FILM
Hartsvriendinnen Euphemia Ashby (Tina Majorino) en Georgia Lawshe (Rachael Leigh Cook) worden van elkaar gescheiden wanneer Euphemia's vader overlijdt, en zij van Georgia naar Texas verhuist, om bij haar zus Sarah (Dana Delany) en haar man Bartlett McClure (Powers Boothe) te gaan wonen. Het zijn echter turbulente tijden: Fort Alamo is net gevallen, de wreedaardige Mexicaanse generaal Santa Anna staat op het punt alle kolonisten in Texas over de kling te jagen en het gebied terug in te lijven, en al wat er tussen hem en een weerloze groep vrouwen en kinderen staat, is het hopeloos onderbemande leger van generaal Sam Houston (John Schneider). De van geen kleintje vervaarde Sarah neemt de leiding over de vluchtende groep vrouwen, maar betaalt haar dapperheid met het leven van haar kinderen. Eens het kwaad bezworen is, wachten de twee meisjes zowel in Texas als in Georgia nog een hoop andere problemen. De Indianen worden door president Jackson verplicht verbannen naar het onherbergzame Oklahoma, slavernij is de norm, en onuitroeibare ziektes als cholera teisteren de zuidelijke staten van het kersverse Amerika. Door de slavernij-kwestie wordt bovendien iedereen in een wrede burgeroorlog meegezogen. Euphemia en Georgia blijven elkaar aanvankelijk schrijven, maar ze verliezen uiteindelijk het contact nadat Georgia's moeder, de half-indiaanse Cherokee Lawshe (Julie Carmen), één van haar dochters brieven verbrandt om het geheim van haar afkomst te bewaren.

Als volwassenen kruisen de paden van Euphemia (Annabeth Gish) en Georgia (Angelina Jolie) elkaar opnieuw. Euphemia probeert zich actief in te zetten voor de afschaffing van de slavernij en vóór vrouwenkiesrecht, Georgia tracht samen met haar man, dokter Peter Woods (Jeffrey Nordling), een katoenplantage te runnen. Hun verschillende meningen over slavernij doen de vrouwen eens te meer met elkaar botsen, maar ook over de lotsbestemming van de Indianen zijn ze het niet eens. Euphemia moet alle moeite van de wereld doen om haar diepgewortelde haat tegenover de Indianen te onderdrukken, wat niet makkelijk is als hun huis om de haverklap door de wilde bende van opperhoofd Tarantula (Michael Greyeyes) wordt geplunderd, terwijl Georgia het kwartje Indiaans bloed dat door haar aders stroomt tracht te verbergen voor de vijandige kolonisten. De wetten in het pioniersland zijn onverbiddelijk hard: enkel wie grond bezit, telt mee. Desondanks kijkt Georgia lijdzaam maar niet overtuigd toe wanneer de noordelijke Yankees het zuiden hun wil opleggen en de slavernij afschaffen. Én de heetgeblakerde Noordelijke soldaten menen dat Georgia's dochter hun persoonlijke seksslavin is.

Deze Hallmark-miniserie, gebaseerd op het werk van Janice Woods Windle, is een gezellige ouderwetse western voor de lange winteravonden - of, zoals nu het geval is, de erg regenachtige zomeravonden - waarin 50 jaar uit de geschiedenis van de voor het zuiden van de Verenigde Staten turbulente 19de eeuw wordt geschetst door twee merkwaardige standpunten. Eerst en vooral maakt regisseur Karen Arthur een statement dat de geminimaliseerde rol van de vrouw bij de verovering van het Wilde Westen beter eens in het zonnetje mag gezet worden. Maar daarnaast is het één van de weinige prenten die de Amerikaanse burgeroorlog eens vanuit het omgekeerde perspectief belicht, waarbij de Zuidelijken voor de verandering eens de heldenrol krijgen toebedeeld. Politiek incorrect als het pro-slavernijstandpunt is, pretendeert deze film toch een genuanceerder beeld op te hangen van de zuidelijke kolonisten, die heus niet allemaal racistische slavendrijvers waren. Het personage dat door Angelina Jolie vertolkt wordt, ziet zich voor het morele dilemma geplaatst dat ze haar plantage niet kan beheren zonder slavenarbeid - en uiteindelijk kan haar vriendin Euphemia haar wel overtuigen van de immoraliteit ervan - maar de praktijk pakt gewoon anders uit: van zodra de Noordelijken de slavernij op papier afschaffen, kunnen de zwarten omwille van hun ongeletterdheid niets anders doen dan toch op de plantages blijven werken. Georgia betoont haar ondergeschikten meer respect dan het stereotiep zou kunnen doen uitschijnen - ze schenkt de eerste oogstopbrengst aan haar werknemers - maar ook in het gezin van de politiek correcte Euphemia zwaait al sinds jaar en dag een zwarte vrouw de plak over het huishouden.

Ondanks het idyllische plaatje van de vrije natuur en de onbeperkte mogelijkheden om een nieuw leven te kunnen beginnen, is het geschetste tijdvak een smeltkroes van geweld, waarin alle etnische partijen zich ter hunner tijd schuldig maken aan een hele resem baldadigheden: lynchpartijen, brandstichting, verkrachting, marteling en plundering zijn schering en inslag. De blanken haten de negers. De negers haten de Indianen. En de Indianen haten de blanken. Euphemia moet haar (mannelijke) familieleden meer dan eens inpeperen dat hun gebruikelijke racistische praat niet langer getolereerd kan worden aan de gezinstafel, maar anderzijds plegen de Indianen enkele gruweldaden waar één van haar vriendinnen voor het leven door getekend wordt. Euphemia's leven is een lange en hobbelige zoektocht naar innerlijke vrede die pas op het einde definitief wordt beslecht. Om dus een lang verhaal (drie uur!) kort te maken: geen van de gebruikelijke clichés over het Texaanse koloniale tijdperk gaat op voor deze film. De personages zijn qua karakter redelijk multidimensioneel en genuanceerd, en Annabeth Gish en Angelina Jolie steken elkaar voortdurend naar de kroon in het neerzetten van twee personages die beiden zowel sympathiek zijn als hun fouten hebben. En over fouten gesproken: ondanks de historische achtergrond ontsnapt het scenario niet aan enkele ongeloofwaardige kemels. Gelooft U dat drie vrouwen, waarvan één nog nooit in haar leven een geweer heeft afgevuurd, door een troep Comanches op het oorlogspad kunnen worden belegerd, en hun confrontatie kunnen navertellen? Dat een Texaanse boerin beter kan paardrijden dan Indianen die praktisch op het zadel geboren worden? Of dat de True Women vanop de tribunes van het parlement de verkozenen verbaal de broek af konden doen? Nu, het hoort natuurlijk allemaal een beetje bij de romantiek van de overlevering, en de aandacht voor het tijdskader kan ja natuurlijk zoveel beter schetsen door de ogen van enkele personages waar je mee kan meeleven. Dances With Wolves is in hetzelfde bedje "ziek", maar mocht wel zeven oscars mee naar huis slepen. Laten we het erop houden dat geromantiseerde geschiedenis niet per sé slechte cinema oplevert.

BEELD EN GELUID
Deze Hallmark-miniserie is op het standaardformaat 1.33:1 gefilmd. Vreemd genoeg is er naast de Dolby Surround 2.0-track ook een Dolby Digital 5.1-variant, alsook een DTS-track aanwezig. Het waarom van deze laatste twee kunnen we niet dadelijk beantwoorden, want de drie tracks zijn elkaar waard, en voor een televisiereeks die gewoon in stereo op de bus is geweest, zijn deze tracks duidelijk een geval van overkill. Enkel de muziek komt een beetje nadrukkelijker op de voorgrond, maar who cares? Tijdens enkele binnenopnames klinken de dialogen wat aan de verkapte kant, waarbij de hoge en lage tonen afgevlakt klinken. De ruimte die door de geluidstracks én de diverse audio-sporen wordt ingenomen, was beter besteed geweest aan het opkrikken van de beeldkwaliteit. De scherpte is niet om over naar huis te schrijven, en enkele panoramische shots met mooie natuurbeelden van de Texaanse wouden vervlakken de kleurrijke groenpatronen van de bomen door de compressie tot effen vlakken. Verder zitten er een paar lelijke printbeschadigingen in het beeld.

EXTRA'S
Naast het feit dat deze dvd üiberhapt een menu heeft, is de enige toegevoegde dvd-waarde een kwartet van andere trailers van BBI-releases.

CONCLUSIE
De aangename western True Women draagt duidelijk het Hallmark-kwaliteitskeurmerk, en kan een breed familiepubliek aanspreken, alhoewel sommige scènes misschien iets te gewelddadig zijn voor de allerkleinsten. De dvd-release is echter op zijn best matig te noemen, maar daartegenover staat dat U deze film in zowat elke zichzelf niet respecterende afprijsbak kan terugvinden.