FILM
Qingcheng (Cecilia Cheung), een arm weesmeisje, ontmoet op een dag de goddelijke fee Manshen (Hong Chen) die haar rijkdom en schoonheid belooft, op het moment dat ze na een allesvernietigend gevecht tussen twee legers het laatste stukje brood uit de handen van een dode krijger weggrist. In ruil zal ze nooit ware liefde kennen en iedere man waarvan ze ooit houdt, zal op een gruwelijke wijze aan z'n einde komen. Niet beseffend wat haar te wachten staat, zegt Qingcheng toe.

Twintig jaar later heeft de arrogante krijgsheer Generaal Guangming een gelijkaardige afspraak met Manshen. Hij belooft zijn vorst en keizer te zullen redden uit de handen van diens opstandige zoon prins Wuhuan (Nicolas Tse) in ruil voor alle overwinningen in toekomstige gevechten. Guangming haast zich naar het keizerlijk paleis in het gezelschap van zijn slaaf Kunlun, maar hij raakt onderweg gewond in een gevecht op leven en dood met Snow Wolf (Ye Liu), de in zwart gehulde slaaf en persoonlijke bodyguard van prins Wuhuan. Om zijn afspraak na te komen ziet Guangming zich genoodzaakt om Kunlun naar de hoofdstad te sturen om de keizer te ontzetten.



De kleine Qingcheng heeft het ondertussen tot prinses en echtgenote van de keizer gebracht. Haar stiefzoon Wuhuan eist haar op als zijn eigen vrouw en heeft z'n troepen rond het keizerlijk paleis verzameld om zijn vader tot toegeving te dwingen. Kunlun, vermomd als Guangming, rijdt het paleis binnen op het moment dat de keizer zijn vrouw om het leven wil brengen en reageert intuïtief: hij doodt de keizer en brengt de prinses in veiligheid. Maar de troepen van Wuhuan zetten de achtervolging in en laten Kunlun, alias Guangming, de keuze: zich in de waterval storten of toezien hoe Qingcheng ter plekke wordt gedood. Kunlun stort zich in de diepte.

Maar Kunlun overleeft de sprong. Generaal Guangming is razend wanneer hij van zijn slaaf verneemt dat hij de keizer heeft gedood en verplicht hem naar het paleis terug te keren om Qingcheng te bevrijden uit de handen van Wuhuan. Tussen Qingcheng en Guangming is het liefde op het eerste gezicht: hij omdat hij het zich heeft voorgenomen, zij omdat ze hem als haar redder beschouwt. Eerlijkheidshalve vertelt Qingcheng hem over de belofte aan de fee en het gevaar dat haar minnaars lopen. Alleen als je de tijd kan omkeren, de winter in de lente begint en de doden terugkeren, is de belofte gebroken, had de fee haar gewaarschuwd. Guangming slaat de waarschuwing in de wind en trekt zich met zijn geliefde en zijn slaaf terug op zijn landgoed langs de rivier. Een tijdje later krijgt hij het bezoek van een ondergeschikte die hem smeekt om terug te keren als opperbevelhebber van het leger om Wuhuan van de troon te stoten. Guangming aarzelt tussen zijn liefde voor Qingcheng en zijn roemrijke carrière als generaal. Uiteindelijk keert hij terug naar het keizerlijk paleis en stelt vast dat hij in de val is gelokt en ter dood zal worden gebracht als moordenaar van de keizer. Alleen Kunlun kan zijn meester nog redden door een bekentenis af te leggen.



One of the most beautiful films imaginable staat er op de cover van The Promise. Het zijn de woorden van Kevin Thomas van de Los Angeles Times en de man heeft niet overdreven: visueel is deze film van de regisseur van Farewell My Concubine bloedmooi qua enscenering, aankleding en algemene presentatie. The Promise is een onwezenlijk mooi Chinees sprookje met gevechtscènes in de stijl van House Of Flying Daggers van die andere Chinese regisseur Yimou Zhang en indrukwekkende massataferelen à la Kagemusha van Akira Kurosawa. Het begin van de film zet meteen de toon wanneer de fee Mashen aan de arme Qingcheng verschijnt als een breekbare vlinder in de wind, zwevend boven het water van een meertje, waarbij de verfijning van haar gelaatstrekken sterk contrasteren met het veel realistischere en bevuilde gezichtje van het jonge meisje. Vervolgens spoelt Chen Kaige twintig jaar vooruit en confronteert de kijker met een gigantische kudde bizons als voorhoede van het drieduizend man sterke keizerlijke leger in een gevecht tegen een vijandige meute van ruim 20.000 soldaten. De close ups van de beesten en de vervolgshots van uit de lucht zijn zonder meer spectaculair en angstaanjagend en worden ondersteund door het oorverdovende geluid van duizenden hoeven in het zand en schuimende klanken van een spetterende soundtrack. Er volgt een bloedig gevecht met veel gekletter van staal en vervolgens wordt het stil als tijdens een storm die plots luwt en gaat liggen. De volgende scène speelt zich af in het keizerlijk paleis, een fenomenaal cirkelvormig doolhof met een paar gebouwen in het midden en een oneindige horizon over een strak landschap. Kaige grossiert in ruime panorama's en massa's gedetailleerde close ups van zijn personages, bovenmenselijk mooi als onbereikbare goden, gehuld in sprookjesachtige en rijkelijk gedecoreerde gewaden en tenues, een streling voor het oog van begin tot einde.

Heel veel goed nieuws dus, maar er is ook een maar: het scenario van The Promise is rafelig en brokkelig. Het verhaal springt een beetje van de hak op de tak en hangt bij momenten met haken en ogen aan elkaar, waarbij het soms moeilijk is om de plot te volgen. Zoals in andere oosterse sprookjes is de voortgang voor een westers publiek niet altijd logisch en zorgen de goddelijke interventies en de bovenmenselijke eigenschappen van de figuren voor plotse en onverwachte ontwikkelingen. Op een conventioneel verhaal volgens Griekse theaterwetten hoeft u dus niet te rekenen, want oorzaak en gevolg zijn niet altijd in overeenstemming met ons gevoel voor continuïteit.



De digitale trucs zijn evenmin van de beste kwaliteit en hoe spectaculair de CGI-fragmenten er bij momenten ook mogen uitzien, hun onvolmaaktheid trekt te veel de aandacht en leidt de kijker af van het al niet echt makkelijke verhaal. De kudde bizons oogt indrukwekkend en gevaarlijk, maar de close ups van de stampede verraden een gebrek aan zin voor perfectie van de kant van de digitale tovenaars die ze tot leven hebben gewekt. De beestjes zijn slecht gedetailleerd en zelfs een beetje wazig en dat heeft weinig van doen met de stofwolk die ze veroorzaken. Een gelijkaardig fenomeen doet zich voor tijdens andere digitale hoogstandjes in de lucht: wazig en soms troebel, waardoor de geloofwaardigheid ferm moet inboeten. Men kan het stilering noemen, maar het stoort. De gevechtscènes zijn verleidelijk, maar niet echt vernieuwend en u hebt beslist veel beters gezien in andere films in dit genre. Chen Kaige camoufleert de zwakte van zijn scenario te veel en te vaak met spectaculaire massascènes en onwaarschijnlijk mooie plaatjes.

BEELD EN GELUID
Het beeld van The Promise is gewoon perfect, met volle en overdadige kleuren als in betere animatiefilms, een licht overwicht van rode tonen en voor de rest een zeer acceptabel zwart-witcontrast, zonder technische ongerechtigheden. Minder geslaagd is de CGI-animatie. Die is zoals aangegeven een beetje aan de goedkope kant. Het geluid in Dolby Digital 5.1 zorgt voor een uitmuntend surroundeffect in de actiescènes, ondersteund door een muziektrack met trekjes à la Hans Zimmer van Gladiator. Voor het overige kabbelt de muziek rustig voort. Ze klinkt aangenaam, rustig en warm. De stemmen zijn altijd goed verstaanbaar en op de zeer noodzakelijke ondertiteling is niets aan te merken. Ze is bondig, inhoudelijk zinvol en goed geplaatst.



EXTRA'S
Deze dvd bevat als extra een onvermijdbaar aantal Andere Trailers.

CONCLUSIE
The Promise van de Chinese meestertovenaar Chen Kaige is een stijlvolle en aantrekkelijke actiefilm over liefde, vriendschap en verraad in een imaginair koninkrijk op Chinees grondgebied tussen de zee en het Rijk van de Sneeuw. De nadruk ligt op de mooie beelden, de adembenemende massascènes, de fabuleuze enscenering, de prachtige aankleding van de figuren en de indrukwekkende, maar niet altijd even goed afgewerkte digitale trucages die de plot en de karakterisering van de hoofdpersonages domineren en jammer genoeg ook marginaliseren, waardoor het drama veel van zijn kracht verliest ten voordele van louter entertainment en spektakel. Bij gevolg is The Promise veel minder sterk dan Kaige's vorige films waarin hij met veel minder digitale drukdoenerij een interessanter resultaat met veel meer diepgang bereikt.