FILM
Pink Narcissus is één lange droomscène van een goeduitziende jongen (Bobby Kendall). Gefascineerd door de schoonheid van zijn eigen lichaam vlucht hij in een veelkleurige droomwereld waar hij z'n homoseksuele fantasieën de vrije loop kan laten. Hij is de aanbeden stierenvechter, maar de stier verandert allengs in een aantrekkelijk leerjongen op een motor die tijdens een orale scène zal verdrinken in het sperma van de in goud geklede matador. In een ander droomfragment waant hij zich de slaaf van een Romeinse keizer of de haremjongen bij een aantrekkelijke sultan, etc. Deze en andere puberale fantasieën zijn ontsproten aan het brein van James Bidgood, Amerikaan en zelfverklaard homofiel sinds z'n vijfde levensjaar, die in de jaren '60 aan de kost kwam als fotograaf voor mannen- en bodybuilderblaadjes. In z'n piepkleine flatje bouwde hij fantasierijke en barokke decortjes en simpele elektrische installaties voor wat een filmisch experiment zou worden en ruim vijf jaar later voldoende materiaal opleverde voor een bioscoopfilm. Bobby Kendall, hetero, maar volgens Bidgood niet vies van enige crossover en bovendien aanbrenger van een aantal fantasieën, stapte na een jaar of twee op. Om z’n film af te maken zou Bidgood een beroep moeten doen op een stand in.



Een echt verhaal bevat Pink Narcissus niet. Liefhebbers van een stevig plot, karakteracteurs en veel actie zijn er aan voor de moeite. Zelfs voor een stevige portie seks hoeft u het niet te doen. James Bidgoods film is als een bewegend schilderij, een kunstfilm in felle kleuren en zonder dialogen die z'n tijd ruim vooruit was. Maar zo zag men dat niet anno 1971: bij de bioscooprelease was er nauwelijks sprake van succes en op recensies mocht Bidgood ook al niet rekenen. Alleen het blad Screw (what's in a word?) situeerde de maker op gelijke hoogte met een volbloed talent als Federico Fellini... want die had met Satyricon ook één van de tien slechtste films aller tijden gemaakt (sic). Maar als fervente fan van Fellini accepteerde Bidgood die opmerking als een compliment.

Bidgood draaide Pink Narcissus in zwart-wit en stopte nadien de verschillende bij elkaar horende takes in een kleurenbadje. Jammer genoeg werden die tijdens het montageproces (uitgevoerd door derden en maar gedeeltelijk gebaseerd op Bidgoods scenario) gescheiden en verandert de film soms qua kleur één en hetzelfde fragment, wat nooit de bedoeling is geweest en wat de algemene sfeer negatief beïnvloedt door het verlies aan coherentie op dat vlak. De film verdween na een mislukte première in New York in de vergetelheid en het was wachten op de baas van het San Francisco Gay & Lesbian Festival om hem een tweede adem te geven. Ondertussen is James Bidgoods film uitgegroeid tot een cultmovie die artiesten in alle mogelijke visuele disciplines, van fotografie en film tot de reclamesector en de schilderkunst, heeft beïnvloed, o.a. de kunstschilders Pierre et Gilles, fotograaf David LaChapelle en de regisseurs Pedro Almodóvar en Michel Gondry geven ruiterlijk toe aan Bidgood schatplichtig te zijn.



Pink Narcissus wordt vaak een mijlpaal in de homo-erotische cinema genoemd, maar dat heeft eerder van doen met het avant-gardistische karakter van de film dan met de inhoud zelf: moeilijk toegankelijk, eerder morbide van sfeer en doordrongen van de geheimzinnigheid en de illegaliteit die met homoseksualiteit werd geassocieerd in de jaren '50 en '60.

BEELD EN GELUID
In Pink Narcissus is alles fout wat maar enigszins fout kan gaan: slechte beeldkwaliteit, wazige scènes, slechte overgangen, storingen, verticale lijnen en niet weggewerkte scheurtjes in het originele materiaal, overvloedige beschadigingen allerhande, een overvloed aan vuiltjes en andere ongerechtigheden, verbleking, verkleuring, beeldruis, haperende geluidsband, schrille muziek, etc.

EXTRA'S
Interessanter dan de film zelf is het meer dan een halfuur durende Interview met James Bidgood over zijn jeugd, homoseksualiteit in de jaren '50 en '60 en zijn vele jaren noeste arbeid aan Pink Narcissus. Bij de Andere Trailers zitten pareltjes zoals Boy Culture en My Beautiful Laundrette.

CONCLUSIE
Pink Narcissus is een buitenbeentje, meer een kunstfilm dan een reguliere bioscoopfilm en dat is ook z'n grote verdienste. De productie is technisch heel erg gedegenereerd waardoor kijken ter ontspanning nauwelijks aan de orde is. Bovendien is er inhoudelijk geen sprake van enige dramatische ontwikkeling en/of spanning. Voor liefhebbers van cultfilms.