FILM
Op zijn sterfbed vraagt eerwaarde Blondeau (Gérard Depardieu) aan zijn laatste bezoekster, France Carignan (Isabel Richer) om opheldering over een twintig jaar oude moordzaak. Frances moeder, Marie-Loup (Noémie Godin-Vigneau) bekende in 1759 de moord op haar echtgenoot, Xavier Maillard (Sébastien Huberdeau), terwijl ze een affaire had met Xaviers voormalige beste vriend, François le Gardeur (David La Haye). Maar de waarheid was iets gecompliceerder dan dat. Marie-Loup Carignan was een vrijgevochten vrouw, dochter van de molenaar (Pierre Lebeau) en jong weduwe geworden. De jonge vrouw werd door de plaatselijke adel in Québec omwille van haar good looks door Angélique de Roquebrune (Irène Jacob) in de hogere kringen binnengeloodst, waar François haar op het nippertje kon redden van een allerminst benijdenswaardig lot als seksspeeltje van de lokale bestuurder, Le Bigot (Vincent Perez). Tussen de twee bloeide iets moois, maar wanneer François naar Frankrijk gestuurd werd om voor de nakende oorlog met Engeland over de onafhankelijkheid van Québec politieke steun te verwerven, was het Blondeau, zelf niet vies van een stukje vrouwelijk schoon, die de twee uit elkaar heeft gedreven.



Komt dat zien! De val van Nieuw-Frankrijk! "Met 30 miljoen dollar de duurste productie uit Québec ooit!" De filmindustrie in Québec zat inderdaad blijkbaar te wachten op een nationaal epos, en liefst met een romantisch verhaal dat zich voltrekt met op de achtergrond de historische gebeurtenissen. Titanic all over again dus; zelfs het nationaal exportprodukt nummer één, Céline Dion, werd tussen twee optredens door uit een casino in de Mojave-woestijn van Las Vegas ontvoerd om de aftitelingssong in te zingen, waar de redelijk mooie muziekscore van Patrick Doyle eigenlijk niet echt mee gediend wordt. Ze zal hiervoor waarschijnlijk het grootste deel van het budget op zak voor mogen steken hebben, want na het uitbetalen van haar gage was er bijzonder weinig geld over om nog grootse decors of het filmen van panoramische landschappen te financieren. Het 18de eeuwse Québec ziet er iets te nadrukkelijk uit als de backlot van een filmstudio, en de cameraman vermijdt zorgvuldig om iets te weidse shots te vereeuwigen, al was het maar omdat dan waarschijnlijk de technici onbedoeld mee in beeld zouden zijn gekomen. Hamvraag is maar wie er op een film als deze zat te wachten. Het recept van romantische films tegen een historische achtergrond lijkt een beetje op dat van rijstpap: een succesnummer als het lukt, maar als je twee tellen niet hebt opgelet, is de melk aangebrand. Voor elk kassucces dat op deze leest geschoeid is kan ik makkelijk tien uitschuivers noemen.



Wat ons tot de kernvraag brengt: hoe ver kan je gaan om schaamteloos een werkstuk als dat van James Horner ongestraft te plagiëren? Nouvelle-France, de originele titel van het misleidend hertitelde Battle Of The Brave, helt - en dan druk ik mezelf nog voorzichtig uit - iets te veel over naar het melodramatische: twee hoofdrolspelers, een niet op haar mondje gevallen jonge vrouw (de nochtans goddelijk uitziende Noémie Godin-Vigneau) en haar witte ridder met een hoog knuffelbeergehalte (David La Haye) die meegesleurd worden in de maalstorm der gebeurtenissen, daarbij weerstand ondervinden van zowat alle gezagsdragers, van de katholieke kerk tot de Engelse overheersers, wiens liefde uiteindelijk toch het onderspit moet delven. Een interessant uitgangspunt, ware het niet dat we overstelpt worden met bijzonder ongeïnspireerde genreclichés, gaande van nobele, in eenheid met de natuur verbonden indianen die de protagonisten op tijd en stond een handje toesteken (zolang ze uiteraard zelf niet op de loop zijn voor de bloeddorstige kolonisten), over seksueel gefrustreerde priesters, verraad door je beste vriend, tot en met een alcoholische vrouw-in-elkaar-rammende echtgenoot en een oversekste courtisane. Een deel van mijn filmminnende persoonlijkheid kon de prent wel appreciëren, alhoewel ik daar dadelijk de kanttekening moet bij maken dat de aanblik van Noémie Godin-Vigneau daar wel voor een groot deel een rol zal in spelen, maar ik kan niet blind blijven voor de vele tekortkomingen in het geheel. Het is allemaal net iets te gelikt om te kunnen overtuigen, vooral omdat, in tegenstelling tot Pearl Harbor bijvoorbeeld, de historische correctheid van deze film langs alle kanten rammelt, om maar te zwijgen over het feit dat we weer eens een film voorgeschoteld krijgen waarin alle Fransen tot meerder glorie van Hollywood Engels met een funny accent spreken. Tot iconen van de Franse cinema als Irène Jacob en Gérard Depardieu toe. Depardieu, verdorie! De makers plegen bovendien kijkersbedrog door acteurs als Jason Isaacs, Colm Meany en Tim Roth groots te afficheren, terwijl die drie misschien samen met moeite twee lijnen tekst hebben, waarna ze zonder de minste twijfel in stuipen in elkaar zijn getrokken na het debiteren van zo'n krampachtig scenario. Bij de enige scène waar min of meer wat te beleven is voor de liefhebbers van het meer lichamelijke aspect van dergelijke films beginnen de twee elkaar bovendien te kussen door de opening tussen twee treden van een trap, wat de geloofwaardigheid van de scène meteen torpedeert. De knokpartij tussen Xavier en François is daarentegen wél zeer fijn en dynamisch geregisseerd; alhoewel het principieel natuurlijk moreel verwerpelijk is moet ik eerlijk bekennen dat ik meer genoegen heb beleefd aan twee acteurs die elkaar ineen rammen dan aan de twee die de liefde bedrijven. En wat het nut is om personages in de film te betrekken als Voltaire en Benjamin Franklin, die weliswaar iets met de Canadese geschiedenis te maken hebben, maar voor de rest in het kader van deze film niet echt iets bijdragen, daar heb ik het raden naar. Het enige wat ik kan bedenken is dat men heeft gepoogd om een pseudo-intellectualistisch sausje over het geheel te strooien in een poging de tekortkomingen te maskeren. Maar om mijn rijstpap-vergelijking van hierboven even te hernemen, door er meer bruine suiker op te kappen kan men niet verbergen dat de melk is aangebrand.



Ter verdediging dan: de misschien niet zo bekende namen op de affiche als Noémie Godin-Vigneau en David La Haye weten zich toch met het aangereikte materiaal zo goed als mogelijk was uit de slag te trekken. Noémie Godin-Vigneau zet Marie-Loup op een zodanige manier neer dat je niet anders kan dan met haar te sympathiseren. Depardieu straalt een serieus deficit op zijn drang tot voortplantings-balans uit. Als date movie is de film nog best te pruimen, maar het is wellicht niet zo'n slimme zet van de producenten om zelf vergelijkingen te gaan maken met films als Braveheart, want daarvoor schiet de film zeker op gebied van historische kadering flink tekort. Het zou de zaak al een flink stuk vooruit helpen als de makers de ernstige grijns van hun gezicht zouden vegen en er niet langer prat op gaan dat ze het warm water opnieuw hebben uitgevonden.

BEELD EN GELUID
Nouvelle-France mag dan niet het sterkste verhaal aller tijden zijn, wat beeld-en geluidskwaliteit betreft is dit een release waar technisch niets aan mankeert. Misschien één ding: het op de hoes vermelde beeldformaat 1.78:1 wijkt lichtjes af van het 1.85:1-formaat, maar een dergelijk verschil is verwaarloosbaar, en al helemaal niet te vergelijken met het croppen van 2.35:1 naar 1.78:1 waar Dutch Filmworks zich geregeld aan bezondigt. De transfer is helder en scherp, de toon van de kleuren is redelijk realistisch. De huidstinten zagen me er zeer natuurlijk uit, en alhoewel de meeste scènes niet echt baden in het licht, is het contrast best te pruimen. Grain of artefacts hebben we niet gezien, en voor een film van meer dan 2 uur is gelukkig toch gekozen voor een double layer-disc, waardoor er niet echt storende compressieproblemen te merken zijn. De layer change had nochtans op een betere plaats kunnen gezet worden. De Dolby Digital 5.1-track is de enige die op de schijf staat, er moet gelukkig geen kostbare ruimte gedeeld worden met een Franse dubbing of iets dergelijks. Vooral de muziekscore van Patrick Doyle heeft baat bij deze release, ambiënte geluiden en subwoofer-werking is sporadisch aanwezig, zoals bij de executie-scène, maar in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden is er niet echt iets te zien of te horen in deze film dat op een veldslag lijkt, dus voor een grootse uithaal met je geluidsinstallatie is dit toch de verkeerde disc.



EXTRA'S
Een dvd in een slipcase stoppen, er "collector's edition" opzwieren, en dan compleet géén bonusmateriaal toevoegen is eigenlijk kopersbedrog.

CONCLUSIE
Nouvelle-France is een historisch drama waarbij het adjectief "plakkerig" om de één of andere reden spontaan in mij opkomt. Alhoewel het in se geen wangedrocht is, en de film nog net overeind gehouden wordt door de geloofwaardige vertolkingen van de twee protagonisten en Depardieu, belooft het gegeven in elk geval véél meer dan de film oplevert. Technisch is dit een goede disc, maar de meerwaarde in het "collector's edition"-aspect beperkt zich blijkbaar tot de aanwezigheid van een slipcase.