FILM
Maar eigenlijk wil ik regisseur worden. Die woorden zitten opgesloten in nagenoeg iedere acteur, hunkerend naar een moment om uitgesproken te worden. Kevin Costner, Clint Eastwood, Warren Beatty: het lijstje van acteurs dat deze droom ook in daden omzette, is ellenlang. Of ook Bill Murray een carrière achter de camera ambieert, is echter niet zeker. In zijn regiedebuut – tegelijk zijn enige prent als regisseur – had hij immers niet veel keus. Jonathan Demme verliet namelijk kort voor de opnames de productie – hij maakte liever een obscure low-budget thriller over een kannibaal en een FBI-agente – waardoor Murray en scenarist Howard Franklin noodgedwongen zelf plaatsnamen achter de lens. Het resultaat is een film die de anarchistische, absurde humor van beide tot een intrigerend geheel kneedt, maar de leidende hand van een vaardig cineast mist om de kijker mee te sleuren in de waanzin.

Quick Change gaat nochtans veelbelovend van start. Protagonist Grimm wandelt verkleed als clown een bank binnen en pleegt een hold-up. Hij gijzelt de klanten en vreest een confrontatie met de toegestroomde politie niet. Waarom zou hij ook? De overval is immers tot in de puntjes uitgekiend. Grimm weet inderdaad de agenten te verschalken, en passant een miljoen dollar mee graaiend uit de kluis. Nu dienen hij en zijn twee kompanen – vriendin Phyllis en oude schoolvriend Loomis – enkel nog JFK Airport te bereiken en het vliegtuig naar Fiji te nemen. Dat blijkt echter moeilijker dan gedacht, want alle taxi- en buschauffeurs schijnen een complot tegen hen te beramen. Bovendien zit hoofdinspecteur Rotzinger hen op de hielen.



Op het eerste kwartier van Quick Change valt nauwelijks iets aan te merken. De plot steekt goed in elkaar, de dialogen zijn grappig en het tempo engageert de kijker vanaf de eerste seconde. Maar eenmaal de bankoverval voorbij is, en Grimm en kompanen zich een moeizame weg door New York banen, stuikt de prent als een pudding in elkaar. Het doel dat ze willen bereiken is duidelijk – het vliegtuig halen – maar de uitwerking van die opdracht laat veel te wensen over. Zo zijn de obstakels die de protagonisten op hun weg vinden onrealistisch, waardoor ze niet bedreigend of gevaarlijk uit de hoek komen. Sommige grappen en situaties lijken eerder weggelopen uit een Saturday Night Live sketch dan uit een goed gestructureerd en gebalanceerd langspeelscenario. Er zijn nochtans talloze goede vondsten terug te vinden op het scherm (een ballon die op vingerafdrukken onderzocht wordt, een steekspel met fietsen en bezems), maar door een gebrek aan coherente integratie in de plot, brengen die geen zoden aan de dijk.

Het helpt evenmin dat de personages met de grove borstel geschilderd worden, met weinig ruimte voor nuances. Grimm is niet verwonderlijk het best uitgewerkt, hoewel het ook naar zijn motieven gissen is. Murray’s neiging naar melancholie tussen de humor door helpt echter om je te identificeren met het karakter. Geena Davis en Randy Quaid zijn echter gezegend met minder goed geschreven rollen. Davis doet eigenlijk niet veel meer dan met een weinig variërende gelaatsuitdrukking het juiste moment af te wachten om te zeggen dat ze zwanger is. En Quaid werkt na een tijdje serieus op de zenuwen met zijn hyperactieve comedy-act, ondanks een memorabele scène waarin hij van een rijdende bus springt en tegen een nieuwskiosk botst. Als de arm der wet is Jason Robards zijn gewoonlijke betrouwbare zelf, terwijl we in nevenrollen de prille carrièrestappen van o.a. een erg grappige Tony Shalhoub en een stereotiep-Italiaanse Stanley Tucci kunnen gadeslaan.

Ondanks de tekortkomingen valt Quick Change toch niet als een totale mislukking te klasseren. Het is niet Murray’s vergeten meesterwerk zoals sommigen beweren, maar bevat toch een aantal verfrissende innovatieve ideeën die bijblijven nadat de credits voorbij zijn gerold. Zo is het aangenaam eens een film te zien waarin New York niet wordt opgehemeld als dé perfecte grootstad, maar waarin ieder personage luidop uitschreeuwt wat hij haat aan de Big Apple. Dat de uitwerking van de absurde humor er niet altijd boenk op is, zullen we dus maar wijten aan de onervarenheid van de regisseurs.



BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van Quick Change vertoont de gebreken die zowat elke film uit eighties en vroege nineties vertoont – een slappe belichting, doffe kleuren en ruwe, korrelige pellicule – maar is niettemin zo goed als mogelijk op dvd geperst door Warner. Af en toe duiken kleine vuiltjes of flikkerende witte puntjes op, die echter het kijkplezier niet vergallen. Het geluid staat in origineel stereogeluid op de schijf en klinkt helder. De vrolijke muziek van Randy Edelman en Howard Shore vult je boxen bovendien spontaan met een portie goodwill t.o.v. de prent.

EXTRA’S
De enige extra is een adequate doch niet wereldschokkende Trailer (2 min.).

CONCLUSIE
Quick Change is een komedie over een stel niet alledaags bankrovers, die sporadisch goede gags en dialogen bevat, maar op emotioneel vlak doodgeboren is. Een oneven tempo en wisselvallige acteerprestaties verhinderen echter niet dat het een intrigerende prent is, die in bekwamere handen een voltreffer had kunnen zijn. Beeld en geluid zijn goed van kwaliteit, maar de enige extra is een trailer.