The Thin Man Goes Home maakt deel uit van de Thin Man Collectie, een box met zeven dvd's waarin de andere titels The Thin Man, After The Thin Man, Another Thin Man, Shadow Of The Thin Man en Song of the Thin Man luiden. De zevende schijf is gevuld met een selectie extra’s.

FILM
Na een serie succesvol opgeloste moordzaken aan beide kusten van de Verenigde Staten, zijn Nick en Nora Charles aan wat verdiende rust toe. Ze brengen dan ook een bezoekje aan Nicks ouders, in het zuiden van het land, in de hoop daar een break te kunnen nemen van misdaad en detectivewerk. Maar moord schijnt het koppel te achtervolgen, want nauwelijks is Nick aangekomen in zijn ouderlijk huis, of een man zijgt in zijn armen neer, getroffen door een fatale kogel. Uiteraard storten Nick en Nora zich in het mysterie, waarbij ze niet enkel af te rekenen krijgen met een gewiekste misdadiger, maar ook de ware aard van een nostalgisch schilderij moeten achterhalen, en de honende blikken van Nicks vader – die de carrière van zijn zoon maar niets vindt – trachten te ontwijken.

The Thin Man Goes Home is al het vijfde deel in de reeks rond de beschonken detective Nick Charles en zijn vrouw Nora. Maar waar de vorige episode nog succesvol de charme en de inventiviteit van het origineel wist te recreëren, vertoont dit deel al tekenen van verval voor de hoofdpersonages. Door Nick en Nora uit hun originele jetset setting te rukken en hen in een slaperig stadje onder te brengen, wordt immers geraakt aan de essentie van de karakters, waardoor het als kijker ineens minder eenvoudig wordt empathie te voelen. Het is te begrijpen waarom de filmmakers ervoor hebben geopteerd een fish-out-of-water aanpak te hanteren in deze episode. Na vier high society films moet het namelijk niet eenvoudig zijn geweest om alweer een moord in de hogere klassen te verzinnen. Maar de regisseur en scenarist gedragen zich helaas als luieriken en buiten het gegeven nauwelijks uit.

De handelingen en het gedrag van de protagonisten verschillen immers nauwelijks van hun handelswijze in de jetset mysteries. De problemen waarmee ze geconfronteerd worden zijn haast identiek. En ook de nevenkarakters ademen zelden de kleinschaligheid en sympathie van 'Heartland America' uit. Naar een echte motivatie voor de tijdelijke relocatie van Nick en Nora naar het slaperige zuiden is het dus hopeloos zoeken, waardoor je als kijker weinig interesse kan veinzen voor wat zich op het scherm afspeelt. Een bezwarende factor hierin is bovendien de neiging tot rek-ziekheid van de filmmakers. Hiermee bedoel ik hoe eenvoudige scènes tot in het extreme gerekt worden, soms minuten langer dan noodzakelijk is, om een grap tot in der treure uit te melken of een plotpunt er tot vervelens toe in te hameren. Het tempo van The Thin Man Goes Home verkeert dan ook bijwijlen in comateuze toestand.



Zijn er dan geen positieve punten op te sommen? Toch wel. De verandering van omgeving biedt de setbouwers en rekwisietenlui immers de kans om eens iets anders te recreëren dan de skylines van New York of de dokken van San Francisco. Zij grijpen die kans met beide handen en geven uitstekend de sfeer en look van een onbezorgd Amerika weer, onaangetast door de wereldbrand die in realiteit in Azië en Europa woedde ten tijde van opnames van The Thin Man Goes Home. Ook de acteerprestaties zijn bovendien best te pruimen, hoewel de drankzucht van Nick Charles meer en meer in de achtergrond verzeilt, waardoor William Powell nauwelijks nog het uiterste uit zijn vertolking kan halen. Eveneens begint de ouderdom te wegen op hem en co-ster Myra Loy. Het is voor de kijker niet altijd geloofwaardig meer hen als een dynamisch koppel te zien, omdat ze nu eenmaal al ruim een decennium getrouwd zijn op celluloid. De supporting cast is naar gewoonte bevolkt door prima acteurs, die stereotiep maar entertainend hun kleine rollen gestalte geven.

Of het aan de afwezigheid van de stabiliserende hand van reeks-brein W.S. Van Dyke ligt, of aan de manke uitwerking van het herlocatie-gegeven is moeilijk te zeggen, maar de conclusie blijft dat The Thin Man Goes Home geen al te beste episode in de reeks is. De vraag is bovendien of er voor Nick en Nora Charles nog wel een plaats is in Hollywood in de jaren veertig, een periode die gedomineerd wordt door musicals, harde drama’s en film noir en waarin de deducerende kwaliteiten van een jetsettend koppel enigszins gedateerd overkomen. De charme die voortvloeit uit de fascinerende interactie tussen William Powell en Myrna Loy houdt het schip nog enigszins drijvende, maar naar ik vermoed zullen enkel de die-hard fans van de Thin Man reeks dit overbakken soufflétje kunnen smaken.

BEELD EN GELUID
Het begint een cliché te worden, maar opnieuw valt er weinig aan te merken op de beeld- en geluidskwaliteit van deze film. Naar analogie met de andere prenten uit de Thin Man Collectie is dit een uitstekende transfer, die op geen enkele moment de ware ouderdom van de film verraadt. Het mono-geluidsspoor moet akoestisch niet veel meer doen dan de dialogen helder en duidelijk weergeven en slaagt daar wonderwel in.

EXTRA'S
Alle extra's op de discs van de Thin Man sequels zijn op dezelfde lijst geschoeid: ze bevatten een trailer, een korte zwart-wit film en een kleurencartoon. De Trailer (2 min.) is dezelfde die ook al op de eerste disc in de Thin Man Collectie te vinden was. Why Daddy? (9 min.), een korte film rond de deelname van een betweterige man aan een radioquiz, werd geschreven door de gerespecteerde auteur Robert Benchley, grootvader van Peter, die later zelf groot succes zou kennen als bedenker van Jaws. De cartoon op de disc, Screwball Squirrel, bevat 7 minuten Tex Avery waanzin op zijn best. In de grappige animatie maakt een gekke oranje eekhoorn een jachthond het leven zuur.

CONCLUSIE
Thin Man Goes Home is een weinig memorabele episode in de detectivereeks rond Nick en Nora Charles. Met een zwak verhaal, een ongeïnspireerde regie en een soms slaapverwekkend tempo, vertoont de prent alle tekenen van een filmserie in verval. Gelukkig kunnen de prima beeld- en geluidskwaliteit de mindere punten van de film deels verdoezelen, terwijl ook de bonussectie kwalitatief weer een pluim verdient.