FILM
The Million Dollar Hotel was voorbestemd om een gigantische kaskraker te worden: de film had een superster in de hoofdrol (Mel Gibson), een rockster als auteur van het verhaal (Bono) en een succesvol, zij het niet voor de hand liggend regisseur achter de camera (Wim Wenders), bekend van Paris Texas, een film die in 1984 de Gouden Palm in Cannes wegkaapte en vervolgens de BAFTA Filmprijs en de Beierse & Duitse Filmprijzen. Maar de fans van Mel Gibson en U2 waren teleurgesteld want in plaats van een romantische of op z’n minst avontuurlijke komedie kregen ze een existentialistisch sprookje voorgeschoteld dat ook de (Amerikaanse) pers niet op prijs kon stellen, ondanks de grappige toon van sommige scènes, de over het algemeen sterke acteerprestaties en de prachtige fotografie van cameraman Phedon Papamichael (Walk The Line en The Pursuit Of Happyness).



Het belangrijkste personage in The Million Dollar Hotel is Tom Tom (Jeremy Davies). De toeschouwer leert hem kennen op het moment dat hij tot de conclusie komt dat het leven het beste is wat iemand kan meemaken. Een wat late conclusie, want hij is net van het dak van het hotel gesprongen. Wat volgt is één grote flashback waarin Tom Tom vertelt wat er aan z’n sprong vooraf is gegaan. Centraal in z’n relaas staat de figuur van detective Skinner (Mel Gibson), een wat rare figuur die voor het FBI werkt en die naar het hotel afzakt om er de moord op Izzy (Tim Roth), de zoon van de schatrijke Stanley Goldkiss (Harris Yulin) op te lossen. Izzy is een paar dagen voordien van het dak van The Million Dollar Hotel geduwd en zijn vader wil de zaak opgelost zien vooraleer de pers er lucht van krijgt. Detective Skinner moet dus snel en efficiënt te werk gaan, maar het stelletje losers dat bijna permanent in het hotel logeert heeft z’n eigen agenda klaar en profiteert van de toegenomen media-aandacht om zelf beter te worden van de dood van hun ex-maatje. Op hun medewerking hoeft detective Skinner niet te rekenen en dus neemt hij z’n toevlucht tot drastische maatregelen om de hotelgasten op andere gedachten te brengen.

Is die kerel gestoord?, vraagt Skinner aan de omstanders tijdens z’n eerst confrontatie met Tom Tom, want met z’n piekhaar, bizarre tatoeages en spastische bewegingen ziet die er inderdaad niet helemaal normaal uit. Maar schijn bedriegt en dat zal detective Skinner tot zijn scha ondervinden tijdens een onderzoek dat nauwelijks opschiet en waarbij zelfs stiekem geplaatste microfoons nauwelijks voor een doorbraak zorgen. Ondertussen vat Geronimo (Jimmy Smits) – Izzy's kamergenoot – het plan op om z’n eigen schilderijen onder Izzy’s naam voor heel veel geld van de hand te doen ten voordele van de vreemde maar eensgezinde MDH-gemeenschap. Er wordt een expert in de arm genomen die de doeken in kwestie interessante rommel noemt en die bereid blijkt om de verkoop te organiseren tot grote pret van Vivien (Amanda Plummer), een jonge medebewoonster die beweert de verloofde van Izzy te zijn. Haar buurman Dixie (Peter Stormare) is detective Skinners belangrijkste verdachte van de moord op Izzy want hij is als laatste in diens gezelschap gezien. Maar Dixie ontkent en bovendien lijkt hij als John Lennon-cloon, inclusief diens vettig Liverpools accent, niet meteen een geloofwaardige moordenaar te zijn. Wanneer het plaatselijke televisiestation “6” z’n camera voor het hotel opstelt om rechtstreeks verslag uit te brengen over de Izzy Goldkiss-moordzaak,wordt het voor Skinner een kwestie van leven of dood en probeert hij Tom Tom ervan te overtuigen hem de naam van de moordenaar te noemen.



Tom Tom richt z'n aandacht evenwel liever op Eloise (Milla Jovovich), een voormalig heroïnehoertje met een grote interesse voor literatuur, met wie hij een relatie hoopt te beginnen. Meer dan een oppervlakkige vriendschap zal het nooit worden, want Tom Tom blijkt inderdaad meer dan en beetje gestoord te zijn en hij kent zelfs het verschil niet tussen een gewoon poesje en het geschoren exemplaar van Eloise waarover zijn makkers in het hotel zo opscheppen. Skinner, geboren met een derde arm ter hoogte van zijn linkerschouderblad (ondertussen gelukkig geamputeerd), meent slimmer te zijn dan de MDH-weirdo’s en zet Tom Tom onder druk: als hij niet meewerkt aan het onderzoek wordt Eloise in beschuldiging gesteld voor moord. De medebewoners zien de bui hangen, vrezen voor teveel negatieve kritiek vanwege de media en doen er alles aan om hun gouden toekomst te vrijwaren: zij praten met Tom Tom en overtuigen hem ervan om de schuld van de moord op zich te nemen: hij zal hooguit ontoerekeningsvatbaar verklaard worden, menen ze en al na elke maanden naar huis mogen. Het videotapeje van Tom Toms bekentenis sturen ze naar TV6.

The Million Dollar Hotel is een zeer aparte film die niet op ieders goedkeuring zal kunnen rekenen. Daarvoor is het verhaal te weinig middle-of-the-road met een té bizarre algemene verhaallijn en té surrealistisch humor en dialogen. Eigenlijk gaat het hier om een arthaus-productie, ondanks de grappige en absurde momenten, maar net daar maakt Wim Wenders het verschil met ontelbare satirische verwijzingen naar Hollywood, de sociaal-maatschappelijke levensvoorwaarden in Amerika en de hedendaagse cultuur in het algemeen. Niet iedereen zal de Lennon-imitatie op prijs stellen, maar ze lijkt meer dan acceptabel in dit milieu van gekken en halvegaren dat op zich een afgerond en gelukkig wereldje vormt met eigen wetten en regels. Jeremy Davies is beslist de moeilijkste figuur die Wenders opvoert omdat het nooit duidelijks wordt in hoeverre hij echt gek is of de hele situatie faket ter zelfbescherming. Milla Jovovich, anders altijd zo goed op dreef, is een hele film lang een kettingrokend en teruggetrokken figuurtje dat pas heel laat min of meer ontdooit. Mel Gibson tenslotte, alias detective Skinner, loopt er de hele tijd als een stijve hark bij, wegens de amputatie van die derde arm, beslist, maar ook wegens de nauwelijks efficiënte digitale kraag in zijn nek die hij uitsluitend lijkt te gebruiken om z’n vriendinnetje in Malibu te bellen. Skinner wordt nooit echt interessant, blijft zelf de hele tijd een weirdo en Mel Gibson zou de film bij de première zo saai als een hondenstaart genoemd hebben: hij was wellicht teleurgesteld over het weinig spannende en avontuurlijke karakter van zijn personage.



BEELD EN GELUID
Wim Wenders voorziet The Million Dollar Hotel van een indrukwekkende fotografie en geeft een kijk op het hart van Los Angeles zoals dat eigenlijk nooit eerder is getoond. Zijn kleurenpalet is donker, met veel bruin en zwart, veel tegenlicht in de nauwe éénpersoonskamers van het hotel en een sober gebruik van kunstlicht waardoor zijn film ver verwijderd blijft van de doorsnee Hollywoodproductie. Af en toe last de regisseurs zwart-witfoto’s in om een beeld iets langer vast te houden of laat hij beelden door elkaar vloeien om het tijdverloop in te korten. Een enkele keer documenteert hij een klein voorval vanuit een ander gezichtspunt. De film is netjes naar dvd getransfereerd zonder opvallende beschadigingen of technische tekortkomingen. Het geluid wordt gedomineerd door een meer dan interessante soundtrack met muziek van Bono, John Hassell, Daniel Lanois en Brian Eno die een stevige 5.1-behandeling krijgt en dus op elk moment zeer prominent aanwezig is. De stemmen zijn goed verstaanbaar en mooi over het midden verdeeld.

EXTRA'S
De dvd bevat geen extra's.

CONCLUSIE
The Million Dollar Hotel van regisseur Wim Wenders, in samenwerking met Mel Gibson en Bono van U2, is een film die veel meer te bieden heeft dan oppervlakkig amusement en goedkoop tijdverdrijf. Hier is sprake van een grote Wendersproductie die wellicht tijd nodig heeft om te groeien en het niveau van cultfilm te bereiken, want ondanks het tegenvallende succes bij zowel het publiek als de specialisten is dit een film die zowel vormelijk als inhoudelijk belangrijk is en die nog lang in het hoofd blijft hangen.