Harrr... Het derde deel van de succesvole Pirates-franchise was na het veelbelovende tweede deel Dead Man's Chest helaas één van de grootste teleurstellingen van het afgelopen filmjaar, is niet te vergelijken met die andere zomerblockbuster waarvan er een derde deel verscheen, het best te pruimen Spider-Man 3, en kan al helemaal niet tippen aan het magistrale en bijna de perfectie bereikende eerste deel. De film is verworden tot datgene waar die oorspronkelijk op gebaseerd was: één lange kermisattractie met weliswaar veel kabaal en spektakel, maar bijzonder weinig gedrevenheid; de gebeurtenissen donderen voort zonder echt een einddoel aan de horizon te bespeuren. De eerste act is anders bijzonder goed te genieten, waarin Barbossa en zijn zeeschuimers hun Chinese collega's met een bezoekje gaan vereren, en dit onvermijdelijk uitloopt op een schietpartij met veel bravoure en exploderende, dure decorstukken. Vervolgens gaat er wat tijd over vooraleer de hoofdrolspelers terug verenigd zijn - wie het tweede deel heeft gezien weet dat Johnny Depp door een onfris ruikend zeemonster de zee uit geknikkerd is, en er is een behoorlijke kunstgreep nodig om hem terug ten tonele te laten verschijnen. Maar ongeveer na een uurtje wordt het scenario een soep zo dicht als een mistbank ter hoogte van Gibraltar: er wordt zo vaak van alliantie gewisseld dat het op de duur onmogelijk is om nog te onderscheiden wie er tegen wie aan het vechten is. Het ene ogenblik vallen Sparrow en zijn gezelschap in handen van de Oost-Indische Compagnie, die blijkbaar de controle over Davy Jones hebben verworven, het andere ogenblik worden de piraten weer vrijgelaten - of ontsnappen ze, dat is niet helemaal duidelijk - en gaat het hele zooitje weer achter Jones aan, die nochtans in hun kamp zit. Denken we. Waar het ambigue karakter van Sparrow in de eerste twee films nog een welkome afwisseling was, weet je hier echt op de duur niet meer wie de vijand is. Barbossa? Jones? Will Turner? De Oost-Indische Compagnie? Tia Dalma? Misschien wel Jack de aap? Na een tweetal uur is ongeveer iedereen wel het rijtje gepasseerd, en wikkelt de film zich af naar een, toegegeven, spectaculair, einde in de Maalstroom - tenminste na een passage waarin ze op een eilandtong elkaar wat grommend staan aan te kijken -  maar ook tot op het laatste ogenblik blijven de elementen van het verhaal slap aan elkaar hangen, en het einde van de film is een jammerlijk onbevredigend en nogal flauw einde vol gemakkelijkheidsoplossingen. Er worden dan in het scenario nog iets te veel gratuïte scènes gestopt die enkel tot doel schijnen te hebben dat Johnny Depp zijn Jack Sparrow-nummertje nog eens mag herhalen, en niet dat we dat beu gezien zijn, maar Pirates Of The Caribbean verdient toch beter dan de Johnny Depp one-man show te zijn. De scènes waarin Depp begint te hallucineren en meerdere kopieën van zichzelf het hele schip ziet bemannen, doen zo weinig terzake aan de voornaamste verhaallijn dat we er echt aan twijfelen waarom er niet is gekozen voor een aparte spinoff "an evening with Jack Sparrow", zodat déze film tenminste sneller tot de kern van de zaak zou kunnen komen. Ook zaken zoals de fel geanticipeerde bijrol van Rolling Stone Keith Richards als Jacks vader - Johnny Depp heeft altijd gezegd dat hij zich voor zijn Sparrow-manieren op Richards heeft gebaseerd, omdat de piraten de rock-en-rollvedetten van hun tijd waren - blijkt uiteindelijk een scheet in een fles.

En begrijp me niet verkeerd, iets in mij wil deze film spectaculair nochtans goed vinden. Visueel zitten er enkele zeer mooie uithalen in de film: de manier waarop bijvoorbeeld Tia Dalma tijdelijk Davy Jones terug zijn mensengedaante geeft, en hoe Bootstrap Bill verweven zit in een stuk hout van het schip, zijn twee scènes die bijzonder knap in beeld zijn gebracht. Onze favoriete calamari, Bill Nighy, domineert overigens elke scène waarin hij voorkomt, maar hoe fijn het ook was om hem in het tweede deel van de franchise naar voren te schuiven als de nieuwe ultieme slechterik, tien keer erger dan Barbossa, in deze prent krijgt zijn imago toch wat een knauw, omdat hij altijd moet buiten voor de wil van diegenen die zijn hart in een kistje hebben steken. Normaal zou je verwachten dat hij alles zou proberen om terug controle over zijn eigen doen en laten te kunnen krijgen, en zowat iedereen in de film is daarmee bezig, behalve hijzelf. Het tekent allemaal een beetje in welk bedje deze film symptomatisch ziek is: toen het draaien van de film begon, was het scenario namelijk nog alles behalve af, en je kan er zo het moment uitpikken tot waar men verhaalsmatig bij draaidag één al was geraakt. Daarna wordt het improviseren, krampachtig trachten om het piratenavontuur koers te laten zetten naar een nieuwe einder, maar net als Jack Sparrows kompas wijst het alle richtingen tegelijk uit, en niet noodzakelijk naar de beste richting.
 

EXTRA'S
Om de één of andere reden is het bij de Pirates-films reeds traditie geworden dat, afgezien van de geanimeerde menu's en de collectie verplicht te bekijken trailers, eerder een pain in the ass  dan een extra, een filmpje bloopers van vijf minuten is toegevoegd.

Een opeenvolging van kleine, korte documentaires, dat is het credo van de tweede disc in deze speciale editie. In Keith & The Captain: On set with Johnny and the rock legend (5 min.) moet al, bijna als verplicht nummertje, de overigens zeer beperkte bijrol van Rolling Stone Keith Richards worden toegelicht, alsof dat nog toelichting nodig heeft. Anatomy of a scene: the Maelstrom (20 min.) toont nog eens aan dat computereffecten alleen niet zaligmakend zijn, en dat er ook in spektakelproducties als deze toch nog een cruciale rol is weggelegd voor decorbouwers. The tale of the many Jacks (5 min.) toont ons de visuele effecten achter de scène waarin Jack Sparrow een keer of twintig onder de fotokopieermachine is blijven steken, en benadrukt voor ons toch nog maar eens dat de scène eerder in de film zit omdat die technisch te verwezenlijken was, eerder dan functioneel in het verhaal. Regisseur Gore Verbinski geeft desnoods commentaar bij twee verwijderde scènes (2 min.), waarna we een schets krijgen van Chow-Yun Fats personage en de wereld die daarrond is gecreëerd in The world of Chow Yun-Fat (4 min.). Eén van de voornaamste troeven in de productie is nog altijd componist Hans Zimmer, die ook voor dit derde deel tekende voor de muziek. In The pirate maestro: The music of Hans Zimmer krijgt hij 11 minuten lang een vrij forum. Technischer van aard, maar tegelijkertijd wat minder promotioneel, zijn de vijf featurettes die onder de hoofding Masters of design (26 min.) vallen, waar onder meer de productie van Sao Fengs draaibare kaart en het kostuum van kapitein Teague Senior worden getoond. In Hoist the colours (5 min.) leren we de filosofie achter het liedje in de openingsscène kennen, en tenslotten in Inside the Brethren Court (10 min.) wordt het art design van de negen piratenleiders getoond, die spijtig genoeg in de film net iets te weinig aan bod komen. Verder hebben we op disc 2 nog minstens zes easter eggs gevonden.

CONCLUSIE
Het had een beetje meer mogen zijn. Pirates Of The Caribbean 3: At World's End is een visueel uitdagend maar inhoudelijk wat tegenvallend afsluitend deel van de trilogie geworden. Op de technische kant van de zaak hoeven we niet te beknibbelen...