FILM
Winslow Leach (William Finley) is een slungelige componist die wordt opgemerkt door de megalomane en doortrapte platenbaas Swan (Paul Williams). Die ziet wel graten in de muziek van Leach, maar wil als hippe dandy in geen geval iets te maken hebben met een nerdy componist. Met een goedkope list maakt Swan de muziek van Leach afhandig. Wanneer Leach aan de deur komt kloppen voor meer uitleg wordt hij prompt op straat gegooid. Dat spelletje gaat een tijdje door tot de stoppen van Leach doorslaan. Nadat hij Death Records, het label van Swan, kort en klein heeft geslagen komt hij met zijn hoofd terecht in een platenpers. Voor het leven verminkt neemt hij in de camouflage van een cape en een metalen masker de gedaante aan van een wraakengel. The Phantom zal geen rust kennen vooralleer Swan dood is en hij het hart van zijn favoriete zangeresje Phoenix (Jessica Harper) veroverd heeft. Maar dan komt Swan plots met een contract op de proppen waarin hij Leach eindelijk de erkenning wil geven waar hij recht op heeft. Valt Swan deze keer wel te vertrouwen?

The Phantom Of The Paradise is een ware cultklassieker die zich liet inspireren door verschillende verhalen en films. Zo valt niet weg te steken dat er een vleugje Phantom Of The Opera in de prent aanwezig is dat verder wordt aangedikt met een snuifje Faust en Frankenstein. Ook de muziek uit de seventies moet eraan geloven, zo merkten we onder meer invloeden en parodiëen op van KISS, Queen en de hele Glam Rock scene. De film valt ook helemaal niet in een hokje te duwen. In se is dit een musical die met rock opera muziek overgoten werd. Visueel beschikt de prent zowel over een gotisch horror sausje, een scherp sci-fi kantje als over de gevolgen van een surrealistische drugroes. Het geheel is een bonte clash van stijlen en invloeden waarin duidelijk blijkt dat regisseur Brian De Palma volop aan het experimenteren was en zich voorbereidde op latere werken als Carrie, Dressed To Kill, Blow Out en Scarface. Door al deze invloeden, bevreemdende sferen en vermengingen van tragedie, komedie, horror en muziek is The Phantom Of The Opera beslist een unieke prent die op zijn beurt weer andere film heeft beïnvloed. We denken dan in het bijzonder aan The Rocky Horror Picture Show, die een jaar later in 1975 gedraaid werd; en aan Suspiria van Dario Argento, die met gotische decors de in The Phantom Of The Opera debuterende Jessica Harper als hoofdrolspeelster castte en zich in 1976 duidelijk visueel door De Palma heeft laten leiden. Zelfs het hijgende geluid van The Phantom duikte in 1977 op bij Darth Vader in Star Wars, alhoewel George Lucas hier nooit credits voor aan De Palma zal willen geven.

De slijmerige Swan wordt gespeeld door Paul Williams (als componist onder meer verantwoordelijk voor mega hits als I Won't Last A Day Without You, We've Only Just Begun, Rainy Days And Mondays en Just An Old Fashioned Love Song) hij schreef en produceerde eveneens de soundtrack en dat laat zich horen. De nummers zijn stijlvolle, lichtje over-the-top klinkende symfonische seventies rocknummers, die toch nog de nodige zelfrelativering uitstralen. Net zoals de rest van de film trouwens. The Phantom Of The Paradise is een unieke ervaring die misschien niet overal evenwichtig is, maar daarom niet minder fraai oogt.

BEELD EN GELUID
De film kreeg een nette anamorfische 1.85:1 beeldtransfer mee die zo goed als vrij is van beschadigingen. Het contrast is degelijk en de beeldscherpte voldoende. De kleuren zijn lichtjes verbleekt maar dat kan op geen enkel moment de pret drukken. Enkel de layer-change is een beetje ongelukkig gekozen, waardoor er midden tijdens een groot applaus in de concertzaal een stop valt. Het geluid is een Dolby Surround 2.0 track die met een ProLogic of een DTS:Neo6 decoder in een handomdraai om te toveren valt tot een degelijke 2.0 surroundtrack. De dialogen weerklinken op die manier netjes door het centerkanaal, terwijl de muziek mooi verdeeld wordt over de voorste en achterste speakers. Zelfs tijdens een split-screen scène weerklinkt er alternerend geluid uit de achterste speakers. De muziek klinkt soms een beetje blikkerig maar daar heeft de leeftijd van de film alles mee te maken. Zeer degelijke transfer.

EXTRA'S
Het enige vlak waar deze release op teleur stelt zijn de extra's. Op een fotogallerij na is er helemaal niets terug te vinden. Zelfs geen trailer. Jammer, maar helaas.

CONCLUSIE
The Phantom Of The Opera is een grote aanrader voor cultliefhebbers, rock opera fans, horror-aanhangers, sci-fi buffs, seventies lovers, Brian De Palma fans, en alle overige kijkers die openstaan voor een vreemde, doch boeiende filmervaring. Experimentele films als deze krijgen tegenwoordig veel te weinig kansen.