FILM
Wat doe je met de tijd die je nog rest als die vastgesteld wordt op 3 maanden? Hoe reageer je als de dokter je vertelt dat er sprake is van uitgezaaide kanker en dat je over hooguit 90 dagen dood zal zijn? Hoe en aan wie vertel je't zonder het slachtoffer te worden van medelijden of zelf veroorzaker te zijn van iemands hartinfarct? Op welke manier garandeer je jezelf een leefbaar einde en je omgeving een acceptabel afscheid? Met die problematiek rekent regisseur François Ozon (Swimming Pool en Sous Le Sable) af in zijn film Le Temps Qui Reste over een succesvol modefotograaf, Romain, dertiger en homo, die op een dag tijdens een fotosessie flauwvalt en van zijn dokter verneemt dat zijn nieren en longen aangetast zijn en dat er minder dan 5 procent kans is dat chemo helpt.



Romain (Melvil Poupaud) zegt een werkreis naar het Verre Oosten af en besluit met zichzelf en zijn omgeving in het reine te komen in de korte tijd die hem nog rest. Het klinkt alsof we dit onderwerp al vaker op het witte doek gezien hebben en dat is ook zo, alleen doet Ozon het op een indringende en confronterende manier zodat de thematiek zonder meer een frisse en onbezoedelde behandeling krijgt. Het lijkt op AIDS, maar het is het gelukkig niet, en daarmee vermijdt Ozon de valkuil die andere films niet hebben vermeden over schuldgevoelens door eigen onverantwoord gedrag en de clichés over seksuele uitspattingen waarvoor god de hoogste straf toekent. Romain heeft gewoon kanker, niet per sé door het roken of door een andere ongezonde levenswijze. Neen, Romains naam staat gewoon op de verkeerde lijst der lotbestemmingen, onder noodlot, en dus zal hij voor het einde van de film sterven. Ozon houdt het allemaal heel sec, de rede blijft het altijd winnen van de emoties. Romain staat met beide benen op de grond en vertelt alleen aan zijn grootmoeder (Jeanne Moreau) wat er aan de hand is, omdat zij is zoals hij en omdat zij ook heel gauw zal sterven. Het is een droog cynisch antwoord op haar vraag waarom zij wel?, maar het uitgezakte gezicht van Jeanne Moreau toont begrip: als je gaat sterven is al de rest relatief, ook een harde opmerking aan het adres van een geliefde.



Romain rekent af met zijn omgeving: hij gooit z'n vriendje Sasha (Christian Sengewald) eruit, niet omdat hij de jonge Duitser beu is, maar omdat ie wil voorkomen dat die straks te veel pijn heeft; op dezelfde manier hardt hij z'n zusje af, door haar te beledigen en haar te vertellen dat hij nooit haar kinderen zal fotograferen omdat ze hem aan haar doen denken. Alleen met zijn vader is hij nog niet klaar, maar een man die zich z'n hele leven afgesloten heeft voor emoties en intieme gevoelens blijft ook in moeilijke omstandigheden nauwelijks bereikbaar. Ozon toont ons Romains woede, zijn twijfel en onzekerheid, ongeloof en ontreddering. Van een gezonde en sportieve jongeman evolueert zijn hoofdpersoon naar een sloffende, graatmagere en uitgeteerde schim. Wat is zijn toekomst nog waard? Hoe voorkomt hij de totale verwijdering uit het geheugen van de mensheid? Ozon biedt Romain een oplossing wanneer hij een jonge stelletje tegenkomt opzoek naar een zaaddonor wegens een steriele echtgenoot. Indrukwekkende cinema.



BEELD EN GELUID
Le Temps Qui Reste grossiert in haarscherp beeld en mooie realistische kleuren. In de dagscènes op straat en in het park gebruikt Ozon zuivere en afgelijnde tinten van groen, geel en blauw, binnenskamers schuift hij een lichtgele filter voor het beeld, net voldoende om een intiemere sfeer te creëren. De nachtelijke opnamen in de natuur krijgen hun afstandelijk karakter door de introductie van blauwe tinten; de interieurs kleuren warm, met donkeroranje, kastanjebruin en zwart. Details gaan daarbij niet verloren. De pelicule heeft geen beschadigingen, storende witte vlekjes of andere onregelmatigheden. Le Temps Qui reste is een streling voor het oog. Het geluid in deze film heeft een ondersteunende functie. De stemmen zitten vooraan, de muziek en de effecten – voor zover die er zijn – zitten in de achterste kanalen en de surround. De soundtrack is minimalistisch en efficiënt en zonder grootse effecten, maar dat zijn we van François Ozon gewend.



EXTRA'S
De extra's op deze dvd: de Originele Bioscooptrailer en een aantal Andere Trailers, waaronder het fijnzinnige Me And You And Everyone We know.

CONCLUSIE
Le Temps Qui Reste van François Ozon is een indrukwekkende en indringende film, gevoelig van inhoud en fijnzinnig van uitwerking, met een afgewogen afwisseling van bitterzoete en aangrijpende miniatuurtjes. Ozon gaat voluit deze keer en kiest voor leuke plaatjes, zij het voorzien van een angel, zoals in het park, waar hij Romain zijn zus van op afstand laat bespieden terwijl hij haar mobieltje belt, en het gesprek met zijn vader in de auto na de aankoop van een portie coke. In elk fragment treft Ozon de juiste toon en de gepaste sfeer en hij rekt de scènes niet langer dan nodig, stopt er niet meer tragiek in dan de toeschouwer verdraagt. Met Le Temps Aui Reste legt François Ozon de lat in de Europese cinema heel hoog. Houden zo.