FILM
Zoals wel meer films uit het midden van de jaren zeventig weeft Three Days Of The Condor een web van intriges waarin een sectie van de Amerikaanse overheid een malafide rol speelt. Ditmaal is de CIA de boeman. De organisatie heeft zijn zinnen gezet op Joseph Turner, codenaam Condor, de enige overlevende van een moordpartij in een CIA-departement dat zoekt naar spionageteksten in boekvertalingen. Wie Turners collega's in koelen bloede neerschoot is niet duidelijk. Hun motieven evenmin. Enkel dat de moordenaars hun job willen afmaken. En dat Turner dus opgejaagd wild is. We hebben als kijker wel vermoedens over welke van de nevenpersonages een rol speelt in het complot, maar twijfel domineert. Wie is te vertrouwen en wie niet? Paranoia nestelt zich bijgevolg niet enkel in het hoofd van de 'Condor', maar ook in dat van de kijker.

Three Days Of The Condor was de vierde samenwerking tussen regisseur Sydney Pollack en acteur Robert Redford en wellicht – samen met Jeremiah Johnson – degene die de tand des tijds het beste heeft doorstaan. Het thema van verraad, vertrouwen en politieke wandaden reflecteert niet enkel het klimaat van het post-Nixontijdperk, maar zindert ook na in de huidige politieke wereld. Diverse controversiële punten die de film aanhaalt – Amerikaanse inmenging in het Midden-Oosten, geheime secties binnen de veiligheidsdiensten, een onzekere persvrijheid – domineren ook nu nog de kranten en nieuwsuitzendingen. Het geeft Three Days Of The Condor een tijdloos karakter dat ook de huidige generatie filmliefhebbers vast zal appreciëren.



Naast de politieke boodschap is Three Days Of The Condor in de eerste plaats echter een uitstekende thriller. De toon wordt meteen gezet in een klassiek geworden openingssequentie, waarin Redfords collega's worden neergekogeld terwijl hij broodjes is gaan halen. De zorgvuldige opbouw van spanning, de klinische wijze waarop de slachtpartij gefilmd wordt en de afwezigheid van muziek op de soundtrack – enkel het monotone geratel van een matrixprinter is hoorbaar – zijn een subliem voorbeeld van hoe je een publiek vanaf de eerste seconde aan de beeldbuis gekluisterd kan houden. De sequentie is ook een nadeel, aangezien de rest van de prent niet aan het eerste kwartier kan tippen, maar toch blijft de film boeien dankzij een opeenvolging van dramatisch interessante setpieces en onverwachte twists.

Joseph Turners transformatie van in zijn saaie werk vastgeroeste naïeveling naar paranoïde actieheld is minder succesvol. De overgang gebeurt zo bruusk dat men een sprong in het diepe moet nemen om de geloofwaardigheid niet te verliezen. Eenmaal dat gedaan, belonen Redfords uitstekende acteerspel en Pollacks ingenieuze regie je echter voor het geschonken vertrouwen. Een tweede sprong in het diepe is nodig om een seksscène halverwege de prent te aanvaarden. Ditmaal ben je echter minder bereid die sprong te nemen. De term Stockholmsyndroom was nog niet uitgevonden toen Three Days Of The Condor in productie ging en toch gooit de gegijzelde Faye Dunaway zich zonder boe of ba in de armen van Redford. Het is de reden bij uitstek waarom Three Days Of The Condor niet uitgroeit tot een bona fide klassieker, ondanks goed acteerspel van Dunaway.

Wel een plaats in de best-of lijstjes – van beste slechterik in dit geval – verdient Max Von Sydow. Oorspronkelijk wou regisseur Pollack een Italiaan als antagonist Joubert, maar wie de Scandinaviër hier bezig ziet, kan de cineast geen ongelijk geven van mening te zijn veranderd. Met onderkoelde dreiging drukt hij zijn stempel op de paranoïde sfeer die de film doorkruist. Hij is een intelligente moordenaar, die werk en privéleven perfect gescheiden kan houden en daardoor dodelijk efficiënt. Zo cruciaal is zijn rol dat het twijfelachtig is dat Three Days Of The Condor door de mazen der tijd zou zijn geglipt mocht een andere acteur in de huid van Joubert gekropen zijn.



In vergelijking met paranoïde meesterwerken als All The President's Men, The Conversation – en in minder mate The Parallax View en Klute – schiet Three Days Of The Condor in elk department net dat beetje tekort. De regie is net iets te veilig, de acteerprestaties net niet memorabel genoeg, het script net niet waterdicht. Maar middelmatig in de jaren zeventig betekent nog steeds een half dozijn trapjes boven de thrillers van de laatste jaren en dus valt Three Days Of The Condor zeker aan te raden. Niet in het minst omwille van het bijzonder cynische en pessimistische einde, dat na al die jaren niet enkel treffend is, maar ook met de dag dichter bij de realiteit komt.

BEELD EN GELUID
Drie decennia ouderdom zijn de print niet aan te zien. De hoeveelheid grain en vuiltjes blijft immers beperkt, de scherpte is uitstekend en het contrast bevredigend. Enkel in een handvol nachtelijke scènes vallen de donkere partijen iets te donker uit. Ook het kleurenpalet oogt redelijk monochroom, maar dat schijnt eerder een artistieke visie dan een probleem met de transfer. Het geluid werd opgewaardeerd naar Dolby 5.1 van zijn originele monospoor. Het is jammer dat de oorspronkelijke track geen optie is, zeker omdat het 5.1-spoor de achterste kanalen nauwelijks aanspreekt en geen hoorbare opknapbeurt heeft gekregen om de mix beter tot zijn recht te doen komen. Ook klinkt de soundtrack nogal stilletjes.

EXTRA'S
Voor een special edition blijft de kwantiteit aan extra's minimaal, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de kwaliteit ervan. Een Fotogalerij en een Trailer (3 min.) zijn vrij standaard, maar twee door Studio Canal geproduceerde documentaires zijn erg inzichtvol. More About The Condor (25 min.) focust op Three Days Of The Condor en laat Pollack en Redford aan het woord over hun samenwerking, hun vriendschap en hun ideologieën. Something About Sydney Pollack geeft dan weer een uurlang overzicht van de carrière van de regisseur. Een overzicht dat bizar genoeg echter de jaren negentig over het hoofd ziet.



CONCLUSIE
Three Days Of The Condor is een uitstekende paranoïde thriller die een spannend scenario combineert met prima regie en dito vertolkingen. Dat de film net niet kan opboksen tegen grotere klassiekers uit het genre doet echter niets af aan de kwaliteit die Sydney Pollack, cast en crew afleveren. De beeldkwaliteit is dik in orde, maar het geluidsspoor stelt teleur. De extra's doen dat niet: ze excelleren in inzichtvolle informatie.