Don Vicenzo Cortino (Lloyd Bridges), peetvader van één van de machtigste maffiafamilies in Amerika, is geveld na een aanslag, en moet zijn macht uit handen geven. De twee kandidaten voor zijn opvolging zijn zijn zonen Anthony en Joey. De eerste is het type ideale schoonzoon, die net zijn vriendin (Christina Applegate) aan de familie komt voorstellen, de andere is een coke-snuivende psychoot. Daar is ongeveer het volledige verhaal mee verteld, want waar het hier in deze prent nu feitelijk over gaat, heb ik niet echt begrepen. Het is een zeer fragmentarisch scenario, en vooral het tijdsverloop van het verhaal maakt nogal wat bokkesprongen voor-en achteruit, wat de genietbaarheid niet echt ten goede komt. Zo begint de film met een (mislukte) aanslag op Joey, om vervolgens via een lange omweg met flash-backs uit het leven van de jonge Vicenzo Cortino in de hoofdlijn van het verhaal terecht te komen, maar ook daar worden er weer royaal flash-backs, flash-forwards en andere onlogische kronkels ingelast.

Wat zou de film dan moeten bieden? Wel, in de eerste plaats een collage van persiflages op gangsterfilms, afgewisseld met enkele bekende kaskrakers zoals Forrest Gump en Jurassic Park: The Lost World. Waar regisseur Abrahams eerder wel slaagde in het parodiëren van politiefilms uit de jaren '60 (met zijn Naked Gun-trilogie), luchtvaartongevallenfilms (Airplane) of James Bond-toestanden (Spy Hard), faalt deze film, voornamelijk door het ontbreken van logica in het scenario aan de éne kant en van goede gags aan de andere kant. Nu kan een komedie wel zonder één van die twee, maar hier ontbreken toch beide elementen, en gaandeweg zakt Mafia! als een pudding in elkaar en verwordt tot een homogene brij zonder veel substantie. Het acteerwerk is ondermaats, en alhoewel de film ons een paar keer een glimlach heeft kunnen doen ontlokken (zoals in de scène waarin een moordaanslag op Bridges tijdens een feest verkeerdelijk wordt aanzien voor de Macarena), heeft het merendeel van de grappen de versheidsdatum al lang overschreden. Ook de persiflages op de bekende films zijn er dikwijls maar met de haren bijgesleurd, en als je dan ook nog weet dat de humor van Jim Abrahams niet altijd een toonbeeld van goede smaak is (wat je er tout court bijneemt of niet, natuurlijk), blijft er na een kritische analyse bitter weinig overeind.

Technisch gezien is deze DVD qua beeld en geluid in orde, alhoewel het LFE-kanaal niet gebruikt wordt. De film pretendeert overigens niet om het te moeten hebben van speciale geluidseffecten, maar van de dialogen. Het beeld is overigens 16:9-enhanced, dus zonder zwarte balken boven-of onderaan het scherm, en er zitten blijkbaar geen beeld-of geluidsfoutjes in.

EXTRA'S

Zoals veel films uit de beginperiode van de DVD heeft deze film geen extra's meegekregen. Wat het bespreken en quoteren ervan dan weer uiterst gemakkelijk maakt.

CONCLUSIE

Chaotisch en teleurstellend. Alleen voor de ultieme fans van het genre Abrahams-Zucker-Abrahams, maar zelfs dan nog één van de zwakste paarden uit hun stal.