FILM
In een huis in bezet Palestijns gebied, op gelijke afstand van het nabijgelegen Arabisch dorp en een Israëlische nederzetting woont Mohammad (Mohammed Bakri) met zijn vrouw, twee dochters en drie zoons. 's Nachts wordt de buurt opgeschrikt door machinegeweerschoten en passerende helikopters als gevolg van schermutselingen tussen het Israëlische leger en moslimterroristen. Mohammads vrouw Samia (Areen Omai) is doodsbang en wil verhuizen, de kinderen zijn bang, maar hijzelf is vastbesloten om te blijven. Vertrekken zou een grote fout zijn, meent hij, bovendien Waar moeten ze naartoe? Dit is ons huis en we blijven, zegt hij tegen zijn vrouw. Voor Mohammed, een belezen schoolhoofd, is blijven gelijk aan verzet bieden, een vorm van geweldloos protest als alternatief voor het gewelddadig optreden van de terroristen.

De situatie wordt kritiek wanneer op een avond een groepje Israëlische militairen hun huis binnendringt en de bovenste verdieping tot militair domein verklaart. De Palestijnse familie wordt 's nachts opgesloten in de huiskamer, overdag kunnen ze gebruik maken van de keuken en het toilet, de etage wordt door Commandant Ofer (Lior Miller) tot verboden terrein uitgeroepen. Mohammads familie installeert zich zo goed en zo kwaad mogelijk in de woonkamer, maar het is moeilijk overleven met het lawaai van zware laarzen boven hun hoofd, het geratel van machinegeweren en de luide stemmen van de jonge militairen. De aanwezigheid van de soldaten scheurt het Palestijnse gezin uit elkaar: Samia hult zich in een drukkend stilzwijgen, de jongens willen naar vrienden in het dorp, de jongste dochter raakt in shock na een confrontatie waarbij ze de hele nacht alleen op de gang doorbrengt, de 20-jarige dochter Myriam (Hend Ayoub) weigert onder de gegeven omstandigheden haar studies in Duitsland voort te zetten en kiest de kant van de terroristen. Zij wil gewelddadig verzet bieden, de confrontatie met de bezetters aangaan. Mohammad slaagt er met moeite in zijn huisgenoten onder controle te houden en blijft er op hameren dat het hun gezamenlijke plicht is om niet toe te geven aan de druk om het huis te verlaten.

Maar Mohammad is over dag op zijn werk en zit 's avonds in zijn bureautje. Hij heeft geen greep op de manier waarop de kinderen met de nieuwe situatie omgaan. Myriam sluipt tegen beter weten in de trappen op en verschuilt zich in een kast om de vijand te bespioneren; één van de jongens vindt een handgranaat en is van plan die tegen de soldaten te gebruiken; de jongste kinderen raken totaal afgesneden van de realiteit. Als de toestand een hoogtepunt bereikt zegt Mohammad tegen zijn vrouw dat hij haar niet tegen haar wil in het huis will vasthouden. Dat ze vrij is om te gaan. Uitgerekend de volgende ochtend zijn de Israëli verdwenen en is de etage leeg. De kinderen gaan naar boven om wat kleren op te halen, maar wanneer de soldaten 's avonds terugkeren kost dat Mohammad bijna het leven: hij heeft de regels overtreden. De scène is vernederend en pijnlijk en toont de diepe kloof tussen beide bevolkingsgroepen.

De Italiaanse regisseur Saverio Costanzo beperkt zich gelukkig niet tot de pure – zij het geweldloze – confrontatie. Via de figuur van Myriam dringt hij door tot de verdieping waar de joodse soldaten wonen. Wat begint met bespieding evolueert in de dagen nadien naar nieuwsgierigheid. Uitgerekend degene die de soldaten als dé grote vijand beschouwt, ze wil te lijf gaan, verneemt hun namen en leert hun zwakheden kennen (want uiteindelijk gaat het ook maar om gewone jongens in militaire dienst) en zij gaat over hen fantaseren en verhaaltjes vertellen tegen haar jongere broertje. In een latere fase komt ook Commandant Ofer in beeld als een man die momenten van twijfel heeft wanneer hij zijn manschappen moet meedelen dat ze het huis verlaten en naar een andere plek trekken zonder dat ze even naar hun families kunnen. 's Avonds zit hij aan tafel in de keuken en komt Mohammad polshoogte nemen. Waarom verlaat je het huis niet?, vraagt de jood aan de Arabier. Omdat het mijn huis is, is het resolute en vastbesloten antwoord, en dan: Waarom verlaat jij mijn huis niet?, waarop geen antwoord komt.

Het verhaal dat grotendeels door de ogen van het getroffen Palestijnse gezin wordt verteld, is meer dan een eenzijdige voorstelling van zaken, meer dan een vertelling over onderdrukten en een onderdrukkers. Saverio Costanzo toont ons dat er speelruimte is aan beide zijden, hoewel en goed verstaander daar wel het zijne van zal denken. Door een beweeglijke cameravoering en het beheerst inzetten van rails en extra licht, ontstaat een haast documentaire sfeer en groeit dit naar ware feiten vertelde verhaal uit tot een metafoor voor alles wat er tussen joden en Palestijnen gebeurt in de bezette gebieden. Private is cinéma vérité, een ruwe en onbewerkte diamant volgens de dogma-wetten van de Deen Lars von Trier, waarin met simpele middelen een sfeer van voortdurende angst en beklemming is gecreëerd, ook op eerder rustige momenten. De spanning is altijd aanwezig en wordt door auditieve middelen ondersteund en gevoed. Waar het uiteindelijk allemaal toe leidt laat Saverio Costanzo in het midden. Wanneer de soldaten voor de zoveelste keer de serre van hout en plastic vernield hebben en Mohammad tegen zijn zoon zegt dat ze die samen zullen blijven herstellen tot de militairen ophouden met ze te vernielen, komt zijn zoon in opstand en installeert in de serre de handgranaat als boobytrap voor de vernielers.

BEELD EN GELUID
Door de documentaire stijl die regisseur Saverio Constanzo hanteert is Private geen arthouse-productie geworden. De kleuren zijn donker en ongenuanceerd door het gebrek aan extra lichtbronnen en vooral de interieuropnamen zijn eerder aan de donkere kant. Het procédé werkt een gevoel van groot realisme in de hand met een zeer direct voelbare spanning alsof niets gepland is en alles aan het toeval overgelaten.
Het geluid is ter plekke opgenomen en heeft de kwaliteit van de rechtstreekse registratie. Toch is er sprake van een indrukwekkende geluidsband door de toevoeging van honderd en één bij- en omgevingsgeluiden die het in de surround uitstekend doen.

EXTRA’S
Deze dvd bevat de Originele Bioscooptrailer en Andere Trailers waaronder Agata e la Tempesta.

CONCLUSIE
Private is wrang en bitterzoet. Saverio Constanzo gebruikt een aantal trucs om het Palestijns-joods conflict in een apart en ruimer kader te plaatsen dan we gewend zijn via televisieverslaggeving en documentaires. Alleen al het feit dat hij een gemengd Palestijns-joodse cast op de been brengt, dwingt respect af. Dat de opnamen niet in de Bezette Gebieden, maar in Calabrië (Zuid-Italië) zijn gemaakt is tekenend voor de harde realiteit: een dergelijke samenwerking op Israëlisch en/of Palestijns grondgebied is (nog) onmogelijk en misschien zelfs levensgevaarlijk.