FILM
Alleen zitten alleen vrouwelijke karakters in dit verhaal over moeders waarin het enige mannelijke karakter al in het begin van de film sterft. In Esteban (Eloy Azorin), de zoon van Manuela, het hoofdpersonage gespeeld door de Argentijnse actrice Cecelia Roth, brandt het verlangen om een groot schrijver te worden. Op het moment van zijn dood, de dag van zijn zeventiende verjaardag, werkt Esteban nog aan een verhaal over zijn moeder als coördinatrice van het orgaantransplantatiecentrum in een Madrileens ziekenhuis en haar leven als alleenstaande moeder met een voor Esteban onbekende vader. Alles over zijn moeder dus, een titel die Almodóvar ontleent aan All About Eve (bekroond met zes Oscars) van Joseph L. Manckievicz, met Bette Davis en Anne Baxter in de hoofdrollen.

De titel is trouwens niet het enige dwt Almodóvar ontleent. Grote delen van Manuela's leven zijn welhaast kopieën van dat van Eve Harrington (titelpersonage uit Eve), weliswaar vermengd met een snuifje Stella Kowalski (één van de personages uit A Streetcar Named Desire, het stuk van tweevoudig Pulitzer-winaar Tennessee Williams, dat ook al prominent aanwezig is in Todo Sobre Mi Madre) en getekend met een meer menselijk gezicht, een ietwat complexer uitgewerkt karakter en een aangeboren affiniteit met alle menselijke wezens. Nodig, zeker als je bedenkt dat het hier om het hoofdpersonage gaat en bij Manckievicz (bij Williams levert Stella alleen een ondersteunende rol, een klankbord voor de twee hoofdpersonages) slechts over de antagoniste wier achterbaksheid in het niets verzinkt bij haar brandende ambitie om hogerop te komen, twee eigenschappen die bij Manuela zowat schijnen te ontbreken.

Nog sterker is de aanwezigheid van Eve en Streetcar in Huma Rojo (Marisa Paredes), een haast letterlijke kopie van Margo Channing (Bette Davis), het hoofdpersonage uit Eve, een actrice op leeftijd die voort moet met het spookbeeld van de immer oprukkende aftakeling, zowel in haar carrière als in haar liefdesleven en dit alles in een mix met eigenschappen overgenomen van Blanche Dubois (in de film van Elia Kazan gespeeld door Vivian Leigh), het hoofdpersonage van Streetcar, een rol die Huma gewoon letterlijk speelt, aangezien zij in deze film met haar toneelgezelschap op tournee is met het stuk van Williams.

De ingenieuze vinding in Todo Sobre Mi Madre is het feit dat Almodóvar de kijker deze overeenkomsten letterlijk in het gezicht slingert door flitsen te tonen van All About Eve. De film begint trouwens met Manuela en Esteban die de film op tv bekijken (let op de verontwaardiging van Esteban als hij merkt dat de titel van All About Eve in de Spaanse vertaling fout is geïnterpreteerd). Voorts maakt Almodóvar van Huma Rojo een actrice wier leven niet alleen een kopie lijkt van dat van Blanche Dubois (ze tracht vast te houden aan het glamoureuze leven uit haar verleden uit angst de liefde te verliezen - in het geval van Huma die van Nina, haar lesbische vriendin, typisch Almodóvar), maar die op het toneel ook de rol van Blanche Dubois speelt. Op deze manier slaagt Almodóvar er in zowel een hommage te brengen aan het werk van Manckiewicz en Williams als zelf een grandioos werkstuk af te leveren.

Naast al die gelaagdheid is er trouwens ook nog gewoon het verhaal van een moeder, Manuela dus, die haar zoon verliest en troost tracht te vinden in een andere stad met andere mensen om zich heen en die zich daar ontpopt als surrogaatmoeder voor een stel personages van uiteenlopende pluimage: haar vroegere vriendin Agrado, de transseksuele prostituee Rosa, de jonge seropositieve en zwangere non Huma Rojo en haar veel jongere vriendin Nina die verslaafd blijkt, allebei actrices in het stuk Streetcar. Ten slotte is er ook nog haar ex, de vader van Esteban ,die nu ook al gedeeltelijk vrouw is geworden net zoals Agrado en die op de koop toe nog de vader blijkt te zijn van Rosa's baby. Een typische Almodóvar-cast dus, maar zeer genietbaar als men weet dat deze film er eigenlijk op een zeer intrigerende manier inslaagt een aantal familiewaarden te benadrukken. Al bij al dus een zeer verdiende Oscar voor Pedro Almodóvar die met deze film zeker zijn beste werkstuk tot nu toe heeft afgeleverd.

BEELD EN GELUID
De film krijgt een anamorf 2.35:1-formaat. Het beeld is scherp en gedetailleerd, maar hier en daar merk je wel wat ruis en kleine krasjes. Mooie, levendige en soms felle kleuren trouwens in deze Almodóvar-film. Ze herinneren de kijker aan de grote films uit de Technicolor-jaren en maken van het geheel een feest voor het oog.
Deze film moet het vooral hebben van dialogen zodat het Dolby Digital 5.1-formaat waarin deze film wordt gepresenteerd er niet echt veel toe doet. Dialogen klinken zuiver en verstaanbaar, terwijl de achterste kanalen soms gebruikt worden voor de soundtrack.

EXTRA'S
Op het vlak van extra's worden we niet echt verwend: een interview met regisseur Pedro Almodóvar (24 min.), een veel te korte making-of met interviews (3 min.), de geïsoleerde muziekscore en de gebruikelijke talent files van acteurs. Dit kon beter.