FILM
Jennifer Hill (Camille Keaton) is een beginnende schrijfster. Ze ruilt het drukke New York in voor een weekendhuisje op het platteland, om in alle rust aan haar eerste volwaardige boek te beginnen. Maar rust is iets waar Jennifer enkel maar van kan dromen, want ze wordt bijna onmiddellijk lastig gevallen door een groepje mannen! Al snel loopt het uit de hand en wordt ze verkracht en gemarteld. De bende laat haar achter in de veronderstelling dat ze dood is. Maar Jennifer heeft de verschrikkelijke beproeving doorstaan en zweert bloedige wraak...

Na het schandaalsucces van de beruchte Wes Craven-klassieker Last House On The Left, kwam een verkrachting- annex wraakfilm die zo mogelijk nog verder ging. Meir Zarchi's Day Of The Woman is waarschijnlijk zelfs dé meest controversiële exploitationprent ooit gemaakt!

Na het inblikken in '78 heeft Zarchi de film tot drie keer toe moeten laten keuren door de Motion Picture Association of America voor hij een doenbare 'R' kreeg. Ondanks dat de regisseur van het idee was dat zijn film 'gecastreerd' was van alle relevantie en slagkracht, liet Zarchi de film aan alle grote Amerikaanse distributeurs zien. Maar geen enkele hiervan wilde de film uitbrengen. Zelfs de kleinere maatschappijen waren sceptisch tegenover Day Of The Woman. Omdat de schulden zich begonnen op te stapelen bracht Zarchi de film dan maar in eigen beheer uit. In dertien drive-in bioscopen werd Day Of The Woman uitgebracht, maar de horrorfilm stierf een stille dood en van pure ellende besloot Zarchi de film uit roulatie te halen. Eind jaren zeventig begon video zich de kop op te steken en omdat hij de hete adem van de vele schuldeisers voelde zocht de wanhopige filmmaker toevlucht bij de nieuwe en dikwijls onervaren (lees: onbezonnen) videolabels. Wederom zonder resultaat.

Alles zou echter omslaan wanneer bekend exploitationdistributeur Jerry Gross (verdeelde klassiekers als Emanuelle Around the World en Zombi 2) interesse in de film heeft. Gross verzint een rake slogan ("This woman has just cut, chopped, broken and burned five men beyond recognition... but no jury in America would ever convict her!") en zwiert zonder enige waarschuwing de prent in een resem hoog aangeschreven bioscopen. Buiten de wil van regisseur Meir Zarchi past Gross de titel aan (I Spit On Your Grave) en wat later blijkt tevens dat hij de ongekeurde versie, mét een onrechtmatig opgeplakte 'R' vertoonde!

Dit laatste zorgde voor uitermate véél deining, want machtige filmrecensenten Gene Siskel en Roger Ebert - welke ik persoonlijk twee blaaskaken vind, maar dat even terzijde - waren totaal onvoorbereid op al het ruwe geweld en de beestachtige seks. Ze veronderstelden dat de MPAA even in een moment van verstandsverbijstering verkeerden bij het bekijken van I Spit On Your Grave en schreven één van hun meest vernietigende reviews aller tijden als een soort tegenaanval. In hun gezamenlijk televisieprogramma riepen ze mensen op om te betogen voor de bioscopen die de film draaiden en Ebert ging zelfs zo ver om persoonlijk mensen aan de filmzaal te overtuigen om toch maar die andere keuze te opteren.

Het gevolg was dat de bioscopen de film nog weigerden te tonen en dat distributeur een proces - ingespannen door de MPAA - aan zijn been had voor het vertonen van de ongeknipte versie. Het leek er dan ook op dat Siskel en Ebert gewonnen hadden, maar niets is echter minder waar! Want door al de 'gratis' publiciteit en de doorbraak van video, kwam er langs alle kanten interesse om de film uit te brengen. De film brak in 1981 alle huurrecords en kampeerde maar liefst 14 weken in de top van de meest verhuurde films! I Spit On Your Grave kampeerde tevens even op de eerste plaats van de verkooptop en werd een dikke internationale schandaalhit in de minder preutse gebieden (de film is nog steeds verboden in sommige gebieden). I Spit On Your Grave werd in Amerika alleen al zes keer op video uitgebracht en uiteraard ook enkele keren op dvd, iets wat tot op de dag van vandaag ongeëvenaard is.

Had iedereen niet zo onnozel gedaan, dan had dit waarschijnlijk een al lang vergeten wraakfilm geweest. Hoewel, op dit laatste willen we toch even terugkomen want I Spit On Your Grave ofte Day Of The Woman is bij nader inzicht één van de meest baanbrekende exploitationfilms ooit gemaakt. Zarchi durfde het aan om ons zonder blikken of blozen het uitermate lelijke gezicht van verkrachting te tonen. Gespeend van elk Hollywoodiaans onderdeel dat ons er doet aan herinneren dat het 'toch maar film is'. Zo is de film dikwijls heel traag en statisch gefilmd, net alsof een camera het allemaal per ongeluk vastlegt. Neem daarbij het totaal afwezig zijn van een filmische soundtrack, zodat de kijker niets anders kan dan de bijna 24 minuten durende verkrachtingscène gewoon te ondergaan in al zijn rauwheid.

De film heeft het meest van zijn stootkracht te danken aan de uitstekend gecaste Camille Keaton, welke overigens een achternicht is van jawel... Buster Keaton! De actrice zet een sterke vrouw neer, die ondanks alle ellende haar hoofd recht probeert te houden. De bevallige Keaton loopt zo goed als heel de film in haar blootje rond, maar slaagt er toch in haar waardigheid te behouden. Wanneer eindelijk de wraakserenade van start gaat, doet ze dit met zoveel verve en overgave dat de kijker de aanwezige onlogischheden en doodse momenten voor lief neemt. De actrice werd trouwens bekroond met de prijs voor beste actrice op het bekende Catalonian International Film Festival te Sitges, Spanje. Een andere prima keuze is Eron Tabor, welke de leider speelt van de bende verkrachters. De man is goed op dreef en geloofwaardig als de ultieme slijmerige klootzak. Bij momenten deed zijn vertolking ons denken aan David Hess uit Last House On The Left en House On The Edge Of The Park.

Voor al wie een leuke avond wil doorbrengen met wat veilig en fijnzinnig vertier, in het gezelschap van een grote beker gesuikerde popcorn en een ijskoude frisdrank, raden we graag pakweg het eerste seizoen van Full House of Teigetjes Film aan. Maar al wie graag eens een uitdaging aangaat en zijn films graag compromisloos, hard en grimmig wilt, is aan het goede adres met Meir Zarchi's I Spit On Your Grave. En dat je daarbij ongetwijfeld meer respect krijgt voor het andere geslacht is enkel maar een plus...

BEELD EN GELUID
Het anamorfisch 1.85:1 beeld ziet er ondanks de lowbudget oorsprong en de verschillende incarnaties erg goed uit. De heldere kleuren ogen levendig en natuurlijk. Scherpte en contrast zijn prima, en ook het zwartniveau is bevredigend. De gebruikte filmprint is volledig vrij van printbeschadigingen en vuiltjes. Dramatische compressiefouten lijken niet aanwezig, maar we hebben wel wat filmgrain en enkele beeldflikkeringen opgemerkt. De R1 Millennium Edition had buiten de originele Mono-track ook nog een Engels Dolby Digital 5.1- en een DTS-spoor. Maar een film die bestaat uit dialogen en geen filmmuziek bevat heeft hier ongetwijfeld geen voordeel aan. De Engelse Dolby Digital Mono-track aanwezig op deze dvd klinkt dan ook meer dan behoorlijk voor dit soort film. Het geluid klinkt zuiver, met natuurlijk klinkende geluidseffecten en goed verstaanbare dialogen. Het geluid is vrij van ruis en/of storingen.

EXTRA'S
We kunnen ongetwijfeld van geluk spreken dat er destijds nog geen elektronische perskits gemaakt werden, want anders hadden we hier ongetwijfeld een resem nutteloze bazaar gehad zoals soundbites, B-Roll en filmclips. Gelukkig bracht Elite Entertainment enkele jaren geleden een uitermate knappe Millennium Edition uit, een dvd die in 2002 gerekend werd bij dé beste uitgaven van dat bepaalde jaar. Dus hebben we hier een handjevol échte extra's. De aftrap is aan regisseur Zarchi die jaren van stilte doorbreekt met zijn eerste commentaartrack. Je hoort duidelijk dat hij zijn bevindingen zit af te lezen, maar dit doet niets af aan het feit dat er buiten een drietal stiltes heel de tijd een stroom is van informatie en gouden weetjes over het maken van de film. Het geheel is wat monotoon ingesproken en hier en daar raakt hij iets te technische dingen aan, waar een leek weinig tot niets aan heeft. Daarna is het de beurt aan de legendarische cultcriticus Joe Bob Briggs, die ook al aanwezig was in de documentaire op de Benelux dvd van Friday The 13th. Met de nodige zwier en een frivool gevoel voor humor verdedigd Briggs de film tegen de soms laffe negativiteit waarmee de film af te rekenen kreeg bij zijn release van recensenten als Roger Ebert (welke trouwens ook werd gevraagd om een commentaartrack in te spreken, maar bedankte voor de eer). Hij gaat in op de verschillende bedoelingen van de regisseur en geeft eerlijk zijn mening op de minder geslaagde momenten. Beide tracks horen ongetwijfeld bij de meest waardevolle commentaarsporen die ondergetekende al heeft beluisterd. DFW verdient een pluim omdat de beide tracks netjes in het Nederlands werden ondertiteld!

De andere extra's zijn eerder standaard, maar daarom niet minder leuk. Zo hebben we filmografieën voor de regisseur, de producer en de belangrijkste castleden. Aan de hoeveelheid werk dat iedereen na de film nog heeft gedaan is af te lezen hoe I Spit On Your Grave onthaald werd. Verder hebben we een galerij met een tiental promoafbeeldingen, zoals videocovers van verschillende landen, enkele pagina's van de perskit en de poster. Vreemd genoeg vond Dutch FilmWorks het nodig om de afbeeldingen extra klein in het menu te plaatsen, zodat je al bijna voor de televisie moet gaan zitten om de details te ontwaren. Bovendien zijn er zeker dubbel zoveel afbeeldingen aanwezig op de Millennium Edition. De klacht van foto's zonder enige aanwijsbare reden te klein maken kunnen we opnieuw bovenhalen bij de fotogalerij. Zo hebben we vier foto's genomen op de set (welke een Easter egg waren op de Amerikaanse versie) en verder een zestal beelden rechtstreeks uit de film. Onder de vier setfoto's staat een tekstje met uitleg (wederom van de Millennium Edition), maar dit is zo klein dat het onleesbaar is. Vervolgens hebben we een viertal bioscooptrailers (hoewel ik buiten een miniem kwaliteitsverschil in de beeldkwaliteit geen verschil kon bemerken tussen de laatste twee) en drie verschillende Tv-spots. Tenslotte zijn er nog promotietrailers aanwezig van andere bij DFW verschenen genrefilms zoals Straw Dogs, The Hills Have Eyes, The Last House On The Left en eindelijk ook de trailer van The Beyond.

Terwijl we in de Benelux dikwijls foeilelijke covers te slikken krijgen is de artwork van deze uitgave dik in orde. Het betreft de coverart van de Australische speciale editie, maar toch wat lof voor DFW om de cool ogende slipcase die om de keepcase zit.

CONCLUSIE
Onbegrijpende critici doen de film af als ziek en smerig, terwijl enkele feministische groeperingen I Spit On Your Grave omschreven als dé strafste vrouwenfilm ooit gemaakt. Na bijna twintig jaar heeft de beruchte wraakfilm nog niets aan kracht ingeboet en maakt deze nog steeds de tongen los. DFW brengt na wat mindere releases eindelijk nog eens een echte speciale editie uit. Het beeld is verbluffend en ook het geluid is dik in orde. Hoewel er enkele vreemde beslissingen gemaakt zijn bij het bonusmateriaal, maakt de algemene kwaliteit en het feit dat de commentaartracks netjes Nederlands ondertiteld zijn veel goed. Een must voor genrefans!