FILM
De tienjarige slagersdochter Mélanie Prouvost (Julie Richalet) is een klein pianowonder. Tijdens het toegangsexamen voor het Conservatorium wordt ze afgeleid door een futiliteit, veroorzaakt door één van de juryleden, de concertpianiste Ariane Fouchéart (Catherine Frot), raakt uit haar concentratie, mist en paar aanslagen en zakt voor de test. Ze besluit om nooit meer piano te spelen. Het instrument gaat voor altijd op slot en de buste van Beethoven verdwijnt in z’n originele zwarte verpakking in de kast.

Tien jaar later biedt Mélanie (Déborah François) zich aan voor een stage op een sjiek advocatenkantoor in Parijs. Jackie Onfray (Martine Chevallier), de naast medewerkster van de grote baas, heeft haar persoonlijk geselecteerd uit een lijstje met mogelijke kandidaten. Mélanie maakt een goede indruk en als de baas voor de herfstvakantie geen oppas vindt voor z’n tienjarige zoon Tristan (Antoine Martynciow), biedt zij zich spontaan aan met het argument dat ze eerder voor babysitter heeft gespeeld. Ze wordt meteen aangenomen. Het is niet duidelijk of het van de kant van Mélanie om een toevallige keuze gaat of dat er sprake is van opgezet spel, want haar baas, Jean Fouchécourt (Pascal Gregorry), is de echtgenoot van Ariane Fouchécourt, de concertpianiste van toen...



Via Julie Richalet laat regisseur Denis Dercourt de toeschouwer kennis maken met Mélanie, een stil en braaf meisje, overtuigd van haar kunnen en voorzien van de nodige wil om het parcours van de toegangsproef foutloos af te leggen. Wanneer ze na het teleurstellende pianospel op haar weg naar buiten langs een kandidate passeert dat nog geconcentreerd zit te oefenen, slaat ze de klep van de piano zonder verwittiging dicht. Het andere meisje kan op het nippertje een stel gebroken vingers vermijden. Daarmee is de toon gezet, want wanneer even later Déborah François in beeld verschijnt als de tien jaar oudere Mélanie, uiterlijk rustig, kalm, minzaam, met een beminnelijk oogopslag, maar de omgeving op elk moment nadrukkelijk observerend, ontstaat voor het eerst een gevoel van onbehagen, alsof alles mogelijk is. Vanaf dat moment neemt de spanning niet meer af, ook al groeit gaandeweg het besef dat niet te raden valt hoe Mélanie zich op Ariane Fouchécourt zal proberen te wreken, en welke middelen ze daartoe zal gebruiken.

Ariane Fouchécourt herkent Mélanie Prouvost uiteraard niet wanneer ze haar wordt voorgesteld. Zij heeft sindsdien al vele tientallen gelijkaardige jureringen meegemaakt en is het incident al lang vergeten. Ze is overigens niet meer dezelfde sterke vrouw van toen. Twee jaar geleden is ze bij een frontale botsing met haar auto betrokken geweest en sindsdien is haar gezondheid fragiel. Op het toneel heeft ze plankenkoorts. Mélanie ontmoet ten huize Fouchécourt de 10-jarige Tristan, zoontje van het echtpaar, een gepassioneerd pianospeler en de oogappel van zijn moeder. Tijdens de afwezigheid van Jean Fouchécourt zal Mélanie voor Tristan zorgen en kleine taken in het huishouden uitvoeren. Wanneer op een avond twee collega's van Ariane te gast zijn om een radioconcert voor te bereiden, neemt Mélanie spontaan het initiatief om voor haar werkgeefster de bladmuziek om te slaan. Ariane voelt er zich goed bij en stelt de jonge vrouw voor om haar tijdens het concert te assisteren. Mélanie, altijd een beetje timide en met half neergeslagen ogen, gaat op het voorstel in. Opnieuw geeft regisseur Denis Dercourt geen enkele aanwijzing over het al dan niet voorbedachte karakter van de toezegging, maar de manier waarop Ariane tijdens het pianospel van opzij wordt begluurd, laat weinig goeds vermoeden. Wist je dat ze je intens bekijkt?, vraagt Ariane's collega-violiste en voegt er aan toe dat Mélanie haar niet lekker zit. Ariane reageert geïrriteerd en zegt dat Mélanie haar tot steun is tijdens het pianospelen, waarmee het onderwerp definitief is afgevoerd.



Hoe meer de beide vrouwen in elkaars omgeving zijn, hoe meer het er op lijkt dat Ariane de steun van haar jonge kinderoppas zoekt, terwijl Mélanie steeds meer ruimte gaat innemen en uiteindelijk de situatie gaat domineren, altijd vanuit de achtergrond, stilzwijgend en met kleine berekende gebaren. Ondertussen manipuleert ze ook Tristan, zorgt ervoor dat hij problemen krijgt bij het pianospelen en gaat bijna definitief te ver tijdens een spelletje adem inhouden in het privézwembad van de Fouchécourts in de kelder. Regisseur Dercourt zaait bewust een zekere mate van verwarring, want het is niet duidelijk of Mélanie haar rivale rechtstreeks of via haar zoon, of misschien zelfs via haar echtgenoot zal vernietigen. Haar optreden is ogenschijnlijk ongevaarlijk, haar daden toevallig en een weloverwogen strategisch plan afwezig. Dercourt laat de toeschouwer niet toe tot de geest en de overpeinzingen van zijn personages. Mélanie blijft tot op het einde een gesloten boek, Ariane een hoogmoedig, later - door veranderde omstandigheden - een zachtaardiger wezen, haar echtgenoot Jean een krachtige maar meestal afwezige figuur die de ontwikkelingen nauwelijks beïnvloedt. In combinatie met een beperkte hoeveelheid dialogen, een sobere no-nonsenseaanpak, een dito scenario en zeer sterke acteerprestaties, ontwikkelt La Tourneuse De Pages zich in amper 85 minuten tot een vernuftige en spannende thriller zonder snelle actiescènes, gewelddadige confrontaties of bloederige afrekeningen. Denis Dercourt gaat zeer precies te werk, situeert de handeling in strakke en bij momenten lege en onheilspellende decors die de onderhuidse spanning voortdurend op peil houden. Close ups van de gezichten van zijn hoofdpersonages of afgesneden opnamen van hun voeten en benen op onbekend terrein, zorgen voor Hitchcockiaanse effecten. De vaak prominent aanwezige muziekscènes zijn op een realistische, intense en geloofwaardig manier in beeld gebracht, een hele prestatie voor een cast zonder grote muzikale ervaring. Denis Dercourt weet evenwel waarmee hij bezig is, want voor hij zich volledig aan het filmvak ging wijden, was hij muziekleraar aan het conservatorium van Straatsburg. La Tourneuse De Pages is dus een kolfje naar zijn hand.

Déborah François verdient nog een paar extra lijntjes: haar kennen we als de drukdoende en emotioneel weinig stabiele vrouwelijke hoofdfiguur uit L'Enfant van de gebroeders Dardenne. De tegenstelling met haar rol in La Tourneuse De Pages kon nauwelijks groter zijn, waarmee deze jonge Waalse zich positioneert als een grote belofte voor de toekomst.


BEELD EN GELUID
De sfeer van moderne concertzalen en luxueuze en moderne buitenhuizen met een ferm streepje burgerlijkheid domineert deze voor de rest sobere film. Dercourt gebruikt gedempte kleuren om de ingetogenheid en de toenemende onderhuidse dreiging op te wekken. Tegenlicht en schaduwen zijn z’n instrumenten, gecombineerd met rustige, nadien grilligere klassieke muziek om het drama naar een hoogtepunt te voeren. De transfer is netjes uitgevoerd zonder ongerechtigheden of digitale onvolkomenheden. De geluidsband is veelzijdig en wordt gedragen door heel veel klassieke muziek van Bach tot Shostakovich. Er is een stereoversie, maar de diepe tonen komen toch iets beter tot hun recht in de bijgeleverde 5.1-versie. De uitvoering van de klassieke werken is toevertrouwd aan echte professionals, waarbij muziekkenner Denis Dercourt de grootst mogelijke authenticiteit heeft betracht, zij het dat er in de moeilijkere 20ste eeuwse stukken noten zijn toegevoegd om het de uitvoerende acteurs iets makkelijker te maken. Liefhebbers van het genre worden op hun wenken bediend.



EXTRA'S
In deze afdeling vindt u een Making of La Tourneuse De Pages (34 min.), waarin de regisseur over zijn eigen muziekopleiding praat, de ideeën die aan de basis van het scenario liggen en de manier waarop hij de thriller gestalte heeft willen geven. Catherine Frot en Déborah François praten over hun rol en de samenwerking met Dercourt. Deze documentaire wordt gevolgd door een Interview met componist Jerôme Lemonnier (17 min.), de man die instond voor het herschrijven en aanpassen van de klassieke muziek voor de soundtrack. Voorts de Originele Bioscooptrailer, een bijna identieke Teasertrailer, Biografieën van de regisseur en de hoofdacteurs en een aantal Andere Trailers van recente Lumière-films.

CONCLUSIE
La Tourneuse De Pages is een ingenieuze en charmerende Franse thriller die opvalt door de prachtige enscenering, de sterke acteerprestaties en het strakke scenario dat het drama in één ruk naar de finale ontknoping leidt zonder overbodige uitwijdingen of irrelevante nevenverhalen. Pascal Gregorry en Catherine Frot (als de echtelieden Fouchécourt) leveren een inspirerende prestatie, maar vooral de Waalse Déborah François, verstild en berekend, trekt de aandacht als de onschuldig ogende maar op wraak beluste jonge vrouw die voor een ademstokkende suspens zorgt.