CONCERT
Pet Shop Boys zijn het bizarre elektropop-duo Neil Tennant en Chris Lowe, respectievelijk een ex-journalist van het Engelse popblad Smash Hits en een voormalige architect. Sinds hun doorbraak in 1984 hadden ze een twintigtal hits waarvan enkele naar de top van de hitparade gingen, en naarmate het duidelijk werd dat ze geen ééndagsvliegen waren, hebben een hele ris artisten van uiteenlopend slag in de rij gestaan om - met wisselend commercieel succes - een beroep te doen op deze twee bijzonder getalenteerde musici; om er maar enkele te noemen: Blur, David Bowie, Liza Minelli, wijlen Dusty Springfield, Patsy Kensit, Kylie Minogue, Robbie Williams en Electronic (het duo rond Bernard Sumner van New Order en Johnny Marr van The Smiths). Pet Shop Boys zelf hebben bovendien zelf een neus om talent aan te trekken, en werkten op hun recente platen onder meer samen met grote namen uit de producers- en remixwereld, zoals Harold Faltermeyer, Basement Jaxx, Peter Rauhofer, Jam & Spoon en Rollo van Faithless, nog voor deze laatste bekendheid verwierf. Alleen de pers heeft altijd een haat-liefdeverhouding met het dynamische duo onderhouden. Enerzijds onderkenden zelfs de grootste critici dat Neil Tennant één van de begenadigdste songwriters van het afgelopen decennium is, maar anderzijds stonden ze altijd paraat om naar de beruchte podiumschuwheid van Pet Shop Boys uit te halen. En het dient eerlijk gezegd: pas in 1989 hebben Tennant en Lowe voor het eerst live opgetreden, maar bedienden zich in de ogen van de criciti iets te veel van play-back, én daarbij komt nog eens dat Neil Tennant misschien wel een prima tekstschrijver is, maar met zijn nasale, rauwe stem zeker geen talentvol vocalist, en al zeker geen podiumbeest.



Om dit gebrek wat te camoufleren hebben de Pet Shop Boys van hun shows altijd een visueel overweldigend spektakel gemaakt, met uitbundige verkleedpartijen en avant-gardistische videoprojecten, altijd balancerend op de nauwe scheidingslijn tussen kunst en kitch, wat onder meer resulteerde in een compleet geflopte langspeelfilm "It Couldn't Happen Here", een experimenteel videoproject "Projections" en een hele reeks kunstzinnige videoclips, zoals voor de singles uit hun album Very allemaal voorzien van state-of-the-art computeranimatie met onder meer een samenwerking met Pacific Data Images, bekend van de langspeelfilm Antz. De laatste jaren is het rond het duo wat stiller geworden, maar zelfs nu Tennant stilaan vijftig en Lowe stilaan veertig wordt, is het duo allerminst uitgeblust. Tennant kwam in 1994 openlijk uit voor zijn homoseksuele geaardheid, maar wil met zijn muziek duidelijk een groter publiek bereiken dan enkel bezoekers van de homo-bars, en dit in tegenstelling tot andere gay icons uit de jaren '80 zoals Jimmy Somerville en Boy George. De thema's in hun songs hebben niets aan sarcasme ingeboet, en waar sommige nummers zoals Being Boring, een lied over de vergankelijkheid van vriendschap, kenschetsend waren voor het sombere melancholische - maar ook het artistiek beste - album Behaviour, werden deze moeiteloos afgewisseld met albums vol zeer vrolijke popdeuntjes (Very), House (Relentless), Latino-experimenten (Bilingual) en rauwe techno (Nightlife). Na dit laatste album, uit 1999, besloten ze - nog maar voor de derde keer in hun carrière - een ambitieuze wereldtournee te ondernemen, die hen op 6 februari 2000 onder meer in Vorst Nationaal bracht, waar ondergetekende het genoegen had op aanwezig te zijn. Opvallend was toch dat een act als Pet Shop Boys die al een tijdje uit het middelpunt van de belangstelling is verdwenen, moeiteloos uitverkochte zalen trekt, met een publiek niet uitsluitend bestaande uit nostalgische dertigers, maar ook uit een jeugdiger schare van fans die ongetwijfeld nog in hun luiers rondliepen toen Pet Shop Boys in 1985 met West End Girls hun eerste nummer 1 scoorden.

Deze DVD is - zoals de naam het al aangeeft - een montage van beelden van de instanties van het concert in Brussel, alsook Atlanta, Dallas, New York, Erfurt en Dortmund, die achter elkaar een integrale weergave van het concert vormen. Het gebrek aan visualiteit die optredens van Pet Shop Boys kenmerkt - keyboardspeler Chris Lowe staat ongeveer twee uur uitdrukkingsloos op zijn computers te rammen en zanger Neil Tennant danst met welgeteld één voet mee op het ritme van de nummers - wordt zeer handig gecamoufleerd door een zeer blitse en eigenzinnige videomontage, ontsproten aan het brein van conceptueel artieste Zaha Hadid. Deze was ook het brein achter het onwezenlijk aandoende carnavalsfeest horend bij het album Nightlife, waarin Tennant en Lowe zich voor de gelegenheid hullen in een vreemde Oosterse sarong en hun achteruitkrabbelende haarlijn trachten te camoufleren met een fluo-oranje punkpruik. En ook in het eerste deel van het concert treden de Boys aan in deze potsierlijke outfit. Maar wat onmiddellijk opvalt is dat de excentriciteit waarin het duo zich de laatste jaren meer en meer hult - de sobere, rechttoe-rechtaan-stijl van hun album Behaviour uit 1990 lijkt eeuwen geleden - niet als excuus gebruikt wordt voor een minderwaardige show op muzikaal gebied. Om te beginnen heeft Tennant op vocaal gebied de laatste jaren enorm veel bijgeleerd, en zingt live bijna niet meer vals. Veel van de songs die ze brengen zijn voor de gelegenheid volledig herwerkt; en na drie nummers hebben Tennant en Lowe met West End Girls en een onherkenbaar Being Boring meteen al hun grootste hits uit handen gegeven. Voor elk ander artiest zou dit reeds bij voorbaat de doodsteek zijn; niet zo voor de Pet Shop Boys, die moeiteloos twee uur de ene song aan de andere breien, en dan nog niet eens een tiende van hun repertoire ten berde hebben gebracht. Er wordt wel een beetje té veel naar onze smaak geput uit het laatste album; hier staan wel enkele puike nummers op zoals het hoog energetische Closer To Heaven of het briljant sarcastische I Don't Know What You Want But I Can't Give It Anymore, maar niet toevallig zijn de twee minst interessante nummers op de set het eindeloos repetitieve Vampires, en het tweede bisnummer, Footsteps.



Afgezien van deze twee nummers is de liedjeskeuze een sublieme maar noodgedwongen onvolledige bloemlezing uit hun rijkgevulde carrière, die toch moet bewijzen dat de Pet Shop Boys méér in hun mars hebben dan een rits covers debiteren als was het een trouwfeest, zoals Always On My Mind van Elvis Presley en Go West van Village People. Aan sommige nummers geven ze een briljante eigen touch mee, zoals het schier onbekende It's Alright van Sterling Void, op dit concert gebracht in een versie die het midden houdt tussen de single-versie en de schitterende maar dodelijk lange versie van hun album Introspective. Er wordt geflirt met Latijns-Amerikaanse ritmes in Discoteca en het zalige Se A Vida E, overblijfsels uit hun album Bilingual, en de koningen van de elektropop spelen zelfs een mini-unplugged-setje met het zich daar uitstekend toe lenende You Only Tell Me You Love Me When You're Drunk maar ook de minder evidente disco-stamper Was It Worth It? kunnen ze tot een zeer mooie ballad herwerken, hét muzikale hoogtepunt van de avond. Een ander hoogtepunt is het minder bekende Shameless, een aanklacht tegen paparazzi, en één van de obscure maar telkens onuitgegeven B-kantjes waarmee de Boys de trouwe single-kopers onder hun fans jarenlang hebben verwend. De Boys pakken graag uit met hun kennissen, en zo brengen ze het nummer What Have I Done To Deserve This? als een eerbetoon aan de onlangs overleden co-vocaliste Dusty Springfield, met de diva zelve op het achtergrondscherm geprojecteerd. En ook de lange, hypnotische remix van hun Young Offender door het trance-duo Jam & Spoon komt uitgebreid onder de aandacht als opener van de tweede helft van het concert. De Boys laten zich op de set vergewissen van de assistentie van een percussionist, een extra keyboardspeler, vier zwarte Amerikaanse dansers annex backing-vocalisten en vooral de Zuid-Londense diva Sylvia Mason-James, sinds enkele jaren een vaste medewerkster op de platen van Pet Shop Boys, met een stem als een scheepsbel, waarmee ze onder andere in de briljante slotsong van de tweede set het nummer It's A Sin moeiteloos laat overvloeien in Gloria Gaynor's I Will Survive.

BEELD EN GELUID
De vorige DVD van Pet Shop Boys, Somewhere, een registratie van een mini-setje in een klein Londens theatertje was op technisch gebied niet echt iets om over naar huis te schrijven. Deze disc is merkbaar beter van kwaliteit, en dan vooral qua muziek, waarbij op de warm klinkende 5.1-track flink gebruik wordt gemaakt van een diepe bas, en het ruimtelijk effect de sfeer van het concert erg realistisch weergeeft. Met het beeld zit nog niet alles snor, want bij de shots van op grote afstand kan je de gezichten nauwelijks beter onderscheiden dan in de zaal (en geloof mij, dat was niet goed!), bij close-ups daarentegen davert de camera soms ritmisch mee op de tonen van de bassen, wat ook weer niet zou mogen. Het klinkt misschien een beetje als een mager excuus, maar het is een zeer eerlijke en getrouwe weergave van het concert geworden, en de schoonheidsfoutjes die daarmee gepaard gaan neem je voor lief (herinnert zich iemand die valse noot op The Corrs Unplugged?). Het idee om de achtergrondprojecties door het beeld te mixen is eerst wat bevreemdend, maar is toch een goede oplossing om de sfeer van het concert terug op te roepen én tegelijkertijd van de hele show een prachtig visueel circus te maken. Wat wel een absoluut minpunt aan de disc is, is het feit dat het concert is opgenomen in 4:3, want wie zo'n visuele bravourestukjes uit de kast wil halen, moet ze ons inziens ook op deftige manier weergeven.



EXTRA'S
Toen de berichten van deze DVD de fans bereikten, gingen deze collectief op hun achterste poten staan, want de briljante opener For Your Own Good, een schitterende videomontage van de Boys op de muziek van het eerste nummer van hun laatste CD, tevens één van hun samenwerkingen met Rollo van Faithless, was van de playlist geschrapt! Niets is echter wat het lijkt: deze DVD bevat namelijk ook de videoclips voor hun laatste drie singles I Don't Know What You Want But I Can't Give It Anymore, New York City Boy (inclusief een blik op de Twin Towers!) en You Only Tell Me You Love Me When You're Drunk; en wanneer je die drie na elkaar hebt afgespeeld krijg je als easter egg het door het publiek fel gesmaakte openingsnummer alsnog te zien! En gelukkig dat de fans waren toen ze dat door hadden! Daarnaast bevat zowat de helft van de nummers een multi angle-optie, waarbij je de projecties op de achtergrond in hun integraliteit kan bekijken. En dit levert soms boeiende passages op, zoals de selectie koppen uit tabloids in Shameless, de selectie vrolijke ongelukken bij extreme sporten in Go West en een hele grote hoop geld in Opportunities, ongetwijfeld de recette van die avond. Naast een speler voor de disc zelf bevat de DVD-ROM sectie ook een weblink.

CONCLUSIE
Montage is een schitterende weergave van een meer dan behoorlijk concert; de Pet Shop Boys hebben de kunst van het optreden met schade en schande moeten leren, maar weten toch altijd weer van hun concerten een visueel hoogstandje te maken waar iedereen alleen maar in bewondering kan naar kijken, en dat op DVD des te beter tot zijn recht komt. Voeg daaraan nog eens het feit toe dat Tennant en Lowe een zeer gevarieerde en energieke show met een schitterende greep uit hun songs ten beste geven, en we kunnen niet anders concluderen dat deze disc een meer dan behoorlijke value-for-money-verhouding heeft. Er wordt wel op de hoes gewaarschuwd dat wie gemakkelijk last heeft van stroboscopische effecten (epilepsie-patiënten bijvoorbeeld) misschien door de visuele effecten té zeer overdonderd gaan worden. Waarvan akte.



PET SHOP BOYS OP HET NET...
Neem ook eens een kijkje op hun schitterende interactieve website, voorzien van hopen streepjes muziek, discografische informatie en zelfs een forum waaraan de heren Pet Shop Boys zelf regelmatig deelnemen. Je kan er ook een demo-stukje van deze DVD downloaden.

... EN IN DE PLATENZAAK
Essentiële Pet Shop Boys-albums die niet in je collectie mogen ontbreken: Please ('86), Disco ('86), Actually ('87), Introspective ('88), Behaviour ('90), de compilatie-CD Discography ('91), Very ('93), Relentless ('93), Disco 2 ('94), Alternative (compilatie B-kantjes, dubbelCD, '95), Bilingual ('96), en Nightlife ('99). Please, Actually, Introspective, Behaviour, Very en Bilingual werden recent heruitgebracht met telkens een bonus-CD vol extraatjes. Voor 2002 is er een nieuw album gepland.