FILM
Wie de laatste maanden verschillende reviews van de recente samenwerking tussen Andrew Lloyd Webber en Joel Schumacher heeft gelezen, kreeg uiteenlopende reacties voorgeschoteld. Die reacties gingen van vergelijkingen met de beste musicals allertijden tot het onverbiddelijk neersabelen van deze film. Daaruit kunnen we maar één conclusie trekken: het is waarschijnlijk niet de beste musical ooit gemaakt, maar ook niet de slechtste. Eén van de redenen voor de uiteenlopende reacties is ongetwijfeld het feit dat veel bioscoopgangers al kennis hebben gemaakt met de theatervoorstellingen.

Velen onder jullie zullen wel beschikken over enige basiskennis over de verhaallijn, maar we zien het toch als onze plicht een korte situatieschets mee te geven. Het verhaal wordt verteld in de vorm van flashbacks en speelt zich af in de opera van Parijs in het jaar 1870. De mooie, jonge zangeres Christine Daae (Emmy Rossum) staat op het punt haar doorbraak te maken in de wereld van de opera. Ze krijgt haar kans wanneer de verwende diva Carlotta (Minnie Driver) de huidige productie verlaat. Christine wordt al jaren begeleid door een mysterieuze man, die ze de engel van de muziek noemt. Ze zingt als een engel en weet de nieuwe opera-eigenaars zodanig onder de indruk te brengen dat ze haar als hun nieuwe leading lady gaan beschouwen. De naïeve Christine ziet haar zachtaardige leraar als de geest van haar overleden vader, maar haar “geadopteerde” moeder kent de ware toedracht. De leraar van Christine is in feite het verminkte Phantom (Gerard Butler) dat door het operagebouw spookt. Het gaat om een gek geworden muzikaal genie, die vol liefde toeziet op de ontwikkeling van zijn pupil. Wanneer Christine de kans krijgt om te schitteren op het toneel, wordt zijn affectie en vat op haar bedreigd door een rijke jongeman met de naam Raoul (Patrick Wilson). Het Phantom realiseert zich dat Christine van hem begint weg te glippen en zijn jaloersheid kent vreselijke gevolgen.

De totstandkoming van deze film ging niet over één nacht ijs. Voor het begin van de productie moeten we zo’n 15 jaar terugkeren in de tijd. De hoofdrollen waren oorspronkelijk weggelegd voor twee Broadway-sterren, Michael Crawford en Sarah Brightman net zoals een aantal andere acteurs waaronder John Travolta en Antonio Banderas. De uiteindelijke hoofdrolspelers waren relatieve nieuwkomers: Patrick Wilson, Gerard Butler en Emmy Rossum. De bijrollen worden ingevuld door Miranda Richardson (Madame Giry), Minnie Driver (Carlotta), Ciarán Hinds (Firmin) en Simon Callow (Andre). Iedereen van hen zorgde zelf voor zijn of haar zangpartij, behalve Minnie Driver. Hoewel ze zelf ook kan zingen, had ze geen ervaring met opera. Haar stem werd gedubbed door Margaret Preece, een zanglerares uit Engeland. Driver zou haar muzikaal steentje bijdragen met het nummer Learn To Be Lonely, dat je tijdens de eindgeneriek kunt beluisteren. Er is niets uitzonderlijk speciaal aan de aanpak van regisseur Joel Schumacher. Hij presenteert het materiaal op een voorspelbare manier, maar dat maakt het geheel er niet minder mooi op. Voor een film als deze, is er geen betere aanpak denkbaar. Schumacher zorgt voor prachtige visuele beelden, met als klapper op de vuurpijl het moment waarop de luster van het operagebouw opnieuw naar boven wordt gehesen. Je uiteindelijke appreciatie van de film is voor het grootste deel afhankelijk van je appreciatie voor het werk van Andrew Lloyd Webber. Webber zelf selecteerde Joel Schumacher en werkte nauw met hem samen aan een project dat uiteindelijk 15 jaar zou duren. Hun samenwerking resulteerde in de duurste onafhankelijke filmproductie ooit.

BEELD EN GELUID
De 2.40:1 anamorfische transfer krijgt een gemiddelde bitrate van 6,7 mb/s en is van prima kwaliteit. De prachtige decors en gedetailleerde kostuums komen helemaal tot hun recht dankzij een scherp beeld en levendige kleuren die van het scherm spatten. De transfer vertoont bovendien nauwelijks sporen van film grain en is volledig vrij van beschadigingen, zoals het bij een recente film als deze ook hoort. Voor het geluid heb je de keuze tussen een DTS 5.1 en een Dolby Digital 5.1 geluidsspoor. Beide sporen zijn al even indrukwekkend als de beeldtransfer, al haalt het DTS geluid het wel van zijn tegenhanger, dankzij een vollere, scherpere klank. Je krijgt een dynamisch geluidsbeeld voorgeschoteld om van te smullen. De prachtige muziek klinkt heerlijk door de kamer en plaatst je te midden van het gebeuren. Eén van de meest indrukwekkende scènes is zonder twijfel het moment waarop een gigantische luster naar beneden komt gedonderd.

EXTRA’S
Helaas kan het bonusmateriaal de voortreffelijke technische kwaliteiten van deze dvd niet evenaren. De extra’s beperken zich tot een originele bioscooptrailer en trailers voor de films Birth, Wicker Park en After The Sunset.

CONCLUSIE
Hevige fans van de theatervoorstellingen van The Phantom Of The Opera koesterden hoge verwachtingen voor de filmversie. Velen onder hen verlieten teleurgesteld de bioscoopzalen. Zonder enige voorkennis van de theatervoorstelling kan uw dienaar zich niet wagen aan een vergelijking. Mijn verwachtingen beperkten zich tot de hoop om meegezogen en onderhouden te worden. Die verwachtingen werden wat yours truly betreft, volledig ingelost, mede dankzij een, op technisch vlak, puike dvd.