Deze film maakt deel uit van de zevendelige boxset Written and Directed by Preston Sturges, waartoe ook nog The Great McGinty, Christmas In July, The Lady Eve, Sullivan's Travels, The Great Moment en Hail The Conquering Hero behoren.

FILM
Leven koppeltjes uit romantische komedies na het rollen van de eindgeneriek nog wel lang en gelukkig? Die vraag vormt het uitgangspunt van The Palm Beach Story, een film die cineast Preston Sturges herenigt met zijn Sullivan, Joel McCrea, maar die veel luchtiger in toon is en sociale relevantie inruilt voor conformistische screwballsituaties. Wanneer uitvinder Tom Jeffers (McCrea) het geld voor een nieuw project niet bijeengesprokkeld krijgt en de huur niet betaald raakt, concludeert zijn vrouw Gerry (Claudette Colbert) dat haar aanwezigheid een vloek op Toms succes werpt. Zonder dralen pakt ze haar koffers en trekt ze met de trein naar Palm Beach om er de scheidingspapieren in orde te maken. Een stel dronken jagers, een excentrieke miljonair en niet in het minst Tom zelf – die zijn vrouw holderdebolder achterna reist om haar op andere gedachten te brengen – vertragen Gerry’s plannen echter aanzienlijk.

De opening van The Palm Beach Story doet veel goeds verhopen voor de kwaliteit en originaliteit van Sturges' vijfde prent in drie jaar tijd voor Paramount. De compilatie van grappige climactische scènes, begeleid door over the top klassieke muziek, die de begingeneriek vullen, is ronduit geïnspireerd en sleurt je meteen het verhaal in. Helaas zakt het tempo vlak daarna, vervalt het scenario in een stel generische, uitleggerige sequenties en is al het goede werk van die prachtige openingsgeneriek na tien minuten al teniet gedaan. Wat volgt is een soms intrigerende, vaak voorspelbare, maar vooral onbevredigende film die tien verschillende richtingen uitgaat zonder één pad te kiezen dat de kijker ten volle kan appreciëren. De motieven van de personages zijn bovendien zo warrig dat ze hun geloofwaardigheid overboord gooien en alle empathie de kop indrukken.



Ook de structuur van de prent is een reden voor bezorgdheid. Het eerste halfuur lijkt de film een kibbelzieke relatiekomedie te zijn. Het tweede halfuur is dan weer manisch tot in het extreme, met dialogen en slapstick die niet zouden misstaan in een productie van de Marx Brothers. Het laatste segment pikt vervolgens de draad weer op van het eerste halfuur, maar gooit een stel nieuwe spaanders in het raderwerk, in de vorm van een ménage-à-quatre. Nodeloos te zeggen dat The Palm Beach Story een eigen identiteit mist. Preston Sturges slalomt tussen tientallen ideeën door die op het moment van conceptie lumineus moeten hebben geleken, maar die samengevoegd langzaam wegzinken in drijfzand.

De film bevat nochtans een handvol scènes die een glimlach op de mond bewerkstelligen. Het manische middenstuk is op zich bijvoorbeeld een prima exploot van zowel verbale als visuele humor, maar is gewoon niet op zijn plaats als beleg tussen twee radicaal in toon verschillende broodjes van de sandwich. Ook lovenswaardig is de wijze waarop Sturges seksualiteit behandelt in de film. Het is een moderne visie op het begrip, die eeuwige trouw stevig in vraag stelt en losse scharrels lijkt aan te moedigen. Die moderne invalshoek maakt The Palm Beach Story ondanks al zijn gebreken toch nog het bekijken waard, al was het maar om je met open mond af te vragen hoe sommige franke segmenten in hemelsnaam door de toenmalige censuur zijn geraakt.

Het casten van Joel McCrea in de mannelijke hoofdrol was waarschijnlijk een gevolg van de goede samenwerking tijdens Sullivan's Travels, maar dat verhult niet dat hij niet de juiste acteur is om Tom Jeffers te vertolken. Claudette Colbert voelt zich beter in haar vel in de vrouwelijke hoofdrol, maar waar ze in sommige scènes het uiterste uit de kan haalt (een ontmoeting in een slaapcoupé van de trein is vooral subliem) valt ze in andere scènes uit de toon, meestal wanneer dialoog de bovenhand haalt op fysieke humor. Mary Astor duikt pas in het laatste halfuur op en dat is te laat om een blijvende indruk na te laten. Rudy Vallee is daarentegen een fijne additie aan de cast, te danken aan het deit dat zijn personage door de regisseur het beste werd uitgediept. Sturges' vaste troep nevenvertolkers is op post om de kleinere rollen met verve voor hun rekening te nemen.

Alle onvolkomenheden ten spijt houdt de cineast nog een laatste troef achter de hand. In de laatste minuten komt hij immers met een deus ex machina op de proppen die enerzijds origineel is en anderzijds een logische voortzetting van de gebeurtenissen uit de begingeneriek. Zo eindigt The Palm Beach Story alsnog onverwacht even bevredigend als hij begonnen was. In het uitwerken van een kader voor zijn verhaal toont Preston Sturges zich bijgevolg eens te meer een meester in zijn vak. Jammer alleen dat tussen die twee uiterste randen weinig te zien is dat een kijker waarachtig kan enthousiasmeren.



BEELD EN GELUID
De beeld- en geluidskwaliteit van alle titels in de collectie Written and Directed by Preston Sturges is redelijk consequent, en bijgevolg kan ook The Palm Beach Story rekenen op een solide transfer gezien de leeftijd van de film. Grain en printbeschadigingen blijven weliswaar bestaan, maar de scherpte en het contrast ogen oké. Een enkele scène moet het met een ondermaatse presentatie stellen, maar de algehele trend is positief op beeldvlak. De soundtrack geeft de dialogen helder weer, maar in een aantal chaotische scènes verraadt de mix van stemmen, geluiden en muziek zijn leeftijd.

EXTRA'S
De enige extra is een Trailer (2 min.) voor de film.

CONCLUSIE
The Palm Beach Story valt uiteen in drie grote brokken, die op zich redelijk genietbaar zijn, maar samengevoegd zo van elkaar verschillen in toon en stijl dat de kijker geen emotioneel houvast toegeworpen krijgt. Gelukkig kan Sturges met een geïnspireerd begin en slot de meubelen nog redden. Beeld en geluid zijn degelijk, maar de bonussectie bevat enkel een trailer.