FILM
The Plumber heet Max (Ivor Kants). Hij is begin twintig, zit in een nauwsluitende jeans, draagt z'n haar in piepkleine krulletjes, ziet er goed uit en heeft vooral een grote bek. Dat moet Jill Cowper (Judy Morris) vaststellen wanneer hij zich op een ochtend, na het vertrek van haar echtgenoot, ongevraagd en onaangemeld aanbiedt om de leidingen in de badkamer na te kijken. Jill weet van niks, er is niet gebeld. Max houdt vol en beweert de vaste loodgieter van hun appartementsgebouw te zijn. Bovendien gaat het om een routinecontrole, zegt hij luchtig en lachend. Jill aarzelt en laat hem er uiteindelijk in. Daar heeft ze al meteen spijt van en dus belt ze haar man, maar die heeft het druk op kantoor want er komt hoog bezoek van de WHO, de Wereld Gezondheidsorganisatie in Genève. Die willen hem spreken over zijn opmerkelijke bevindingen i.v.m. de eetgewoonten van een primitieve stam in Nieuw-Guinea.

Jill is ethnologe en schrijft een boek over een stam in zwart Afrika. De komst van Max stuurt haar plannen in de war, want de herrie die hij maakt houdt haar van haar werk. Bovendien blijkt er toch wat mis te zijn in de badkamer en dus komt Max de volgende dag terug met een lading draden en buizen en sloopt gewoon het hele interieur. Het toilet is nog nauwelijks te bereiken want er staat een hoge stelling in het vertrek en in het plafond zit een gat. Jill wordt zenuwachtig van Maxs luidruchtige werkzaamheden en wat haar nog het meest stoort is zijn nonchalance, de manier waarop hij haar gedachtegang voortdurend stoort met praatjes, opmerkingen, insinuaties en leugentjes, zijn vernederende opmerkingen over het luilekkerleventje van intellectuelen en de manier waarop hij haar de hele tijd in het oog houdt en begluurt. Jill voelt zich bedreigd. 's Avonds vertelt ze haar echtgenoot dat Max niet goed wijs is, dat ze bang voor hem is, maar mannetje lief heeft andere zorgen, want het bezoek uit Genève reageert niet zoals hij heeft verwacht en hij riskeert een aanstelling in Zwitserland mis te lopen.

Jill raakt op de rand van een zenuwinzinking en slaagt er dan toch in Max buiten te werken. Tegelijk verneemt ze dat haar echtgenoot is aangesteld in Genève. Eind goed alles goed. Dezelfde ochtend springen in de badkamer alle leidingen tegelijk en staat de kamer binnen de kortste keren onder water. Jill heeft dringend een loodgieter nodig.

Peter Weir maakt de The Plumber in 1979 voor de Australische televisie. Hij bedenkt het verhaal zelf, een op het eerste gezicht vrij banale confrontatie tussen een hulpeloze jonge vrouw en een belager die haar het leven zuur maakt. Toch slaagt de maker van het broeierige The Cars That Ate Paris en het geheimzinnige Picnic At Hanging Rock er ook nu weer in om een productie te realiseren waarin de zenuwslopende en dreigende sfeer, die meteen opsteekt na het verschijnen van Max, aanhoudt tot in de allerlaatste minuut. The Plumber is een donkere psychologische thriller en het blijft lang onduidelijk welke richting het verhaal uitgaat. Weir laat de toeschouwer namelijk in het ongewisse over de bedoelingen van Max en het feit of hij nu al of niet een loodgieter is dan wel een crimineel die Jill uiteindelijk zal proberen te verkrachten en/of te vermoorden. Ondanks de spanning en de bloedstollende suspense lijkt The Plumber een doordeweekse en weinig gelaagde film.

Maar schijn bedriegt, want Peter Weir start vanaf het begin een tweede verhaallijn die haast onopgemerkt mee evolueert en die op een hoger niveau de relatie tussen Jill en Max een diepere zin geeft. De film begint ogenschijnlijk vrij onschuldig met een verhaaltje van Jill over haar ervaringen bij de primitieve Afrikaanse stam waar ze te gast was: op een avond komt de tovenaar of sjamaan op het onverwachts haar tentje binnengestapt en gaat tegenover haar zitten. Hij is in trance en brabbelt losse woorden en flarden van zinnen. Jill weet zich geen raad en houdt zich stil, tot de ochtend, terwijl het eentonig gewauwel gewoon doorgaat. Om er een eind aan te maken grijpt ze naar een kom met geitenmelk die naast haar staat en giet die uit over de sjamaan. Die zakt in elkaar en blijft een hele tijd huilend op de grond liggen. Had Jill hem beledigd? Of was hij gekomen om haar te betoveren, haar te bezweren, om die blanke vrouw, die zijn gezag als machtigste man van de stam, als opperpriester en geneesheer negeerde, onder controle te brengen? We zullen het nooit weten, want Peter Weir vertelt het ons niet. Hij doet andere dingen, hij toont de toeschouwer de ingelijste foto van de zwarte man op Jills werktafel en laat de camera regelmatig stilhouden op het mysterieuze gezicht. Wanneer Jill een plaat op de grammofoon legt met tamtam-geroffel en schreeuwende inboorlingen laat Peter Weir de loodgieter terugdeinzen en verward in de badkamer verdwijnen en één keer horen we Max gillen alsof het geluid van de langspeelplaat is geplukt. Wat er aan de hand is tussen Jill en Max is eerder gebeurd tussen Jill en de sjamaan. Er zijn tal van overeenkomsten: de onaangekondigde verschijning, de langdurige intimidatie, de groeiende angst, het vreemde gedrag van de sjamaan. Het zal niemand verbazen dat Peter Weir als Australisch onderdaan, een land op het snijpunt van de westerse, Zuid-Oost-Aziatische en Aboriginal cultuur, geïnteresseerd is in de verschillen die hij om zich heen ziet. The Plumber is dan ook meer dan een inktzwart drama. Het is tegelijk een verhaal over het onbekende, over bovennatuurlijke krachten en tovenarij.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van The Plumber is redelijk goed, maar niet perfect. Er is bij momenten duidelijk sprake van onscherp en troebel beeld, van grain en korrelvorming. De kleuren zijn over het algemeen van een aanvaardbaar niveau. In de sporadische parkeerplaatsscènes hadden de fletse tinten een upgrade kunnen gebruiken De kopie is netjes schoongemaakt. Daarover geen klachten. Het geluid staat in stereo en presteert goed. Peter Weir gebruikt zoals in zijn vorige producties conventionele muziek gecombineerd met enerverende bromgeluiden die de dreigende sfeer dik in de verf zetten. Hij slaagt in zijn opzet, want beeld en geluid sluiten in de heftige scènes perfect op elkaar aan. Voor de rest worden er geen potten gebroken.

EXTRA'S
De extra's zijn beperkt tot de Originele Bioscooptrailer en drie Andere Trailers waaronder The Last Wave. Voorts zijn er nog Production Notes over de carrière van Peter Weir.

CONCLUSIE
The Plumber is een thriller, een angstaanjagende en beklemmende film die zich grotendeels in de huiskamer en de badkamer van een flat afspeelt. Ivor Kants als Max en Judy Morris als Jill zijn perfect gecast en gecoacht voor hun rol en slepen de toeschouwer zonder pardon mee in hun draaikolk van psychisch geweld. Let vooral goed op in het begin van de film en mis die tweede laag niet.