FILM
Hoewel Tekkonkinkreet alle uiterlijke kenmerken vertoont van een typische Japanse anima, is de prent toch een buitenbeentje uit de animatiefabriek van het Land van de Rijzende Zon. De film mag dan wel gebaseerd zijn op de gelijknamige manga, de personen die voor de adaptatie tekenden zijn westerlingen. Drijvende kracht achter de verfilming is immers Michael Arias, een voormalige VFX-medewerker aan prenten als The Abyss, die ruim vijftien jaar geleden halsoverkop verliefd werd op Japan en zich daar ging vestigen. De ontdekking van de strip Tekkonkinkreet was niet veel later een openbaring voor Arias, die in het verhaal elementen herkende van zijn eigen leven in een vreemde, voortdurend veranderende stad. Het voorbije decennium stelde Arias dan ook alles in het werk om Tekkonkinkreet naar het witte doek te vertalen, iets waar hij in 2006 uiteindelijk in slaagde.

De plot blijft zeer trouw aan de originele manga. Black en White zijn twee wezen die overleven in de stadsjungle van Treasure Town, een labyrintig netwerk van nauwe straatjes en excentrieke huizen op een eiland in een waterloop. Black is de oudste van de twee en draagt alle verantwoordelijkheid, zodat White zich ten volle kan uitleven in zijn kinderlijke fantasieën. Hun leefwereld wordt echter door elkaar geschud wanneer Snake, een onscrupuleuze projectontwikkelaar met nauwe banden in de onderwereld, het plan opvat een groots pretpark te bouwen in Treasure Town. Black en White verzetten zich heftig tegen het idee, en slagen er initieel goed in de horden misdadigers die Snake op hen afzendt te weerstaan. Maar de strijd is ongelijk en de venijnige tactische spelletjes van de yakuzi drijven Black en White uiteindelijk uit elkaar.



Je voelt heel goed aan Tekkonkinkreet dat de film een innig gekoesterd project is van regisseur Arias. De prent ontspoelt zich immers als een wonderlijke, persoonlijke visie op het moderne Aziatische stadsleven, gezien vanuit de ogen van een outsider. Het tempo van de prent is berekend, iedere scène een expressie van een persoonlijk statement, elke sequentie een intrigerende voortzetting van de vorige. Maar misschien is deze anima wel een té persoonlijke odyssee geweest voor de regisseur, want de neutrale toeschouwer zal – zeker in het eerste uur – grote moeite hebben om een touw vast te knopen aan de plot. Het scenario van Anthony Weintraub staat immers bol van de vervreemding, wat zich niet enkel uit in bizarre architecturale vondsten, maar ook in een te enigmatische ontwikkeling van de personages en een overdreven kunstige uitwerking van wat in theorie een redelijk eenvoudige plot zou moeten zijn.

Dit draagt allemaal bij tot een zeer koele beleving van de film. Bijna nergens heb je emotionele ankerpunten om je aan vast te klampen en wanneer ze dan toch opduiken, zitten we al in de laatste twintig minuten. Veel te laat dus. Het berekende tempo volgt bovendien geen geijkt stramien, zodat desoriëntatie een haast logisch gevolg is en saaiheid een ongewenst neveneffect. Een hoop van de problemen waar Tekkonkinkreet mee te kampen heeft, zijn zonder twijfel terug te brengen naar het gebrek aan ervaring bij Michael Arias. De regisseur is feitelijk een softwaremaker met een passie voor (digitale) animatie i.p.v. een opwindende verhalenverteller. Hij gebruikt dan ook diverse trucjes om de aandacht van de kijker vast te houden – voornamelijk een levendige, vrije camera – maar kan daarmee de leegheid van zijn vertelling niet opsmukken. De boodschap die Arias met Tekkonkinkreet wou uitdragen kan men weliswaar nog herkennen als men tussen de lijnen leest, maar dat is dan eerder de verdienste van de kijker en niet van de regisseur.

Niettemin is het onmogelijk om Tekkonkinkreet als louter een warrige mix tussen Aziatische vervreemding en westerse pretentie af te doen. De animatie, die ergens het midden houdt tussen klassieke Miyazaki-geïnspireerde anime en de tekenstijl van de Amerikaanse cartoonist Bill Plimpton, overtuigt immers, en Treasure Town zelf komt prachtig tot leven in de knappe achtergrondtekeningen. Nog een pluspunt is de muziek van het Britse elektroduo Plaid. Hun dissonante melodieën passen wonderwel bij het afstandelijke verhaal en geven zonder twijfel een meerwaarde aan de film. Tekkonkinkreet mag zich zo geen echt geslaagde crossculturele mix noemen en is objectief gesproken zelfs vaak een ondermaatse additie aan de zevende kunst, maar er gaat een zeker hypnotiserend effect uit van de prent, waardoor je gefascineerd blijkt kijken naar zelfs de saaiste, meest pompeuze of bizarre scènes. Tekkonkinkreet is kortom het equivalent van een verkeersongeluk op het andere rijvak: geen lachertje, maar met genoeg verwrongen metaal, likkende vlammen en spatjes bloed om je aandacht op te eisen.



BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van Tekkonkreet is gewoonweg verrukkelijk! Een fantastische, heldere, sprankelende weergave van de kleuren blijkt een lust voor het oog, terwijl op contrasten, zwartniveaus en scherptecompleet niets valt af te dingen. Héél af en toe krijg je een scène waarin enkele minuscule digitale artefacten zichtbaar zijn, maar dat is meteen het enige minpunt dat deze transfer aan te wrijven valt. De soundtrack moet nauwelijks onderdoen voor het beeld. Zowel de originele Japanse 5.1-track als de Engelse dub zijn sublieme voorbeelden van een optimaal gebruik van alle speakers om een geloofwaardige artificiële wereld te creëren.

EXTRA'S
Het Audiocommentaar is in het Engels, waarbij de sprekers de regisseur, de scenarist en de sound designer het spijtig genoeg vooral over de technische aspecten van de film hebben, zodat de track nogal droog is en op den duur gaat vervelen. Heel wat interessanter is The Making of Tekkonkinkreet (43 min.) dat in de vorm van een videodagboek de beslommeringen van het animatieteam toont om de film op tijd afgewerkt te krijgen. A Conversation with Michael Arias and Plaid (11 min.) laat de regisseur en het duo dat verantwoordelijk was voor de soundtrack aan het woord, terwijl de disk ook twee Cross-Promotionele Trailers bevat voor andere anime's, nl. Steamboy en Paprika.

CONCLUSIE
Tekkonkinkreet is een goed concept dat erom schreeuwt door een goede verteller op een publiek losgelaten te worden. Michael Arias is dat jammer genoeg niet en dus zinkt zijn visueel nochtans knappe film langzaam weg in een moeras van warrigheid en pretentie. Beeld en geluid zijn van topniveau op dit digitale schijfje en de bonussectie bevat een aantal leuke extra's.