FILM
Gabriel Noone, een radiopresentator die 's nachts anekdotes uit zijn eigen leven met de luisteraars deelt, krijgt van een vriend een manuscript in handen, het autobiografische relaas van Pete, een 14-jarige jongen die jarenlang seksueel misbruikt werd. Noone is gefascineerd door het verhaal en begint een telefonische vriendschap met Pete. De lange gesprekken die de twee hebben, helpen Noone bovendien om te gaan met de breuk met zijn vriend. Maar als die opmerkt dat de stem van Donna, de vrouw die Pete onder dak heeft genomen, erg veel lijkt op die van de jongen, rijzen er twijfels over de eerlijkheid van het manuscript en het bestaan van Pete. In een poging om klaarheid te scheppen hierover, brengt de radiopresentator een onverwacht bezoekje aan Donna. Uitsluitsel krijgen over waarheid en fictie blijkt echter geen sinecure.

The Night Listener roept enkele interessante vragen op over bekendheid, persoonlijke levenssfeer en de perversies van de menselijke geest. Gebaseerd op het gelijknamige boek van Armistad Maupin – bekend van zijn Tales Of The City – biedt de prent een duistere blik in de psyche en toont hij hoe ver mensen durven gaan om een fantasie in stand te houden. Robin Williams in serieuze modus – ergo de baard – vormt een intrigerend centraal personage. Enerzijds is hij iemand die zelf de realiteit subtiel fictionaliseert om te kunnen gebruiken in zijn radio-uitzending, anderzijds voelt hij zich persoonlijk gekrenkt door de gedachte dat Donna Pete verzonnen kan hebben. Dit zorgt ervoor dat er nauwelijks ruimte in de film is voor goed of kwaad, enkel voor de grijze zone ertussen.



De prent heeft een tijdje nodig om los te komen. Net als Gabriel twijfel je immers nooit aan het bestaan van de mishandelde jongen, hierbij geholpen door een montage die Pete (Rory Culkin) doodgewoon toont aan de andere kant van de lijn in zijn gesprekken met de radiopresentator. Wanneer na 25 minuten voor het eerst scepsis opduikt, verdwijnt eensklaps de pedante, redelijk moralistische sfeer om plaats te maken voor een veel bevredigendere psychologische thriller. De angst omklemt je hart niet meteen, of in goed gepositioneerde bruuske scènes, maar sluipt gaandeweg dichterbij. De premisse is vooral knap omdat hij je als kijker dwingt aandacht te besteden aan ieder detail, hopend de waarheid te ontrafelen voor het hoofdpersonage dat doet. Het is de verdienste van het scenario en van de slimme regie dat die spanningsboog nagenoeg tot het einde wordt volgehouden. Helaas gooit The Night Listener zijn eigen ruiten in met een coda die té nadrukkelijk is en de subtiliteit die voorafging in één mokerslag met de grond gelijk maakt.

Robin Williams zet vaak te nadrukkelijk een ernstig gezicht op wanneer hij een serieuzere rol speelt en ook hier bezondigt hij zich daaraan. Er zijn een paar momenten van lichtere toon, maar zeker naarmate de finale nadert, drukt de overladen ernst op het verhaal. Toni Collette is degelijk als altijd in de rol van Donna, maar omdat het script je geen leidraad geeft over hoe je ten opzichte van haar moet reageren, eet haar performance van twee walletjes: nu eens geloofwaardig oprecht, dan weer opvallend leugenachtig. Rory Culkin duikt alleen op in het eerste half uur, waarin hij genoeg indruk nalaat om in zijn bestaan te geloven. Mensen die mijn review van The Station Agent lazen weten dat ik Bobby Canavale een uitstekend acteur vind, en in de bijrol van Williams’ vriend overtuigt hij eens te meer. De leukste rol is weggelegd voor Sandra Oh, die enkele dankbare momenten van lichtvoetigheid krijgt als de huishoudhulp met detective-ambities.

Gedurende lange segmenten is The Night Listener een prima manier om de avond door te brengen. Een indringende sfeer grijpt je bovendien beet zodra de centrale vraag gesteld wordt, en blijft intact zelfs in scènes die er soms met de haren bijgesleurd worden – een nachtelijke sequentie in een ziekenhuis is een goed voorbeeld. Maar waar de prent gebaat was geweest bij een ambigu einde, knopen scenaristen en cineast de eindjes te netjes samen, waardoor het einde én de film als geheel aan kracht inboeten. Niettemin weet ik zeker dat de meerheid van de mensen die The Night Listener in hun dvd-speler steken zich niet zullen vervelen gedurende anderhalf uur. Voor mij gold die opmerking alvast.



BEELD EN GELUID
Er is maar één woord voor de beeldkwaliteit op deze dvd, en dat is teleurstellend. Hoewel ondermaats ook toepasselijk lijkt. De print bevat in de eerste plaats een onverklaarbare hoeveelheid grain voor een recente film. Daarenboven zijn sporen van digitale compressie goed zichtbaar in de vele nachtelijke en schimmige scènes, zijn de zwartniveaus niet wat ze moeten zijn en laat het contrast het ook geregeld afweten. Kleurenweergave en scherpte zijn daarentegen in orde. Voor het geluid is er de keuze tussen een 5.1-track en een stereospoor. Beide bezitten een goede mix, met heldere dialogen en een dynamisch soundscape dat bijdraagt tot de filmische spanning.

EXTRA'S
Enkel een Trailer voor The Night Listener en drie andere prenten van A-Film bevinden zich in de bonussectie.

CONCLUSIE
The Night Listener doet een goede poging om controversiële thema's in een psychologische thriller te gieten, maar verliest in de laatste tien minuten de pedalen. Toch blijft de film langer hangen dan je verwacht: altijd een goed teken. Het geluid staat prima op de dvd, maar de beeldkwaliteit haalt niet de kwaliteit die een recente film moet hebben. Op enkele trailers na is de bonussectie leeg.