FILM
Katharine Hepburn is met haar twaalf Oscarnominaties, waarvan ze er een recordaantal van vier verzilverde, één van de grootste Hollywoodiconen aller tijden. De actrice was bovendien notoir kieskeurig in het selecteren van rollen. Des te perplexer is het dan ook dat ze opduikt in The Iron Petticoat, een als Koude Oorlogskomedie verkleed onding dat grappig en politiek incorrect tracht te zijn maar uiteindelijk geen van beide blijkt. De film is niet enkel de slechtste uit Hepburns carrière – op zich geen schande, gezien haar staat van dienst – het is mogelijk ook de slechtste uit die van co-ster Bob Hope. Wetende dat de komiek op het witte doek in weinig meesterwerkjes optrad, zegt dat veel over het bedenkelijke niveau van The Iron Petticoat.

Hope is trouwens degene die door filmhistorici het meest met de vinger wordt gewezen voor het falen van de prent. Op zijn aandringen werd het originele scenario van veteraan Ben Hecht immers zo grondig herschreven dat de befaamde auteur zijn naam van de titelrol liet verwijderen en zelfs een krantenadvertentie liet plaatsen waarin hij zich excuseerde voor de film tegenover de fans van Hepburn. De flauwe grappen worden je inderdaad om de oren geslagen in The Iron Petticoat en het personage dat Hope vertolkt komt zo fel naar de voorgrond dat het evenwicht dat tussen hem en Hepburn zou moeten bestaan volledig verloren gaat. Het is logisch dat een film over de Koude Oorlog vijftig jaar na dato wat van zijn pluimen heeft verloren, maar het slechte excuus voor humor dat hier gehanteerd wordt, torpedeert zelfs de ouderwetse charme.



Nu, het moet gezegd dat zelfs zonder Hopes ijdele inmenging de kansen op slagen voor The Iron Petticoat klein geweest zouden zijn. Hecht baseerde zijn script over een overgelopen Russische pilote die verliefd wordt op een Amerikaanse officier én op het kapitalisme immers op Ernst Lubitsch's en Billy Wilders hilarische klassieker Ninotchka. Bij het kijken naar de Hope-Hepburnfilm kan je dan ook niet anders dan de parallellen met zijn voorganger zien, zodat het gebrek aan originaliteit een bepalende factor wordt in de onvermijdelijke teleurstelling die de prent genereert. De plot huppelt van het ene cliché naar het andere, de personages ageren als zijn het allemaal kippen zonder kop, en de romantische ondertoon die de liefde tussen een communist en een kapitalist geloofwaardig moet maken komt nooit aan de oppervlakte.

Dat moet niet enkel toegeschreven worden aan de ongeïnspireerde regie van Ralph Thomas – een Brit die succesvol was als maker van de Doctor In The House-films met Dirk Bogarde maar geconfronteerd met Amerikaanse humor ineens zijn gevoel voor timing lijkt te verliezen – maar ook aan het gebrek aan chemie tussen Hope en Hepburn. Hope was een publiekstrekker in de jaren vijftig terwijl Hepburn voor veel producenten gelijk stond aan de commerciële kus des doods, dus echt verwonderlijk is het niet dat je als publiek nooit gelooft in een romance. Katharine Hepburns acteerstijl is daarenboven zo gestileerd en afstandelijk dat ze nog meer een ijskonijn is dan Garbo dat was in Ninotchka. Hope waant zich dan weer op het podium van een legerconventie, een plek waar je er geraakt met een minimum aan moeite en een enkele seksuele zinspeling. In bijrollen valt er tenminste nog wat te genieten van een groep Russische spionnen die het overlopen van Hepburns personage trachten te fnuiken. In die sequenties, die qua komische timing schril afsteken tegen het kale humorspectrum van andere scènes, toont The Iron Petticoat een belofte die ze voor het overige niet kan inlossen.

De productionele schandaaltjes die The Iron Petticoat omringen, zijn bijgevolg een goede waarschuwing voor potentiële kijkers van deze miskleun. Het is mogelijk dat een liefhebber van gouwe ouwe Hollywoodcinema de prent nog enigszins zal smaken, maar ik kon alvast de goodwill niet opbrengen om de film het voordeel van de twijfel te gunnen. Als de enige samenwerking op het witte doek tussen Hope en Hepburn heeft The Iron Petticoat dan wel triviale waarde, op artistiek vlak valt er weinig, zoniet niks, aan te prijzen.



BEELD EN GELUID
The Iron Petticoat is niet enkel de slechtste film uit Hepburns oeuvre, het is ook een van de meest obscure, aangezien weinig prints de voorbije vijftig jaar in goede conditie overleefden. Dat is meteen duidelijk bij het bekijken van deze dvd, die tjokvol krassen en vuiltjes zit, geen goede scherpte kan voorleggen, bleke kleuren opvoert en qua contrast ver onder de maat blijft. Alsof dat nog niet erg genoeg is, werd de aspectratio ook nog eens verknipt naar 4:3-formaat. Het geluid is iets beter, maar vertoont ook tekenen van ouderdom, het meest hoorbaar in een achtergrondruis die geregeld de kop opsteekt. Qua verstaanbaarheid haalt de track een ruime voldoende, maar een topsoundtrack is dit zeker niet.

EXTRA'S
Net zoals bij de meeste andere releases in de Essential Cinemacollectie is een Infoboekje de enige extra.

CONCLUSIE
The Iron Petticoat is een hopeloos gedateerd sterrenvehikel dat de chemie van Ninotchka tracht te evenaren, maar niet tot aan de enkels van die klassieker komt. De film is dan ook een grote smet op de carrière van hoofdrolspelers Hepburn en Hope. De beeldkwaliteit is bovendien schabouwelijk, maar het geluid krijgt wel een voldoende. De lege bonussectie is de druppel die de emmer rioolwater doet overlopen.