FILM
We bevinden ons in Manhattan tijdens het jaar 1960. Larry Mackay (David Niven) staat op het punt een grote stap in zijn carrière te zetten. Voordien was hij onder meer actief als toneelschrijver en professor in de dramaturgie. Nu moet hij aan de slag als één van de 7 belangrijkste critici bij de New York Press. Die positie brengt enorm veel macht met zich mee, want hij kan eigenhandig beslissen over het lot van een voorstelling. Zijn eerste opdracht is al meteen een uitdaging, want het gaat om een musical van zijn beste vriend Alfred North (Richard Haydn). De musical blijkt een enorme flop en Larry ziet zich genoodzaakt zijn eerlijke mening te geven. Dat leidt tot onenigheid met Alfred, maar ook met hoofdrolspeelster Deborah Vaughn (Janis Paige). Naast de professionele problemen, loopt het privé-leven van Larry ook niet bepaald op wieltjes. Zijn vrouw Kate (Doris Day) heeft het niet makkelijk om hun 4 rebelse kinderen onder controle te houden en wil het gezin dolgraag verhuizen naar een huis op het platteland. Dat betekent dat Larry moet gaan pendelen en wanneer hij meer en meer tijd begint door te brengen in de stad, wordt Kate wantrouwig. Het is echter de vraag of ze naast het huishouden nog tijd over heeft om haar huwelijk te redden.



Please Don't Eat The Daisies is niet meteen de meest indrukwekkende prent uit de Doris Day Collection, maar het blijft een prettige en huiselijke komedie. Het luchtige script is gebaseerd op een boek van Jean Kerr, de echtgenote van de notoire theatercriticus Walter Kerr. Hoewel de zaken sterk vereenvoudigd zijn, slaagt de film er toch in het dilemma te capteren waar iedere recensent vroeg of laat mee geconfronteerd wordt. Recensenten stoten artiesten immers vaak tegen de borst. Het medicijn in dit geval is nederigheid. David Niven's recensent realiseert zich dat hoewel hij een oordeel kan vellen over andermans werk, hij zelf een totale mislukking was als schrijver. De film hanteert een aantal beproefde formules zoals een stel oncontroleerbare kinderen en een excentrieke taxichauffeur die zich als aspirant toneelschrijver concentreert op de meest bizarre onderwerpen. Vanaf het begin, is dit een film over het herontdekken van jezelf en over het herinneren van wat belangrijk is in het leven. En zoals het een ouderwetse Hollywood film uit die periode betaamt, moet je trouw zijn aan je eigen thuis.



Regisseur Charles Walters houdt er de vaart in, vooral in de vroege moeilijkere scènes waarbij hij zoveel kindacteurs onder controle moet houden. Daarbij kan hij beroep doen op een uitstekende cast met Doris Day als leading lady. Day is een ritmische actrice. Afhankelijk van haar rol kan ze een tandje bijsteken of zichzelf op het achterplan stellen. Ze gebruikt haar lieftallige uitstraling als een schild om haar sensualiteit te verbergen en wordt bijgevolg vaak bestempeld als werelds oudste maagd. Dat heeft ze voornamelijk te danken aan het feit dat haar rollen vaak gelijk of ondergesteld staan met mannelijke hoofdrollen. In een zeker opzicht is ze een rolmodel voor de actrices van de toekomst. Ze ruilt haar vrouwelijkheid in voor vriendelijkheid zonder haar intelligentie en uitstraling, die haar uiteindelijk de status van een echte ster bezorgden, te verliezen. In haar rol als Kate Mackay vecht ze een nobele strijd als moeder van vier zoontjes die het moeilijk heeft om de opmars van haar man te verwerken en een nieuwe thuis uit te bouwen op het platteland. Het script staat bol van huiselijke en professionele grappen, maar Day slaagt erin haar personage neer te zetten met overtuigende gevoelens. Ze komt over als de ideale buurvrouw, maar met een beetje meer sex appeal. De reclameborden stelden haar zoontjes voor als The Monsters en dat is de ideale omschrijving voor het zootje ongeregeld. Charles Herbert (The Fly) en Stanley Livingston (My Three Sons) worden aangevuld met Filip Mark en een kleuter met een innemende persoonlijkheid. David Niven weet een zekere mate van waardigheid te bewaren wanneer hij op een vrij goedkope manier het publiek aan het lachen moet brengen.

BEELD EN GELUID
De 2.35:1 anamorfische transfer levert een indrukwekkende beeldkwaliteit met een scherp beeld en levendige kleuren. Printbeschadigingen zijn nagenoeg afwezig. Het voornaamste probleem doet zich voor bij de overgangen tussen verschillende scènes. Bij een fade-out en een fade-in verspringen de kleuren eventjes en toont de film zijn leeftijd. Ook zit er een lichte flikkering op het beeld die af en toe wat prominenter aanwezig is. Op vlak van geluid zijn we best te spreken over het respectabele mono-geluidsspoor. Dialogen zijn duidelijk verstaanbaar, maar de muzikale passages klinken soms wat dunnetjes.

EXTRA'S
De honger naar extra's wordt niet echt gestild door de bioscooptrailer.

CONCLUSIE
Please Don’t Eat The Daisies is geen hoogvlieger in het oeuvre van Doris Day. Schrijfster Jean Kerr, op wiens boek de film is gebaseerd, heeft meer talent dan de film doet vermoeden. Toch weet de film zijn tekortkomingen te overwinnen met als resultaat een gezonde dosis plezier. Hoewel het realisme met momenten ver te zoeken is, slaagt deze film erin te entertainen en op bepaalde momenten is dat ook het enige wat we van een film verwachten.

Please Don't Eat The Daisies maakt deel uit van de Doris Day Collection. Die collectie bestaat uit 5 discs en bevat naast Please Don’t Eat The Daisies ook de titels Billy Rose's Jumbo, The Glass Bottom Boat, Love Me Or Leave Me en Young Man With A Horn.