FILM
Agathie Christie wordt terecht de koningin van de misdaadroman genoemd. Een honderdtal thrillers heeft ze op haar naam staan, van routineuze Poirot-exploten tot ingenieus geconstrueerde mysteries. In die laatste categorie valt Ten Little Indians, een van haar beroemdste en beste boeken. Het verhaal ook dat meer dan de anderen gekopieerd en geplagieerd werd, denk bijvoorbeeld maar aan de John Cusack thriller Identity. In 1965 werd het relaas voor de tweede keer verfilmd. De locatie werd verplaatst naar een afgelegen chalet in de Alpen, maar voor het overige volgt de plot getrouw het boek.

Tien complete vreemdelingen worden door de mysterieuze mijnheer U.N. Owen – voor de goede verstaander: 'Unknown', oftewel onbekend – uitgenodigd voor een weekendje. De gastheer blijft echter afwezig, en beschuldigt elk van zijn gasten via een geluidsopname van een zware misdaad. Eén voor één worden de bewoners vervolgens vermoord, volgens de wijze beschreven in het aftelrijmpje ‘tien kleine negertjes’. Omdat vluchten onmogelijk is, moeten de gasten onder elkaar uitzoeken wie van hen mijnheer Owen is, vooraleer die de ganse chalet heeft uitgemoord.



Ten Little Indians slaagt grotendeels waar Agathie Christie slaagt en faalt waar zij faalt. De makers doen weinig tot niets om de originele tekst, karakterisering en plot aan te passen en vertrouwen dan ook helemaal op de kunde van de Britse schrijfster. Het spreekt boekdelen over de kracht van haar proza dat zelfs een middelmatige productie als deze nog anderhalf uur weet te boeien. Ook al levert de interactie tussen de personages geen groot drama op, ontbreekt het de film aan een dosis humor en blijft het tempo continu hangen in een lage versnelling, de centrale intrige blijft moeiteloos overeind. Het is bovendien in de segmenten waar de prent afwijkt van het boek dat een neerwaartse spiraal wordt ingezet, nergens meer dan in de laatste twee minuten, die een grove aanfluiting zijn van alles wat Ten Little Indians in de voorgaande negentig minuten op het scherm tovert.

Voor de cast gingen de makers te rade bij acteurs die in de jaren zestig enige beperkte bekendheid genoten, maar die nu zelfs voor de grootste filmfan weinig belletjes zullen doen rinkelen. Degene waarvan de kans het grootst is dat je haar al eerder aan het werk zag in een andere film is Shirley Eaton, die een plaats in de cinemahistorie opeiste met haar goudgelakte rol in Goldfinger. Maar zij kan – samen met haar negen co-sterren – nooit de schijn van een gelaagd personage ophouden. De acteurs gedragen zich stuk voor stuk als pionnen in een schaakspel: ze kennen hun plaats, zijn een integraal deel van de film, maar kunnen de uitkomst ervan nauwelijks beïnvloeden. Onvermeld op de aftiteling blijft de stem van de mysterieuze mijnheer Owen. Nochtans werd die ingesproken door een van de grootste namen van de Britse cinema: Christopher Lee.

Ook op technisch vlak blijf je als kijker op je honger zitten. Regisseur George Pollock is een vakman, maar hij haalt niet het uiterste uit de locatie, waardoor de broodnodige claustrofobische sfeer achterwege blijft. Met een veilige kadrage en een schier willekeurig gebruik van muziek en geluidseffecten slaagt hij er bovendien niet in de spanning op te drijven. Wel innovatief is een ‘moordklok’, vlak voor de climax, waarin een vertelstem netjes een montage van alles wat vooraf ging aan elkaar praat en de kijker één minuut de tijd geeft om zelf uit te zoeken wie de moordenaar is. Gigantisch nadeel van deze gimmick is wel dat het tempo van de film volledig stokt, en dat nog wel vlak voor de finale. En dus kabbelt Ten Little Indians maar voort op de narratieve stroom die Agatha Christie decennia tevoren uittekende. Geen goede film, geen slechte film, maar een ongeïnspireerde is de prent bijgevolg. En daarmee de zoveelste in een lange rij teleurstellende verfilmingen van de koningin van de misdaad.



BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van deze dvd laat heel wat te wensen over. De print is behoorlijk korrelig, met een teleurstellend contrast, een wisselvallige scherpte en af en toe een flikkerend beeld. Ook krassen en andere beschadigingen komen veelvuldig voor, terwijl het lichtniveau iets te helder is afgesteld. Een opknapbeurt kan deze print m.a.w. best gebruiken. Het geluid is weergegeven in het originele monoformaat en klinkt vrij helder. Maar ook hier is geregeld ruis te horen en ontbreekt het de track aan dynamiek.

EXTRA'S
De enige extra's zijn Trailers voor de hoofdfilm en voor twee andere films van het Green Cow label.

CONCLUSIE
Ten Little Indians profiteert van de schitterende Agatha Christie plot, die als enige verhindert dat de van middelmaat overlopende thriller niet in drijfzand wegzakt. Een grote blaam is wel de schandalige alteratie van de climax. Beeld en geluid zijn respectievelijk van ondermaatse en middelmatige kwaliteit, terwijl de enige extra’s enkele trailers zijn.