FILM
I Heart Huckabees, de eerste film van David O. Russell sinds Three Kings in 1999, wordt door de publiciteitsmachine verkocht als een 'existentiële komedie'. Dat klinkt allemaal mooi en interessant, ware het niet dat de regisseur de aandacht grotendeels legt op het existentiële en daarbij de komedie wat uit het oog verliest. De prent vergelijken met een andere film is haast onmogelijk, maar als je de scenario's van Charlie Kaufman als referentie gebruikt, kom je aardig in de beurt. Een Gordiaanse knoop van vreemde ideeën en bizarre theorieën dus, die in tegenstelling tot Being John Malkovich of Eternal Sunshine Of The Spotless Mind er echter niet in slaagt veel indruk te maken op de kijker.

De problemen beginnen al bij de plot, die zo graag intelligent en provocerend wil zijn dat de 'what the fuck?'-factor reeds vanaf de eerste minuut onaangename pieken bereikt. Albert Markovski, een groene twintiger, breekt zichzelf het hoofd over een trio toevallige ontmoetingen met een boomlange neger. Hij zoekt hulp bij een duo 'existentiële detectives', die met een filosofische benadering een licht in de duisternis aanbieden. Ook Brad Stand, een gladde zakenman, is klant van de detectives, in de hoop een antwoord te krijgen op belangrijke levensvragen die hem kwellen. Zijn echtgenote wenst dan weer haar ware persoonlijkheid te ontdekken, terwijl brandweerman Tommy tegen de ongewone methodes van het duo rebelleert en een concurrerende existentiële dame, een Française, haar theorieën aan Albert tracht te verkopen.

Kan je nog volgen? Deze reviewer ook niet. David O. Russell en zijn co-scenarist Jeff Baena trekken zich immers geen bal aan van een potentieel publiek en lijken er vooral op gebrand een film te draaien louter voor een select groepje etherische filosofen. De existentiële theorieën vliegen dan ook in het rond in deze overdreven pompeuze praatprent. Personages krijgen niet de kans op herkenbare wijze te handelen omdat ze vastzitten aan de bizarre breinbrekende hersenkronkels van het scenaristenduo. Conflicten zijn er genoeg, maar drama is nauwelijks aanwezig. En hoewel dit een komedie zou moeten zijn, kon geen enkele scène mijn mondhoeken ook maar enigszins opwaarts krullen.

Nu is het op zich geen probleem om een 'intelligente' film op poten te zetten, die enkele belangrijke levensvragen van een mogelijk antwoord voorziet. Zolang die prent zich maar filmisch ontspint. En dat is nog een onoverkomelijk probleem van I Heart Huckabees. De cineast is een zeer bekwaam filmer, dat bewijzen zijn vorige producties, maar hier slaat hij de bal grandioos mis. Op een te beperkt aantal sequenties na, die op visueel interessante wijze een gevlakt nieuw universum moeten voorstellen, is de prent immers niet meer dan gefilmd toneel. Er is bovendien geen enkele voorwaartse stuwkracht in de montage, de film kabbelt aan een doods tempo naar het einde toe. Mocht I Heart Huckabees een uur korter zijn geweest, zou je als kijker geen enkele belangrijke informatie hebben gemist, vermoed ik.

Toch zijn er enkele aangename pluspunten aan te stippen in de film. In de eerste plaats profiteert de productie van een indrukwekkende cast, die zowaar een besef lijkt te hebben van de inhoud van hun pseudo-filosofische dialogen. Op de performances afgaand schijnen ze zelfs een fantastische tijd op de set beleefd te hebben. De vrolijke charme straalt immers van hun gezichten af. Veteranen Lily Tomlin en Dustin Hoffman brengen het er uitstekend van af als de existentiële detectives die zichzelf niet al te serieus nemen. Ook Naomi Watts laat het beste van zichzelf zien, vooral in een aantal heerlijke over-the-top commercials voor een grootwarenhuis, de Huckabees uit de titel. Maar de meest memorabele rol is voor Mark Wahlberg, die met bravoure een koppige, zelfzekere brandweerman neerzet, een fascinerend personage dat als enige na afloop van de prent nog in het geheugen blijft hangen. Een aantal andere acteurs draagt dan weer weinig bij tot empathie voor de kijker. Jason Schwartzman (nochtans de protagonist), Isabelle Huppert en vooral Jude Law stralen een enerverende arrogantie uit die prent niet ten goede komt.

Het tweede pluspunt van I Heart Huckabees vormt de heerlijk optimistisch-minimalistische muzikale score van Jon Brion. De componist van o.a. Magnolia roept meteen de zorgeloze doch ambitieuze sfeer op van de films van Paul Thomas Anderson en slaagt er zo in het slabakkende tempo van de productie een welgekomen dosis stuwkracht mee te geven. Dat volstaat echter niet om I Heart Huckabees uit het broeierige moeras van pompeuze arrogantie te trekken. Af en toe wordt een vleugje bizarre charme in de prent geïnjecteerd, maar al even snel wordt die weer vervangen door saaiheid en ergernis. Om de film als een complete mislukking te beschouwen is hij niet slecht genoeg en ergens in mij schuilt nog de hoop dat meerdere viewings een diepere betekenis en een grotere amusementswaarde zullen onthullen. Maar de grootste vraag van allen is toch: hoe is een compleet oncommerciële, arrogante, pseudo-intellectuele film als deze ooit aan de genadeloze radar van de studiobazen in Hollywood ontsnapt?

BEELD EN GELUID
Waar de film schromelijk tekortschiet qua inhoud, is op de technische presentatie niets aan te merken. Het beeld, uitgevoerd in het originele scopeformaat, vertoont logischerwijze geen tekenen van ouderdom, kan met prima zwartniveaus en contrasten pochen en tovert een mooi kleurenpalet op het beeldscherm. De audiosporen bieden bovendien voor elk wat wils. Liefhebbers van DTS krijgen een knappe, ruimtelijke soundtrack aangeboden. Voor wie enkel de normale Dolby 5.1 set-up in de woonkamer heeft staan of hangen, is er een al even goed geluidsspoor te vinden op disc. En voor zij die stereo meer dan voldoende vinden, is eveneens een gepaste optie aanwezig. Alle drie de audiotracks zijn daarenboven van een uitstekende kwaliteit.

EXTRA'S
De audiocommentaren en documentaires die op een 2-disc versie in andere landen wel te verkrijgen zijn, werden voor de Beneluxversie achterwege gelaten. Wij moeten het stellen met een aantal nietszeggende EPK-extra's. De Trailer (2 min.) slaagt er niet in het thema of de verhaallijn van de prent te verkopen en focust dus maar op de grote namen uit de cast. Een serie Verwijderde scènes en bloopers (4 min.) profiteert niet van de misleidende titel, die tracht te verhullen dat deze bonus louter een groepje snel gemonteerd clipjes van in lachen uitbarstende acteurs is. De B-roll (8 min.) biedt talloze nietszeggende beelden van achter de schermen aan en de Interviews (27 min.) met de voltallige cast en de regisseur zijn weliswaar uitgebreid, maar blijven hangen in saaie verheerlijkingen en nutteloze plotvertellingen.

CONCLUSIE
I Heart Huckabees mag zich dan wel als een existentiële komedie verkopen, in feite is de film niets meer dan een uit de hand gelopen les filosofie met een aantal leuke acteerprestaties, goede muziek en een ergerlijke, faux-filosofische serieux die alle fun uit de prent knijpt. Beeld en geluid zijn gelukkig wel van grote klasse, maar de weinige extra's dragen niets bij tot het begrijpen van deze bizarre, onverklaarbare film.