kijker mag hierbij zelf uitmaken of Muriel - net als de rest van haar familie overigens - een vijs kwijt is, of juist verdomd goed weet wat ze wil. Drijvende kracht achter het verhaal is echter de vriendschapsband met Rhonda, die op voortreffelijke wijze wordt vertolkt door de immer onderschatte Rachel Griffiths. De introverte serial liar en het exuberante party animal vinden elkaar in een bijzondere vriendschap die haar oorsprong vindt in hun gezamelijke haat voor Porpoise Spit en hun achterlijke inwoners, waar ze allebei liefst zo weinig mogelijk aan herinnerd worden. De vriendschapsband komt onder druk te staan wanneer alle pech en tegenslag tegelijkertijd bij de beide dames toeslaat: Rhonda wordt fysiek afhankelijk van Muriel, pardon, Mariel, omdat zij het enige alternatief is voor een terugkeer naar het verfoeilijke Porpoise Spit, waar ze voor de rest van haar tijd gedoemd is om af te hangen van haar moeder en rond te hangen met de verwerpelijke nest Barbiepoppen die zich als haar vriendinnen voordoen; Muriel daarentegen ziet op dramatische wijze hoe haar geheime passie voor huwelijken en de daarbij gepaarde maniakale pas-sessies van bruidsjurken geopenbaard wordt. De drang om te trouwen slaat om in een obsessie, en net als Rhonda is het haar enige vluchtweg om niet terug te moeten keren naar haar ontnuchterende thuis.



Maar voor het zover is, maken Muriel en Rhonda van hun leven een feest waarin ze dag na dag leven, en vooral Muriel zich geen zorgen maakt om het feit dat ze er al het geld van haar vader aan het doorverbrassen is. Uw perceptie van ABBA zal na deze film nooit meer hetzelfde zijn. Als een rode draad door de film loopt ook de voorbereiding van de Olympische Spelen in Sydney in 2000, alhoewel de film dateert van zes jaar daarvoor. Van de reclame op de taxi tot en met de subplot over David Van Arkle die omwille van een politieke rel in Zuid-Afrika niet mag deelnemen onder zijn eigen nationaliteit. De film werd op dat punt overigens door de feiten achterhaald, want het apartheidsregime was tegen 2000 verdwenen en van een boycot van Zuid-Afrika was er tijdens voornoemde spelen helemaal geen sprake. P.J. Hogan heeft ondanks dit kleine anachronisme een gevatte tijdsschets gemaakt waarin het generatieconflict tussen Muriel, die op zoek is naar authenticiteit in haar leven, en haar vader, die liefst nog zijn gezin onder de mat zou vegen en vergeten, mooi stelselmatig tot een climax wordt gedreven. Maar dé reden waarom U deze film toch minstens een keer moet hebben gezien zijn de schitterende acteerprestaties van Rachel Griffiths als de van zelfmedelijden vervulde Rhonda en vooral de compleet halfgare Toni Collette, die de film bij elkaar gibbert en gilt, maar op erg geloofwaardige wijze de transformatie ondergaat van liegende en bedriegende tienerseut tot zelfstandige, volwassen vrouw. Of toch bijna. Voor Toni Collette volgde na deze film een internationale doorbraak, met onder meer rollen in films als The Sixth Sense.



BEELD EN GELUID
Ten opzichte van de eerder besproken UK-versie, die vreemd genoeg niet door Universal, maar door Buena Vista op de markt gebracht werd, is deze transfer ronduit superieur. Eerst en vooral krijgen we op deze versie tenminste geen vermaledijde pan en scan-versie, alhoewel we toch ook niet de correcte aspect ratio van 1.66:1 krijgen. De anamorfische uitvoering heeft als formaat 1.85:1, wat misschien betekent dat er van top en bodem een klein strookje af is gesneden, maar deze benadert het origineel wat ons betreft goed genoeg, alhoewel de ingreep toch voor een vol punt aftrek in de beeldscore zorgt. Printbeschadigingen zijn niet te bespeuren, ruis is er wel te zien, maar niet zodanig dat het storend wordt, en in sommige scènes zit er wel een milde vorm van aliasing, zoals in het boeket dat bij het begin van elke act geworpen wordt. De huidstinten zijn zeer natuurlijk, en ook de rest van het palet oogt mooi evenwichtig. Toch hadden we misschien liever een double layer-disc gezien; onder meer in de scène waarin Muriel en Rhonda onder de sterrenhemel Fernando van Abba aan het zingen zijn, kon het contrast wat dieper. Ook met de geluidstrack varen we een stuk beter dan onze onfortuinlijke collega's over het kanaal, want net als bij de Australische versie is deze disc voorzien van een puntgave Dolby Digital 5.1-remix. Zelfs met een eerder artistieke film als deze, waar geen surround-foefjes voor nodig zijn, weet men bij Universal er het maximale uit te putten. Bijzonder netjes is bijvoorbeeld de manier waarop de Abba-muziek vanop Muriels cassetje naadloos verglijdt in de achtergrondmuziek, waarvoor Peter Best overigens nog enkele variaties op het Dancing Queen-thema heeft toegevoegd. De dialoog is netjes verstaanbaar en klinkt mooi gericht, zonder dat de stemmen door elkaar lopen. Dit maakt het ook goed mogelijk om de film zonder ondertiteling te volgen, wat gezien de plejade aan Australische outback-accenten niet voor de hand ligt. En soms doet U daar echt beter aan, want we kunnen ons moeilijk voorstellen dat de ondertitelaar van dienst ooit een voldoende heeft gehaald op Nederlands. Afgezien van de rijke collectie spellingsfouten vielen we bijna achterover toen we lazen dat de derde persoon enkelvoud onvoltooid verleden tijd van het werkwoord "hebben" volgens de vertaler moet worden geschreven als "hij haT".



EXTRA'S
Zo ver als de rijkgevulde speciale Australische 10th Anniversary Edition strekken de extra's niet. In feite strekken ze helemaal nergens, want deze versie is zo bare bones als maar kan zijn. Afgezien dan misschien van de niet eindige stortvloed aan inleidende filmpjes over kopieerbeveiligingen en leeftijdswaarschuwingen, die ons oh zo vurig doen verlangen naar de dag waarop onze dvd-speler het begeeft en we beslist een exemplaar zullen kopen dat komaf kan maken met user prohibitions.

CONCLUSIE
We gooien met veel plezier de technisch zeer foutieve UK-versie de deur uit en vervangen die door deze Nederlands ondertitelde versie; wie echter hoopt op bonusmateriaal, zal naar de R4-versie moeten uitkijken.