FILM
Regisseur John Crowley maakt met Intermission een opmerkelijk regiedebuut voor het witte doek. Hij brengt een rauwe prent die de kijker aan het scherm weet te kluisteren. Deze Ierse film werd geschreven door Mark O’Rowe en tracht zwarte humor te mengen met romantiek door het leven van uiteenlopende personnages te kruisen. Op een of andere manier is die vreemde combinatie van geweld en liefde geslaagd waardoor de film een zekere charme over zich heen krijgt.

In de openingsscène zien we hoe een lokaal boefje met de naam Lehiff (Colin Farrell) een winkelbediende staat op te vrijen. Op dat moment kennen we nog geen enkel personnage en het lijkt er echt op dat Lehiff het meisje op een aardige manier voor zich probeert te winnen. Maar dan, zonder pardon, verkoopt hij haar een geweldige dreun in het gezicht en gaat hij aan de haal met de inhoud van de kassa muzikaal ondersteund door het heerlijke Out of Control van U2. Met die scène wordt de bittere toon van het vervolg gezet en is het duidelijk dat we op een vreemde reis worden meegenomen met een groepje vreemde eenden. Eén van de voornaamste personnages is John (Cillian Murphy). Hij werkt tegen zijn zin bij een supermarkt en is flink van streek wanneer zijn vriendin Deirdre (Kelly Macdonald) het uitmaakt. Eigenlijk heeft hij dat aan zichzelf te danken, want hij stelde voor om de kracht van hun relatie te testen door met andere mensen om te gaan. Tot zijn grote verbazing besluit Deirdre dat dan ook te doen en we komen er snel achter dat ze al een nieuwe vriend heeft gevonden. Het gaat om Sam (Michael McElhatton), een oudere, meer succesvolle man die bovendien al getrouwd is. Vervolgens maken we kennis met Oscar (David Wilmot). Oscar is een goede vriend van John en werkt samen met hem bij de supermarkt. Hij is op zoek naar liefde en tijdens zijn zoektocht belandt hij bij een oudere vrouw in een pub. Het toeval wil dat het gaat om de de vrouw van Sam. De volgende op de lange lijst van personnages is Mr. Henderson (Owen Roe). Hij is de tirannieke baas van John en Oscar, die verslaafd is aan vreselijk Amerikaanse managerpraatjes en er een kick van krijgt de twee jongens het bloed van onder de nagels te halen. Wat minder verachtelijk is de zus van Deirdre, Sally (Shirley Henderson), wiens gezicht vrij opmerkelijk in het oog springt. Ze is timide en asociaal, maar heeft vooral een enorme afkeer van mannen. Het lijkt aanvankelijk sterk overdreven, maar ze heeft een goede reden. Hoe onaangenaam al die personnages niet lijken, het kan nog veel erger in de persoon van politie-inspecteur Jerry Lynch (Colm Meaney). Hij is een ruwe wetsdienaar die criminelen behandelt op de enige manier die ze volgens hem begrijpen. Dat houdt meestal in dat hij verdachten gaat lastig vallen en hen uitdaagt tot een vuistgevecht. De uitspattingen van Jerry worden geregistreerd door Ben, een ambitieuze reporter die zich hoopt te onderscheiden met een boeiende documentaire die Jerry doorheen de straten van Dublin volgt op zijn pad van vernieling. De verhaallijn volgt al die personnages naast mekaar en brengt hun leven uiteindelijk samen in een slecht uitgevoerd afpersingsplan waarbij Lehiff Deirdre gijselt en John samen met de hulp van Oscar en een andere man Sam onder druk zetten een grote som geld van zijn bank te halen.

De regisseur opteert voor een aantal stylistische elementen die met momenten de aandacht dreigen af te leiden van het verhaal. Zo maakt hij veelvuldig gebruik van een bibberende, schokkende camera alsook van uitgewassen kleuren. Misschien wou hij op die manier een grimmige, zwaarmoedige sfeer creëren die bij de ruwe, onaangename personnages past. Het is echter de vraag of die aanpak echt nodig was, omdat het verhaal die taak op zichzelf wel aankan. Intermission heeft zonder twijfel een ruwe bolster, maar daaronder schuilt een booschap over liefde, met name dat liefde nooit als een vanzelfsprekendheid beschouwd kan worden. De schrijver zorgt daarenboven voor scherpe, spitsvondige dialogen en de regisseur slaagt er aardig in om de verschillende levens in mekaar te weven waarbij hij het beste uit de cast naar boven weet te halen. De opvallendste naam op de cover is die van Colin Farrell. Hoewel hij niet per sé de hoofdrol voor zich opeist, levert hij in de rol van Lehiff een prestatie die barst van energie en charisma. De gewelddadige uitspattingen van zijn personnage voegen de andere rollen samen. Een andere acteur die in het oog springt is Colm Meaney met zijn over-the-top vertolking van politie-inspecteur Jerry Linch. De rest van de cast zorgt voor bijpassende prestaties en slaagt er in om heel realistische karakters neer te zetten waarbij de onvolmaaktheden duidelijk naar voor springen. Men probeert geen perfecte personnages na te streven zoals bij vele andere films en dat geeft een verfrissende indruk. Men doet mekaar vreselijke dingen aan en gedraagt zich doorgaans egocentrisch. Hoe triest dat ook mag zijn, het is helaas bittere realiteit, die niet geschuwd hoeft te worden. Het is trouwens niet voor niets dat de film 4 IFTA Awards in de wacht wist te slepen waaronder die voor beste Ierse film (IFTA is het Ierse equivalent voor de Oscars). Nog een leuk weetje om af te ronden: bij de credits aan het einde van de film laat Colin Farrell zijn zangtalent horen met het nummer I Fought The Law, geschreven door Sonny Curtis van The Crickets.

BEELD EN GELUID
De beeldtransfer met 1.78:1 anamorfisch formaat is van redelijke kwaliteit. Op het eerste zicht lijkt het veel slechter, maar dat heeft voornamelijk te maken met de keuze van de regisseur. Hij opteerde voor uitgewassen kleuren en een korrelig beeld en die keuzes worden hier gerespecteerd. Men gaat het beeld niet onnodig oppoetsen om het er beter te laten uitzien dan bedoeld. Het detailniveau durft al eens te variëren, gaande van heel scherp to vrij zacht. Zware beschadigingen blijven uit en het zwartniveau voldoet, zonder speciale indruk te maken. Voor het geluid heb je de keuze tussen een DTS 5.1 spoor met een bitrate van 768 kb/s en een Dolby Digital 5.1 spoor met een bitrate van 384 kb/s. De kwaliteit van beide tracks is goed een veel verschil is er niet. Het is hoofdzakelijk een praatfilm en de geluidsporen kwijten zich aardig van hun taak om dialogen duidelijk te laten doorkomen. Het opvallendste moment is een buscrash vrij vroeg in de film. Die komt net iets explosiever uit de hoek bij het DTS geluid. De muziek komt verder ook mooi tot zijn recht.

EXTRA’S
De extra’s, voor zover we die term kunnen gebruiken, beperken zich tot trailers voor de film zelf en voor Madhouse, The Last Sign en If Only.

CONCLUSIE
Intermission is een wat rommelige prent, maar tegelijktertijd ook verrassend charmerend vermengd met een stevige scheut zwarte komedie. Het verhaal voegt de levens samen van een groepje mensen uit de Ierse arbeidersklasse en schuwt shockerende, vernederende situaties niet. Ondanks de immorele ondertoon blijft het verhaal toch nazinderen en dat is deels te danken aan de prima acteerprestaties. Toch is het jammer dat we wederom een gebrek aan bonusmateriaal moeten vaststellen.