FILM
Nadat een beenbreuk een voortijdig einde heeft gemaakt aan de carrière van American Football speler Brandon Lang, sleurt hij zich gedesillusioneerd zes jaar lang doorheen een saaie telefoonjob. Wanneer echter blijkt dat hij een ongekende voorspellende gave heeft als het op footballmatchen aankomt, duurt het niet lang eer Walter Abrahams hem naar New York haalt. De flegmatieke Abrahams beheert er een ambitieus bedrijf dat gokkers ronselt met wedtips en een percentage opstrijkt op hun winst. Brandon werkt zich snel op in het bedrijf en zijn relatie met Abrahams krijgt zelfs een vader-zoon allure. Maar als na enkele onvoorstelbaar succesvolle weekends Brandon ineens zijn voorspellingsgave verliest, verbittert de band met zijn mentor. Om nog te zwijgen over de gokkers die hun vertrouwen stelden in de ex-speler en miljoenen dollars verloren.

Two For The Money, de derde film van cineast D.J. Caruso, oogt even professioneel als zijn vorige twee prenten – het intrigerende maar onderontwikkelde The Salton Sea en het faliekant on-spannende Taking Lives – maar is tevens in hetzelfde bedje ziek. Een interessante premisse wordt immers de nek om gewrongen door een scenario dat braafjes de geijkte puntjes van een Hollywoodplot met elkaar verbindt en daardoor spanning en intensiteit ontbeert. Het is te begrijpen dat de Amerikaanse cinema de kijker een herkenbaar verhaalpatroon wil voorschotelen, maar moet zo’n plot dan werkelijk van alle originaliteit ontdaan worden? Naarmate Two For The Money vordert, groeit dan ook de frustratie. Een handvol goede scènes wekt de hoop dat de prent een onverwachte nieuwe wending zal kennen, maar dat blijkt slechts een illusie. En dus verzandt het script in een kakofonie van voorspelbare eenheidsworst, voorzien van een té nadrukkelijke sérieux en gespekt met talloze personageclichés. Ergst van al is bovendien de wijze waarop de moraal geregeld brutaal de kop op steekt en de weg effent voor een ongeloofwaardig, opbeurend einde.



Wat Al Pacino dan ook heeft bezield zijn naam aan het project te verbinden, is een raadsel. De ooit grootse acteur volgt de laatste jaren schijnbaar hetzelfde pad als zijn generatiegenoot Robert De Niro. Beide zijn niet verlegen voor grof geld hun acteertalent te grabbel te gooien in flutfilms. Two For The Money vormt voor Pacino een absoluut nadir. Als Walter Abrahams trekt hij een kan vol overacting open en smeert dat breeduit over het scherm. Voor subtiliteit is er geen ruimte in zijn performance. Als je de acteur zo bezig ziet, krijg je haast medelijden met hem. Iemand zou de man diets moeten maken dat het tien jaar geleden is dat hij nog eens een goede filmvertolking gaf. Zijn werk in tv-serie Angels in America bewijst dat het talent er nog steeds is. Nu moet hij enkel nog de juiste projecten uitkiezen om dat te kanaliseren, zodat hij niet als een duffe zak patatten op de set staat.

De echte hoofdrolspeler is echter niet Pacino, maar Matthew McConaughey. De Texaan is nooit mijn favoriete acteur geweest en Two For The Money verandert daar weinig aan. Ook in de rol van Brandon Lang heeft hij immers het charisma van een natte dweil. Hij is bovendien te gladjes om sympathie op te wekken, komt over als een gewiekste carrièrejongen en weet daardoor de emotionele en morele kentering in zijn personage nimmer adequaat naar voren te brengen. Rene Russo krijgt de ondankbare taak de ‘vrouw-in-het-spel’ te spelen. Zij vond het waarschijnlijk wel fijn eens langs Pacino te acteren, maar de scenaristen leveren haar geen dienst door het personage zo plat als een dubbeltje te houden. Een andere opvallende naam in de nevencast is de altijd betrouwbare Jeremy Piven. Maar zelf hij lijkt zich niet te amuseren in de prent: een unicum in zijn carrière.

Ondanks al dit teleurstellende nieuws kan ik het toch niet over mijn hart krijgen om Two For The Money een slechte film te noemen. Daarvoor zijn de technische kwaliteiten te goed, is de regie adequaat genoeg en kabbelt het scenario voldoende onaanstootgevend verder. De prent is, zo je wil, hét ultieme voorbeeld van de Hollywoodmachine op zijn best: een stinker van formaat, oversproeid met pseudo-frisse geurtjes. Iemand die zo’n 300 films per jaar bekijkt zou er niet meer in mogen trappen, maar – mea culpa – ik heb het toch gedaan. Ik heb Two For The Money volledig uitgekeken, me af en toe geërgerd, maar niettemin nooit de neiging gehad de film uit te zetten. Dat de duivel maar alvast mijn plaatsje in de hel reserveert…



BEELD EN GELUID
Als je een film hebt die amper een jaar oud is, verwacht je een nagenoeg vlekkeloze transfer. Two For The Money lost die hoop niet volledig in, maar biedt niettemin een goede beeldkwaliteit met prima kleurenweergave, dito zwartniveaus en totaal geen printbeschadigingen. Kleine smetjes zijn helaas sporadische scènes waarin grain opduikt en een wisselvallig contrast. Het geluid staat zowel in DTS- als Dolbykwaliteit op de schijf. Beide tracks knallen stevig uit de boxen – met een licht voordeel voor DTS – maar krijgen ook te maken met een imperfecte geluidsmix, die dialogen geregeld te fel naar de achtergrond dwingt.

EXTRA’S
Zo’n steelbook van Dutch Filmworks oogt natuurlijk klassevol. Maar is het ding zijn prijs waard als je op twee schijfjes geen enkele extra aantreft die iets wezenlijks bijdraagt? Ik dacht het niet. Eens te meer slaat DFW dus de bal mis bij een steelbook door voor looks i.p.v. voor inhoud te gaan. Een Trailer (2 min.) en een Tv-spot (30 sec.) zijn nog in orde en ook de Liner Notes zijn best interessant. Met een beetje verbeelding kan je zelfs de al te promotionele Interviews (22 min.) met cast en crew als een waardevolle extra beschouwen. Of de Fotogalerij met tien povere fotootjes. Maar het stadium van een oningeleide, snel bij elkaar gezochte B-Roll zijn we nu toch al jaren voorbij! En wat te denken van maar liefst zeven (!) Crosspromotionele Trailers van slechte beeldkwaliteit die op beide discs staan? Hét dieptepunt is echter een collectie van zes Filmclips (6 min.). Geen geknipte scènes, gewoon fragmentjes uit de prent zoals die op disc 1 staat. Nutteloosheid troef!

CONCLUSIE
Two For The Money vertrekt van een niet onaardige premisse, maar verliest al snel de pedalen en glijdt weg in een drijfzand van clichés en voorspelbaarheid, afgeroomd met enerverende personages. De doorgedreven professionaliteit van de crew verbloemt het debacle enigszins, maar kan van dit lelijk eendje geen zwaan maken. Beeld en geluid zijn degelijk, maar de bonusdisc is een miskleun van formaat.