FILMS
In Toy Story 2 mag Woody, met een beschadigde arm, niet mee met Andy op cowboy-kamp. Hij belandt op een schap voor vergeten speelgoed. Wanneer Andy's moeder de kapotte piepende pinguïn Wheezy (Joe Ranft) van hetzelfde schap plukt om hem bij de rommelmarkt te verkopen, onderneemt Woody een moedige poging om het speeltje terug te halen. Helaas wordt hij zelf meegepikt door een verza-me-laar verkleed als een reuzekip, Al. Woody blijkt het ontbrekende stuk van een vierdelige set te zijn, die in de jaren '60 een relatieve periode van succes kende, inclusief een eigen TV-show "Woody's Roundup". Hij maakt kennis met Jessie The Cowgirl (Joan Cu-sack), en de nurkse goudzoeker Stinky Pete (Kelsey Grammer - bij Simpsons-fans bekend als de stem van Sideshow Bob), nog in zijn originele verpakking!. Al wil de collector's items doorverkopen aan een Japans speelgoedmuseum, en vooral Jessie ziet dat wel zitten, eerder dan in de vergetelheid te geraken in een doos op zolder, iets wat ze met haar vorige eigenares spijtig genoeg heeft meegemaakt, en waar ze een zwaar trauma aan heeft overgehouden. Buzz Lightyear en Andy's andere speeltjes ondernemen een gevaarlijke tocht om Woody terug te halen. In een speelgoedwinkel laten ze daarbij per ongeluk een pop ontsnappen van Keizer Zurg, de gezworen aartsvijand van Buzz Lightyear.



Toy Story 2 is één van de weinige voorbeelden van een sequel die beter is dan zijn voorganger. Niet alleen is de animatietechniek op een paar jaar tijd verder geperfectioneerd, vooral het verhaal schiet een stuk sneller uit de startblokken, en de hoofdpersonaes behoeven geen nodeloze verdere introductie meer. De openingsscène zelf van deze film is gewoon hilarisch, en zet bij een eerste visie de kijker compleet op het verkeerde been. Sequelfilms van Disney hebben wel eens de kwalijke reputatie om flauw, ongeïnspireerd en gemaakt door beginnelingen te zijn, en de markt wordt overspoeld met het niveau van films dat de oorspronkelijke titel eerder schade toebrengt dan wat anders, laat staan de personages uit het eerste deel karakterieel uitdiept. Echter, dit is geen Disney- maar een Pixar-product. Toen Pixar door Disney gevraagd werd om voor Toy Story een sequel te maken, wilde regisseur John Lasseter niet weten van een amechtige direct-to-video sequel, maar wilde anderzijds wél tekenen voor een volwaardig vervolg. Eerste briljante idee was om de premisse uit de eerste film om te draaien: ditmaal is het Buzz, die zich opmerkelijk verzoend schijnt te hebben met het feit dat hij een stuk speelgoed is en géén Space Ranger, die Woody ter hulp moet schieten in plaats van andersom. Een tweede goeie keuze was het uitbreiden van de cast met Joan Cusack en Kelsey Grammer: het idee om Woody als pièce unique op te voeren uit een vierdelige speelset, biedt het scenario enorm veel mogelijkheden tot uitbreiding. Ten derde is het aantal referenties voor de volwassen kijkers drastisch toegenomen: het spoofen van films als Jurassic Park en uiteraard The Empire Strikes Back zal de allerkleinste kijkertjes ontgaan, maar dergelijke knipogen trekken het verhaal niet onnodig van de rails, zoals dat met andere films soms wel gebeurt. Vierde en belangrijkste innovatie is dat de vier jaar die tussen deel 1 en deel 2 zitten, een mensenleven schijnen te zijn, want de CGI-technieken zijn veel verfijnder, wat vooral goed te merken is aan de geanimeerde mensen, Al The Chicken op kop.



Maar er zijn nog wel meer elementen waardoor Toy Story 2 uitblinkt ten opzichte van zijn voorganger. De ruimere cast laat meer mogelijkheden tot manoeuvreren met het scenario toe. Enkele nevenfiguren uit de eerste film, zoals Mr. Potato Head, Rex, Slinky en Hamm krijgen meer screentijd én eigen karaktertrekjes, in een normale film zou iemand als Jessie perfect rijp zijn voor de psychiatrie, afdeling verlatingsangst, maar met Stinky Pete wordt, in tegenstelling tot deel 1, er ook binnen de rangen van het speelgoed voor het eerst een doortrapte schurk neergeplaveid, een rol die Kelsey Grammer overigens voortreffelijk op zich neemt. Het dilemma waarvoor Woody geplaatst wordt - trouw aan Andy blijven, wat vroeger zijn hoogste ideaal was, of eeuwige roem- zorgt voor een verrassende niet-lineaire uitdieping van het verhaal. Ware het niet dat er een redelijk zoetsappig happy end aan het geheel gebreid was, er zouden behoorlijk wat kindertjes geshockeerd uit de bioscoopzaal zijn gekomen. Ook de confrontatie met de "grotemensenwereld" is doordringender: waar dit in de eerste film bijna uitsluitend via kinderen gebeurde, zij het brave kindjes (Andy) of stoute (Sid), is Al The Chicken een perfecte go-between, een geldzuchtige nerd van het type dat kinderpleziertjes zoals speelgoed - en waarschijnlijk ook strips - louter bekijkt als verzamelobjecten, en daardoor zó geobsedeerd is dat hij waarschijnlijk nooit aan een lief zal geraken. Rake typering! Samengevat: Toy Story 2 is rijker, langer, gedetailleerder, amusanter en vooral... beter dan het eerste deel. Gegeven dat die film al méér dan gewoon best te pruimen was, toont dat Pixar blijkbaar op gebied van beslissingen om te innoveren de unieke gave heeft om altijd op het juiste paard te gokken. Laten we hopen dat het zo blijft.



BEELD EN GELUID
Kreeg Toy Story een 10th Anniversary Edition toebedeeld, dan kon Pixar niet achterblijven voor deze Toy Story 2, die quasi dezelfde remastering heeft ondergaan van de oude versie, die essentieel al goed was. We vallen dus nog maar eens in herhaling als we stellen dat een CGI-film natuurlijk een haarscherp beeld met een goed contrast en een kleurenpalet waar niet het minste storing op zit betekent. Ook deze transfer is rechtstreeks digitaal uitgevoerd, uiteraard anamorfisch in 1.78:1, zonder de minste sporen van gebreken. De Engelse Dolby Digital 5.1-geluidstrack is weer één om duimen en vingers van af te likken, met als grootse apotheose de scènes op het vliegveld in het einde van de film. Ook hier is de Vlaamse soundtrack ten opzichte van de vorige versie opgewaardeerd van een slappe Dolby Surround 2.0 naar een volwaardige Dolby Digital 5.1, én is onderscheiden van de (Noord-)Nederlandse track.

EXTRA'S
Helaas loopt het bij deze disc behoorlijk mis op gebied van extra's, die de naam "special edition" nauwelijks waardig zijn. Net als bij de 10th Anniversary Edition van Toy Story zijn de extra's die op de oude duopack-versie stonden gewoon verdwenen, zijnde het kortfilmpje "Luxo jr." en drie korte documentaires. Rechtzetting: Eerder meldden we dat er in de film zelf geknipt zou zijn: de blooper reel tijdens de aftiteling, die intussen toch een keurmerk van Pixar aan het worden is, is op de hoofdfilm vervangen door een conventionele aftiteling! Hierdoor waren we eerst in van oordeel dat we de score van de film hiervoor moesten sanctioneren tot 7/10. Alhoewel we de "oude" versie verkiezen, gebiedt de eerlijkheid ons echter te zeggen dat enkele leden van de dvd-fora ons gewezen hebben dat de manier waarop de film voor het eerste keer in de Verenigde Staten werd vertoond, ook zonder de blooper reel was, en deze pas in tweede instantie aan de film is toegevoegd. Eerlijk is eerlijk, dus zullen we de score restitueren.



Deze blooper reel (5 min.) is echter nog wel terug te vinden in de Toy Box, een verzameling extra's in de bonussectie, samen met een spelletje, een fragmentje (1 min.) "Ponkickies" uit een Japans (en daarom onverstaanbaar) jeugdprogramma, een twee minuten durend, vrij hilarisch interview voor een showbiz-TV-magazine met Woody en Buzz (2 min.), en een toelichting waarom één té patriottistisch getinte scène geheranimeerd is geweest voor de internationale versie. Allemaal goed en wel, maar de blooper reel hoort nu eenmaal op de aftiteling van de film thuis en nergens anders! De overige extra's lopen vrij parallel aan die van de 10th Anniversary Edition van Toy Story: er is een verplichte portie cross-promotionele trailers aanwezig, John Lasseter geeft zijn gebruikelijke introspeech (2 min.), er wordt een vooruitblik op Cars gegeven, en voor de rest vinden we in de bonussectie ook nog een 8 minuten durende, weinig relevante making of-documentaire terug, een 3 minuten durend profiel van John Lasseter, 2 verwijderde scènes mét intro (4 min.), en - enige substantiële extra - een interessante audiocommentaartrack van regisseur John Lasseter, co-regisseurs Lee Unkrich en Ash Brannon en co-auteur Andrew Stanton. Ook hier vinden we tot slot ook nog een easter egg terug.



CONCLUSIE
Ook hier weer kunnen we spreken van een uitstekende film met een uitmuntende technische kwaliteit, waarbij echter de extra's het predikaat "Special Edition" nauwelijks waardig zijn, en die tegenover de oude versie zeker geen vooruitgang zijn.