FILM
Il Racconti Di Canterbury is gebaseerd op het werk van de 14de eeuwe Engelse schrijver Geoffrey Chaucer dat is verschenen onder de originele titel The Canterbury Tales, een ondeugende roman die verhaalt over een gezelschap van pelgrims onderweg van Italië naar Engeland, die tijdens hun doortocht in Zuid-England om beurt een verhaal vertellen om het gezelschap te onderhouden en de tijd te doden in de weinig comfortabele herbergen die ze aandoen en op de lange avonden zonder enige vorm van vertier. De roman dankt zijn succes aan de collectie frisse, modern aandoende en pittige vertellingen die een beeld scheppen van de gebruiken en de ondeugden in de Middeleeuwen en die door hun humor en grappigheid ook vandaag nog leesbaar zijn voor een geïnteresseerd publiek.

P.P. Pasolini heeft het boek van Chaucer tot een scenario omgewerkt en geeft de Engelse schrijver een plaats in de film: we zien hem thuis terwijl hij de verschillende verhalen op grote vellen perkament noteert en duidelijk geniet van de pikante verzinsels die hij wereldkundig maakt. Die verhaaltjes hebben altijd seksualiteit als onderwerp. Chaucer vertelt op een meesterlijke en grappige manier over de vrijheden die in de Middeleeuwen op dat vlak opgeld maken. De Victoriaanse en Burgerlijke moraal van latere eeuwen hebben de spontane en speelse mentaliteit in verband met lichamelijkheid en seks nog niet aangetast. Op een luchtige en humoristische manier worden verhaaltjes over buitenechtelijke omgang en overspel gepresenteerd als wraakneming voor bedrog en bedriegerij. Soms is er sprake van harde sancties wanneer de daders tijdens het overspel worden betrapt. Het grappigste verhaaltje uit de film gaat over twee studenten die een molenaar willen bedriegen wanneer ze hun graan aanbieden voor bewerking. De molenaar staat bekend als een doortrapte bedrieger, maar de jonge mannen zijn hem te slim af en neuken zijn vrouw en dochter. Uiteindelijk slagen ze erin om ook nog hun meel mee terug te nemen in plaats van het kaf dat de inhalige molenaar in hun zakken heeft gestopt. Wanneer de molenaar over hun wandaden hoort blijft hij door de schok voor dood op de vloer achter.

Pasolini doopt zijn film in prachtige kleuren die het middeleeuwse wereldje helemaal tot leven wekken. De binnenscènes baden in geel licht en sepia kleuren met af en toe een tafereel dat verwijst naar de interieurs van Vlaamse Primitieven: een huiskamer op de voorgrond, rijkelijk voorzien van tapisserie en ornamenten en een open raam met daarachter een magisch landschap. De kostumering is verzorgd en overdadig met contrasterende tinten van bruin tot zwart. De avondlijke opnamen hebben een blauwe, staalkleurige tint gekregen. Zoals het Pasolini past zitten er veel naakte lichamen in de film, zij het dat de meeste seksspelletjes op een decente wijze in beeld zijn gebracht, wél met veel billen, borsten en lullen, maar zonder expliciete scènes. Het taalgebruik is soms aangebrand, maar altijd guitig en geestig.

BEELD EN GELUID
De productie is in de beste omstandigheden naar dvd getransfereerd. De pellicule is vrij van beschadigingen en vuiltjes en het kleurenpalet is in zijn oude luister hersteld. Aan niks is te merken dat het hier om een film gaat die 30 jaar oud is. Het geluid is eenvoudig, soms iets of wat asynchroon, klinkt bij momenten een beetje hol, maar zonder storende haperingen of herstellingen. Er is wel sprake van ruis. De ondertiteling is netjes uitgevoerd en goed geplaatst met af en toe een titel die te snel verdwijnt en een eenmalig taalfoutje.

EXTRA'S
Deze dvd bevat de Originele Bioscooptrailer en Andere Trailers uit het oeuvre van de Italiaanse regisseur.

CONCLUSIE
Il Racconti Di Canterbury is vooral een ondeugende film. Er is niet meteen sprake van een zedenles of een tweede laag. Pier Paolo Pasolini, gepassioneerd door naakte lichamen en seksuele activiteit onder de meest bizarre omstandigheden, heeft met het verhaal van Geoffrey Chaucer een dankbaar excuus gevonden om zijn eigen interesses en obsessies gestalte te geven. Er zijn nogal wat overeenkomsten qua genre en aanpak met andere middeleeuwse vertellingen, bijv. de kuiperijen van Tijl Uylenspiegel (wat humor en guitigheid betreft), maar Pasolini gaat duidelijk voor de meest aangebrande verhalen uit het werk van Chaucer. Il Racconti Di Canterbury is dan ook geen drama, maar eerder een soort avonturenfilm voor volwassenen (net zoals het boek), verteld in afzonderlijke hoofdstukken of collages, die alleen het thema seks als bindmiddel hebben. Voor de liefhebbers van dergelijke verfilmingen.