FILM
Wichita, Kansas. Een onooglijk stadje waar de belangrijkste bron van inkomsten de lokale striptenteconomie is, die stevig in de greep zit van maffiabaas Bill Guerrard. Diens vertrouwenspersoon is Charlie Arglist, een gluiperige advocaat met een peperkoeken hart. Maar lang zal de goede relatie tussen de maffiabaas en zijn advocaat niet meer duren, aangezien Charlie zonet – op kerstavond nota bene – zijn baas ruim twee miljoen dollar heeft lichter gemaakt. Zijn partner-in-crime is Vic Cavanaugh, even gluiperig als Charlie, maar een stuk labieler, en dus gevaarlijker. Alvorens voorgoed Wichita achter zich te laten, moet Charlie echter nog een paar losse eindjes aan elkaar knopen in het stadje, niet in het minst een sluimerende verliefdheid op een verleidelijke striptenteigenares. En naarmate de ijskoude nacht vordert, stapelen de problemen, de verwikkelingen en de lijken zich op.

Gebaseerd op een roman van Scott Phillips, tracht The Ice Harvest diezelfde dunne lijn te vinden tussen zwarte humor, misdaad en sneeuw die van Fargo en A Simple Plan zo’n succes maakte. En hoewel een occasionele scène de juiste toon weet te vinden – de liquidatie van een zware jongen op een meer komt meteen voor de geest – sputtert de machine gedurende het grootste deel van de rit. Dat is in de eerste plaats te wijten aan de weinig originele vondsten in het scenario. Alles wat er in de film gebeurt, hebben we al eerder gezien, en dikwijls beter. Niet te vertrouwen kompanen en wellustige femmes fatales werden uit de films noir van de jaren veertig gerukt en komische sidekicks lijken weggelopen uit een nineties actiefilm. Maar de humor mixt moeilijk met de misdaad en vice versa, zodat je getrakteerd wordt op een gefragmenteerde cocktail – eerst een scheurtje geweld, dan een grol – die zwaar op de maag ligt. De makers hadden beter een duidelijke keuze gemaakt in het genre i.p.v. uit meerdere zoutloze vaatjes tegelijk te tappen.



Doorgaans is een acteur als John Cusack nog in staat dit soort minderwaardig basismateriaal te overstijgen, maar zelfs zijn verschijning kan The Ice Harvest niet boven de vriestemperatuur stuwen. Zijn personage schippert passief tussen de complicaties door, kijkt de ontrafeling van een goed plan met lede ogen aan en schiet pas in actie als het kalf al bijna verdronken is. Niet bepaald een karakter waarmee je als kijker gemakkelijk meeleeft. Billy Bob Thornton heeft slechts een handvol scènes in de prent en lijkt eerder geïnteresseerd in het cashen van zijn cheque dan in het leveren van topentertainment. En Connie Nielsen – nochtans een actrice die wat in haar mars heeft – wordt voor de zoveelste maal in haar carrière in de rol van lekker-ogend-ding-zonder-diepgang geduwd. Zij brengt het er in ieder geval beter vanaf dan een hopeloos overacterende Randy Quaid. De enige die zichzelf nog enigszins met geheven hoofd over straat kan begeven is de immer betrouwbare Oliver Platt, die met een vette knipoog alle clichés van zijn personage in de verf zet.

Het is jammer dat zowel scenario als acteerprestaties onder de maat blijven, want voor het overige valt er heel wat positiefs te zeggen over The Ice Harvest. Zo weet het art direction team een geloofwaardige kille kerstnacht op het scherm te toveren, is de muzikale score opvallend in zijn sobere onopvallendheid en werden de scènes aan een verrassend efficiënt tempo aan elkaar geplakt. Ook de bijdrage van regisseur Harold Ramis is niet te onderschatten. Hij mag sinds de triomf van Groundhog Day dan wel een neus hebben voor ondermaatse scripts, zijn regie gaat er met iedere film op vooruit. Het is een plezier om te zien hoe hij zelfs de minst interessante sequenties nog weet op te peppen met een enthousiast camera-oog. Hierbij wordt de cineast overigens voortreffelijk bijgestaan door de onderkoelde fotografie van Alar Kivilo.

The Ice Harvest weet verdomd goed welk soort film het wil zijn, maar doet gewoonweg te weinig moeite om alle elementen optimaal met elkaar te laten versmelten. Nu eens pure misdaad, dan weer een vergeefse poging tot komedie, komt de nagestreefde mengvorm van humor en geweld er nooit uit. De prent is niet slecht genoeg om meteen de uit-knop van je afstandbediening op te zoeken, maar niet goed genoeg om de verleiding te weerstaan eens bij fast forward soelaas te zoeken. Een magere oogst, gezien het talent dat zijn naam aan het project verbond.



BEELD EN GELUID
Een recente film, verdeeld door een belangrijke dvd-producent, dat kan maar één ding betekenen: een prima audiovisuele presentatie. De prent speelt zich grotendeels ’s nachts af, maar dat heeft geen weerslag op de goede contrasten, de uitstekende scherpte en het stijlvol gebruik van kleur. Een eersteklas transfer. Ook het geluid is dik in orde. De kijker heeft de keuze tussen een stereospoor, een Dolby 5.1-track en DTS-kwaliteit. Alle drie de sporen geven goed en helder de dialogen weer en zijn gezegend met een uitgebalanceerde mix.

EXTRA’S
De bonuslijst begint met Beneath The Harvest (13 min.), een als making of vermomde typische EPK-featurette die veel te weinig diepgang bevat. Een stuk beter is Cracking The Story (17 min.), een interview met de twee scenaristen en de auteur van de roman waarop de prent is gebaseerd. De drie mannen spreken frank over hun aanpak en inspiratie, maar zijn iets te opvallend positief over elkaars werk. Cracking The Ice (6 min.) is de laatste featurette, die een blik gunt op het werk dat kroop in het realiseren van een memorabele scène op een bevroren meer. Daarnaast zijn er nog twee Alternatieve Eindes aanwezig op de schijf. Deze finales zijn minder optimistisch dan het uiteindelijk gekozen einde en werden dus waarschijnlijk door testpublieken neergesabeld. Afgerond wordt er met een niet onaardige Outtake waarin Billy Bob Thornton een scène speelt in de rol van Karl, het hoofdpersonage uit zijn oscarwinnende Sling Blade. Maar beste Universal: waar is het audiocomentaar dat wel de regio 1 versie siert? En de inclusie van een trailer zou ook leuk geweest zijn.

CONCLUSIE
The Ice Harvest wil een onderkoelde neo-comedy-noir zijn, maar slaagt slechts in een handvol scènes in zijn opzet. Een onopwindend script en ongeïnspireerde vertolkingen doen dan ook genadeloos een goede regie en prima technische contributies teniet. Beeld en geluid zijn echter van hoge kwaliteit en de disc bevat een aardig stel extra’s.