FILM
Dan Futterman is net de vijftig gepasseerd en het leven lacht hem toe. Hij heeft een vrouw die nog steeds dolverliefd op hem is. Twee prachtige dochters die op het punt staan naar de unief te gaan. En een goedbetaalde job bij ’s lands meest gerespecteerde sportmagazine die hem meer voldoening schenkt dan hij ooit had durven hopen. Carter Duryea is nog niet half zo oud als Dan. Ook hij is gelukkig. Hij is een rijzende ster in één van de grootste multimediale corporaties ter wereld en lijkt voorbestemd ooit aan het hoofd te staan van de divisie. Hij is pas getrouwd, woont in een groot huis en is van plan zich een Porsche aan te schaffen. Twee compleet verschillende persoonlijkheden, wiens pad elkaar kruist als Carters moederbedrijf Dans sportmagazine overneemt en de jongeman gepromoveerd wordt tot de baas van de vijftiger, hoewel hij geen greintje ervaring in de functie heeft. Het is het begin van een spiraal van gebeurtenissen, die beide personen in een richting zal stuwen die ze niet hadden verwacht.

In Good Company is een film die overloopt van de goede ideeën. Een vijftiger die er ineens mee geconfronteerd wordt dat hij vervangbaar is? Prima basis voor drama. Een jonge yuppie die ontdekt dat hij buiten zijn carrière geen leven heeft? Heerlijk tragikomisch. Een vader die niet mag weten dat zijn dochter vrijt met zijn baas? Terwijl ook zijn vrouw onverwacht zwanger blijkt te zijn? Klassieke hilariteit gegarandeerd. Het enige probleem met al die goede ideeën, is ze in een coherente prent van een kleine twee uur te proppen. En daar wringt in eerste instantie het schoentje bij In Good Company. Als kijker vraag je je voortdurend af welke richting de filmmakers uitwillen. Welke boodschap moet overheersen. De afzonderlijke scènes zijn stuk voor stuk uitstekend geschreven, geacteerd en geregisseerd. Maar ze missen op het eerste zicht een duidelijk doel. Je wilt meeleven met de prima uitgewerkte personages, maar de ongewisheid over het eindpunt weerhoudt je hiervan. Verwarring is nooit een goede zaak in een film.



Maar net als je denkt dat de emotionele verstrengeling van de subplots nooit ten volle gerealiseerd zal worden, is er één scène die alles in perspectief plaatst. De setting: een restaurant. De personages: Dan, zijn dochter en Carter. De plot: Dan ontdekt eindelijk dat zijn dochter een relatie heeft met zijn baas. Het resultaat: een blauw oog. De scène is vrij cliché van opzet, maar hij schiet zijn doel niet voorbij. De synergie – een woord dat zo prominent naar voren komt in de film het ongetwijfeld hét centrale thema was voor de cineast – wordt ineens overduidelijk. De prent heeft vanaf dat punt nog amper twintig minuten te gaan, maar de climax maakt ineens al het kabbelende, voorgaande overduidelijk. Regisseur-scenarist Paul Weitz wil duidelijk maken dat het leven bestaat uit kleine details, een lach en een traan, gezin en carrière, die afzonderlijk van elkaar bestaan, maar toch niet zonder elkaar kunnen. Het feit dat de cineast deze beschouwelijke les verpakt in een amusant en entertainend jasje, is een pluim op zijn hoed.

Meer hoeden en pluimen zijn op hun plaats voor de cast. Als Carter Duryea, succesvol in de carrière, maar met een eenzaam privéleven, toont de jonge Topher Grace eens te meer dat hij een begenadigd acteur is. Hij bezit diezelfde jongensachtige, naïeve charme die James Stewart tot een icoon deed uitgroeien. Kwetsbaarheid en gedrevenheid gaan hand in hand in zijn vertolking, met lonende gevolgen voor de betrokkenheid van de kijker. Dennis Quaid, die nu al enkele jaren de pannen van het dak speelt in de herfst van zijn carrière, lijkt dan weer niet zozeer een rol te spelen als wel een versie van zichzelf. Het feit dat hij waarschijnlijk uit eigen ervaring kan putten – Hollywood is niet bepaald happig op ‘oudjes’ – geeft zijn Dan Foreman een stevig ankerpunt in de realiteit. De derde poot in de vader-dochter-baas dynamiek is Scarlett Johansson. Zij specialiseert zich al jaren in personages die kil en afstandelijk zijn, een stil water met diepe gronden. En hoewel ze het ijs niet volledig breekt, komt in deze fiolm toch een meer ontdooide Scarlett naar voren, iemand die warmer en amicaler overkomt, en daardoor makkelijker de empathie van het publiek kan winnen. Naast dit krachtige triumviraat valt ook de doorleefde rol van CSI’s Marg Helgenberger op, als Dans vrouw. En het is altijd fijn om David Paymer nog eens op het scherm te zien, een van de interessantste karakteracteurs van zijn generatie, die zich de voorbije veel te koest heeft gehouden.

In Good Company is nu al de tweede film op rij – na About A Boy – waarmee Paul Weitz succesvol het stigma van de 'verderfelijke' American Pie-reeks van zich afschudt. De regisseur toont zich een man die geïnteresseerd is in het vertellen van de kleine verhaaltjes, van de details die het leven kleuren. Deze prent doet bijvoorbeeld denken aan de intelligente komedies die Woody Allen maakte tussen 1977 en 1986, gevuld met goede ideeën waarvan pas op het einde evident wordt dat ze een coherent geheel vormen, en af en toe een prachtige oneliner. In 2006 komt Weitz nieuwste film in de zalen, American Dreamz, met opnieuw Dennis Quaid in een hoofdrol. Als die productie de stijgende lijn in Weitz’s voortzet, boek ik graag nu alvast mijn ticket.



BEELD EN GELUID
De film dateert uit 2004, dus het is niet meer dan normaal een transfer te verwachten die rijke kleuren, haarfijne scherpte, goede contrasten, diepe zwartniveaus en een totaal gebrek aan printbeschadigingen bevat. In Good Company stelt niet teleur, met een zeer degelijke beeldkwaliteit, die niet de absolute top is, maar waar niets op aan te merken valt. Het geluid staat zowel in Dolby Digital 5.1 als in DTS op schijf geperst. Gezien het een dialoogrijke prent is, zijn de verschillen tussen de twee niet overweldigend, hoewel vooral de eclectische en treffende songs op de soundtrack in DTS warmer uit de boxen schallen.

EXTRA’S
Paradiso heeft een leuke selectie extra’s samengebracht voor de dvd. Regisseur Paul Weitz en acteur Topher Grace zitten zo samen voor een zeer entertainend Audiocommentaar, waarbij anekdotes worden opgerakeld, maar ook de invloeden en de technische scène-opbouw aan bod komen. Weitz blijft inzichtvol in zijn optioneel commentaar bij de tien Deleted Scenes (16 min.), die soms amusant maar meestal overbodig zijn. De documentaire Synergy (23 min.), opgedeeld in zeven aparte segmenten, stelt dan weer teleur, omdat er weinig in de diepte wordt gegaan. Afrondend zijn er nog een stel Biografieën van cast en crew. Al bij al een mooie bonussectie dus, waarin echter het ontbreken van een trailer een doorn in het oog is.

CONCLUSIE
In Good Company heeft in zijn eerste uur moeite om een duidelijk thema over te brengen aan de kijker, maar eenmaal de link tussen de scènes gemaakt wordt, word je beloond met een intelligente komedie, die zeemzoetigheid snugger uit de weg gaat. Beeld en geluid zijn uitstekend van kwaliteit en ook de bonussectie is aardig gevuld.