FILM
Dan Harris is aardig op weg een naam voor zich te maken in Hollywood. Hij is nog geen 27 jaar oud, maar kan al pochen met scenario-credits op blockbusters als X-Men 2 en het nakende Superman Returns. En dat heeft hij allemaal te danken aan een tweetal goed onthaalde kortfilms en een flinke dosis lef. In 2002 stuurde hij immers zijn scenario voor Imaginary Heroes langs de studio’s, in de hoop dat één van hen er brood in zou zien. De kansen hierop zijn minimaal, maar toevallig belandde het script in de handen van Bryan Singer, die er meteen door gecharmeerd was. De regisseur haalde Harris binnen voor zijn tweede X-Men film en zette hem meteen aan ook het werk voor zowat elk ander project dat hij lopende had. Harris was zo slim om het ijzer te smeden terwijl het heet was, zodat hij tussen schrijfopdrachten voor Singer door ook ineens zelf plaatsnam achter de camera voor zijn speelfilmdebuut: hetzelfde Imaginary Heroes dat zijn entree door de grote poort in Hollywood forceerde.

De prent neemt de zelfmoord van de jonge zwemkampioen Matt Travis als vertrekpunt en observeert hoe deze tragische gebeurtenis zijn naaste familieleden beïnvloedt. Moeder Sandy zinkt nog dieper in cynisme dan normaal en neemt de wietrokende gewoontes uit haar jeugd weer op. Vader Ben, die zijn zoon coachte, weigert de herinnering aan Matt achter zich te laten en belandt in een zware depressie. Zus Penny lijkt zich nog het gemakkelijkst over de dood heen te zetten: zij pikt gewoon de draad weer op als vrijgevochten universiteitsstudente. Maar broer Tim heeft het moeilijker het incident te vergeten. Hij voelde zich altijd al een buitenstaander in het gezin en de nieuwe, vervreemdende gewoontes van zijn huisgenoten doen weinig om dat tegen te gaan.

‘In de traditie van American Beauty en Ordinary People’ prijkt trots op de dvd-cover. En hoewel de vergelijking met die oscarwinnende films ergens gerechtvaardigd is, kan je Imaginary Heroes zeker niet op hetzelfde schavotje plaatsen. Het probleem is immers dat de prent niet zozeer de traditie van de eerder genoemde films voorzet, als wel er een schaamteloze kopie van is. Een inferieure kopie dan nog. Want waar Ordinary People een aangrijpende kroniek is van de veranderingen die een gezin doormaakt na de dood van een zoon, heb je bij Harris’ film nooit het gevoel dat de regisseur volledig begrijpt wat in de hoofden van zijn karakters omgaat. Laat staan dat hij dit naar veel pakkende scènes weet te vertalen. American Beauty komt dan weer vooral stilistisch en structureel om de hoek kijken. Zo is er een voice-over, speelt het verhaal zich af in de suburbs, rollen er een aantal familiale lijken uit de kast en spelen drugs een – té – grote rol. Ook het cynisme werd rechtsreeks ontleend aan Sam Mendes’ oscarwinnaar.



Hierdoor overheerst vooral gedurende het eerste uur een enorm gevoel van déjà-vu. Het tempo wil bovendien maar niet aanslaan en de situaties waarin de personages belanden, zijn een beetje zoals een twijfelachtige versheiddatum op een potje yoghurt: nog net eetbaar voor de een, hopeloos over tijd voor de ander. Dat Dan Harris nog geen eigen stem heeft gevonden – hij was 24 toen hij Imaginary Heroes draaide – is niet verwonderlijk. Dat hij de plot oeverloos laat meanderen zonder schijnbaar naar een climax toe te werken gewoonweg onvergeeflijk. Maar dan, met nog dertig minuten te gaan, verandert de cineast van koers. Een mooie scène waarin ieder personage de overgang van oud naar nieuw op zijn/ haar manier viert, vormt de katalysator voor een meer gefocuste derde act. Ineens gebeurt er zowaar iets, staan de acties en de motieven van de karakters met elkaar in verband, lijkt de prent een doel te hebben, een boodschap. Volledig redt het laatste half uur de prent niet meer – het deel is overigens ook niet vrij van clichés en onnodige dramatische plotwendingen – maar het geeft je tenminste het gevoel dat de voorbij honderd minuten geen totaal verloren tijd waren.

Daartoe dragen ook een aantal andere factoren bij. Zo is Imaginary Heroes op technisch vlak een uitstekende film, met een goede fotografie, een prima muzikale score en aandacht voor designdetails overal waar het nodig is. De cast mag er bovendien best wezen. Sigourney Weaver zet een geüpdate versie van haar karakter uit The Ice Storm neer, iets minder intens maar niettemin prima te pruimen. Als de vader zit Jeff Daniels meestal aan de zijlijn van het verhaal en pas in de laatste sequenties kan hij zich echt vastbijten in de rol. Al even vluchtig zijn de passages van Michelle Williams en Kip Pardue, waarbij de eerste het er een stuk beter vanaf brengt dan de tweede. Maar de show wordt gestolen door twee jonge, belofte acteurs. Ryan Donowho’s buurjongen is nu niet bepaald de meest subtiel geschetste rol uit het script, maar de acteur maakt met een gelaagde, clichés ontwijkende vertolking het beste van zijn minuten op het scherm. En als Tim Travis bewijst Emile Hirsch eens te meer een naam te zijn die we moeten onthouden voor de toekomst. Zijn scènes met Sigourney Weaver behoren tot de beste van de film.

En zo wordt Imaginary Heroes een film die kant noch wal raakt, tussen twee stoelen valt, het doel grotendeels mist, maar toch, op een bizarre onverklaarbare manier, de aandacht weet vast te houden. Scenarist-regisseur Dan Harris is nog wat groen achter de oren, maar met wat goede begeleiding kan hij zich vast ontplooien van een ruwe steen tot een heldere diamant. Liefhebbers van cynische dramedy kunnen zich beter wenden tot American Beauty of Igby Goes Down. Maar voor wie die films al achter de kiezen heeft en zin heeft in iets anders wat toch niet té ver van de norm afwijkt, is Imaginary Heroes een makkelijk verteerbaar tussendoortje.



BEELD EN GELUID
Zowel beeld als geluid zijn in erg goede conditie op de schijf geperst. Na meer dan 200 dvd-reviews is het niet altijd even eenvoudig om een oerdegelijke dvd-transfer met een frisse invalshoek te bespreken. Laat ik het daarom hierbij laten: Imaginary Heroes oogt en klinkt op dvd zo goed als een moderne film op dvd moet ogen en klinken, zonder daarbij te echter te excelleren.

EXTRA’S
De dvd bevat in totaal meer dan twee uur aan bonusmateriaal, maar kwantiteit staat niet altijd gelijk met kwaliteit. Om met het goede nieuws te beginnen: de Liner Notes - in het Nederlands – schetsen een kort maar helder beeld van hoe de film tot stand kwam en wat hij voor de maker betekent. Ook de aanwezigheid van een tien production stills tellende Photo Gallery en de iets-te-hippe Trailer (2 min.) is leuk voor completici. Maar wat het hoogtepunt van de bonussectie zou moeten zijn, blijkt een grandioze warboel. De Interviews met cast en crew worden namelijk in ongemonteerde versie getoond, met nauwelijks verstaanbare vragen, storende interrupties en veel te gladde antwoorden. Twee uur lang zoek je naar interessante weetjes, maar krijg je louter ongeïnteresseerde soundbites. Vooral het arrogante bonusoptreden van een geërgerde Dan Harris in de montagekamer is een te absoluut te vermijden kwelling. Afronden herbergt de disc ook nog zes Cross-Promotionele Trailers.

CONCLUSIE
Imaginary Heroes doet nooit moeite het warm water heruit te vinden en speelt vrolijk leentjebuur bij andere cynische dramedy’s. Dat levert een hopeloos herkauwde prent op die in het laatste half uur echter aan kracht wint en de kijker tenminste met een pseudo-goed gevoel de nacht in stuurt. Op beeld noch geluid valt weinig aan te merken, maar de bonussectie was gebaat geweest met een redacteur om kaf van koren te scheiden.