The Naked Gun is de relatief succesrijke filmbewerking van de slechts zes afleveringen tellende TV-reeks Police Squad!, en is net zo een volslagen opeenstapeling van absurde situaties (alleen al de nummering van de films spreekt boekdelen), een concept dat door hetzelfde regisseurstrio (Zuc­ker/Abra­hams/Zucker) ook werd toegepast in eerdere films als Airplane! De plots (nu ja...) van de films draaien telkens rond Frank Drebin (de toch al redelijk bejaarde acteur Leslie Nielsen), een schietgrage LA-cop die meer misdaden veroorzaakt dan hij er oplost. In zijn queestes wordt hij bijgestaan door zijn overste Ed (George Kennedy), zijn buddy Nordberg (de intussen zeer omstreden acteur O.J. Simpson), en last but not least, zijn eeuwige liefde Jane Spencer (Priscilla Presley, dochter van).

In de eerste film, die veelal de gags uit de TV-reeks herkauwt, neemt Drebin het op tegen een bende internationale terroristen die koningin Elisabeth willen vermoorden tijdens haar officiële staatsbezoek aan Los Angeles. Door middel van electronische hypnose wil de mediatycoon Vincent Ludwig het vuile werk laten opknappen door een nietsvermoedende baseball-speler. Zijn assistente, Jane, moet van hem oorspronkelijk Drebin in het oog houden, maar ze wordt verliefd op hem - ze moet ongetwijfeld vallen op bejaarden. De baseball-wedstrijd wordt door Drebins toedoen één gigantische knoeiboel. In het tweede deel onderzoekt Drebin de ontvoering van de milieuadviseur van de president, die gekidnapt is door de petroleum- en kernenergie-lobby. Die hebben het plan opgevat om een dubbelganger te laten opdraven om de president te adviseren om toch maar niet te kiezen voor hernieuwbare energiebronnen. In het derde deel neemt Drebin, intussen gepensio­neerd, nog éénmaal een underover-opdracht in de gevangenis op zich, wanneer de gevaar­lijke psychopatische bommenlegger Rocco in opdracht van de internationale terrorist Papschmir de Oscaruitreiking dreigt in de lucht te laten vliegen.

Zoals quasi alle Amerikaanse komedies blijft ook The Naked Gun spijtig genoeg niet gespaard van een redelijke dosis boerse en platvloerse humor (lees: grappen over betonnen dildo's, spermabanken, primaire en secundaire geslachtsdelen en dergelijke). Ander­zijds worden de grappen, vaak toch ook erg subtiel (zo staat er in een krant te lezen dat er een dyslexie tegen remedie is gevon­den!) tegen een zodanig snel tempo op de kijker afge­vuurd, dat er naast deze platvloerse toestanden ook nog wel plaats is voor fijnere humor. Net omdat de films zo'n breed spectrum aan verschillende stijlen van humor tegelijkertijd proberen aan te bieden, zal iedereen wel iets in de film kunnen smaken. Persoonlijk vind ik de briljantste vondsten de talrijke andere films die worden geparo­dieerd; om er enkele te noemen: van Jurassic Park, Star Wars (mét toestemming van Lucas!), over Thelma And Louise, Ghost, The Shawshank Redemp­ti­on, E.T., tot zelfs Beavis & Butthead, Psycho, en last but not least, een schitte­rende bewerking van de stations-scène uit The Untouchables. De makers nemen geen blad voor de mond - zo komt het echtpaar George sr. en Barbara Bush, en dan vooral de afwezigheid van intelligentie van eerstge­noemde in de tweede film zwaar onder vuur te liggen. Een ander hoogtepunt is de ope­ningsscéne van de eerste film, waarin Drebin op zijn eentje gehakt maakt van Yasser Arafat, Moammer Khadaffi, Idi Amin Dada, de Ayatollah Khomeini én Michael Gorba­chov. De eerste film heeft overigens wel wat te lijden onder het absoluut gebrek aan kennis over baseball bij de modale Europeaan, en enkele grappen uit de tweede film zijn herkauwsels uit de eerste, alhoewel de infiltratiepoging van Drebin en de zijnen als Mexicaans bandje ronduit hilarisch is. Maar vooral in het derde deel, naar mijn mening het meest geslaagde deel, wordt de hype en de protserigheid rond de Oscar-uitreiking danig op de korrel genomen. De producers hebben er overigens na de derde film definitief de brui aan gegeven en alle verhaallijnen afgerond, om in schoonheid te kunnen eindigen. Débâcles als Police Academy indachtig was dit misschien wel een wijze beslissing. Voor de rest zijn de films redelijk homogeen van kwaliteit, verdienen ze meerdere visies (je ontdekt vaak nieuwe details die je de vorige keer over het hoofd hebt gezien), en moet je vooral de end credits van alledrie de films eens nauwkeurig nalezen op anomalieën - pret gegarandeerd.

BEELD EN GELUID

Alledrie de films zijn 16:9 enhanced en mooi anamorf, met contrastrijke kleuren en al bij al redelijk scherpe beelden. De geluidstracks zijn 5.1, maar vooral dan in de twee eerste films wordt er niet bijster optimaal gebruik gemaakt van de mogelijkheden van een Dolby Digital-track, en klinkt het geheel doorgaans vrij vlak. In de derde film werd hier opmerkelijk meer aandacht aan besteed, zoals o.a. te merken is in de Jurassic Park-scènes of bij de atoomexplosie. Een negatief puntje van commentaar is wel de af en toe slechte Nederlandse vertaling - toegegeven, sommige woordspelingen zijn wel moeilijk te vertalen - maar als je de film eens herbekijkt kan je met het Engelse ondertitelingsspoor nieuwe subtiliteiten in de woordspelingen vinden. Ook is de layer change in alledrie de films nogal ongelukkig geplaatst.

EXTRA'S

Alle drie de discs zijn voorzien van een audiocommentaartrack door o.a. schrijver/regis­seur David Zucker en producent Robert Wise, voorzien van Engelse en Duitse ondertitels. Ook bevatten de films elk een trailer (The Naked Gun 2 1/2 zelfs twee), maar voor de rest zijn deze DVD's redelijk kaal, zeker in verhouding tot de betrekkelijk hoge prijs. En dit valt niet echt onder de categorie 'extra's', maar toch nog even opmerken dat de films alledrie redelijk kort zijn (schommelen ongeveer rond de 80 minuten elk).

CONCLUSIE

Kwalitatief is er op deze discs niet veel aan te merken. Inhoudelijk dan: als dit slag van humor je aanspreekt, dan moet je niet wachten tot Paramount deze films als een boxset uitbrengt. Twijfel je of je dit soort film wel iets voor jou is, dan kan je altijd nog wel één film huren of kopen en eens uitproberen of The Naked Gun spek naar je bek is. Echter, mee door hun uniforme lay-out en dito afwerking vormt het trio een mooi geheel, dat je pas echt kan appreciëren in zijn totaliteit.