FILM
Van het vuur van de aanvang van het huwelijksleven van Linda (Sandra Bullock) en Jim (Julian McMahon) Hanson blijft in het beste geval nog een smeulend hoopje as over. De voornaamste reden om bij elkaar te blijven zijn de kinderen Megan (Shyann McClure) en Bridgette (Courtney Taylor Burness). Toch gaat Linda een turbulente week tegemoet: op een morgen staat er een agent voor haar deur (Marc Macaulauy) die haar komt melden dat haar man een verkeersongeluk niet heeft overleefd, en niet de minste kans had. Linda's beste vriendin Annie (Nia Long) en haar moeder (Irene Ziegler) komen haar ter hulp om de voornaamste zaken te regelen. Wanneer Linda gaat slapen en vervolgens weer wakker wordt, is het een hele andere dag van de week: het ongeluk is nog niet gebeurd, Jim leeft nog, en er is geen vuiltje aan de lucht. Althans, nog niet. Voor Linda is de tijd compleet verwrongen en ze beleeft de verschillende dagen in een compleet willekeurige volgorde (met uiteraard de meest dramatische voor het laatst gehouden), maar in die periode leert ze heel wat over zichzelf, haar man, hun relatie, en die tot de kinderen. Maar het loopt allemaal vreselijk erg uit de hand.

Ik ga proberen niet méér te zeggen over de plot, want er gebeurt nog zoveel essentieels dat het de kijkervaring zou bederven. Premonition is net als Memento een vingeroefening van regisseur Mennan Yapo in het vertellen van een verhaal met een niet-lineaire structuur, zoals ook The Prestige, The Butterfly Effect en Frequency verhalen zijn die draaien rond de vraag of ingrijpen in het verleden voldoende is om te toekomst te veranderen, en zo ja ten goede, of dat daarentegen het verleden het heden al ondubbelzinnig bepaald heeft. Deze vraag vinden we ook in minder frivole films terug als Timeline, 12 Monkeys, de hele Terminator-franchise, en uiteraard in de moeder aller tijdreisfilms, Back To The Future. Alleen al het opsommen van dit lijstje toont aan dat dit een dankbaar onderwerp voor filmmakers is. Of Mennan Yapo nu uiteindelijk voor een pessimistisch of eerder rooskleurig einde heeft gekozen ga ik niet vertellen, wel mag U weten dat, zoals het in een film als deze betaamt, alle stukjes van de puzzel netjes op hun plaats vallen, en de zorg waarmee zoiets gebeurd is voor dit soort films gewoonlijk een graadmeter voor de kwaliteit. Premonition krijgt van mij, tegen de algemene teneur van de kritieken in, toch een dikke voldoende op het inhoudelijke aspect. Zij het met de kanttekening dat sommige van de kleffe romantische zijsprongen die het verhaal maakt niet altijd de plot dienen, en je eigenlijk al je aandacht al nodig hebt om te zien of alle andere details die als motief door de film heen zitten, chronologisch kloppen: de diverse stadia van een stapel wasgoed tijdens de week - als zéér mooie metafoor - de bezoeken aan de diverse leden van de medische gilde en de daardoor voorgeschreven pillen die nu dan eens ingeslikt, dan weer eens in de pompsteen doorgechasst worden... en nog enkele andere zaken die U wel zal merken als U de film bekijkt.

Sandra Bullock zet eindelijk nog eens een rol neer waardoor we bijna haar Miss Congenitalia-strapatsen willen vergeven, na een hele reeks foute rolkeuzes. Het is allicht geen nieuwe Speed of While You Were Sleeping, maar het is al erger geweest. Haar tegenspeler, Julian McMahon, toont een beetje menselijke pathos na zijn voorgeprogrammeerde jukebox-nummertje dat Doctor Von Doom heette in zijn oscarwaardig acteerwerk voor Fantastic Four. Een paar leuke bijrollen zijn weggelegd voor Jude Cicollella (24) en Peter Stormare (Prison Break).

BEELD EN GELUID

RCV is er weer eens in geslaagd een film te droppen op een disc zonder menuschermen. De beeldkwaliteit is goed, maar komt wat korzelig over. In de eerste en laatste scène is de overbelichting duidelijk een artistieke keuze, maar de eerder matige beeldkwaliteit in het stuk ertussen doen ons toch denken dat er betere compressie mogelijk was. Wel is met 2.35:1 het correcte beeldformaat weerhouden. Ook komt het wisselen van kleurenpalet bij elke volgende dag toch nog voldoende uit de verf. Probleem is wel dat alle scènes er donker en onscherp uitzien. De Dolby Digital 5.1-geluidstrack is vrij sober, richt zich enkel op de frontkanalen met bijzonder weinig aandacht voor de acterste speakers. De dialoog klinkt daardoor erg vlak en ruimtelijk scoort deze release geen goeie punten; slechts heel minimalistisch wordt er iets mee gedaan, zoals het achterstevoren laten luiden van een bel, die telkens een nieuwe dag aankondigt in Linda's verstoorde kalender.

EXTRA'S
Copyright-logo's - Antipiraterij-filmpjes - Drie cross-promotionele trailers - De leeftijdsaanduideing - en dan de film. Dit wordt U achtereenvolgens zonder menu of keuzemogelijkheden opgelepeld.

CONCLUSIE

Een film die zeker een betere transfer had verdiend, want - het overkomt me niet vaak - ik ben in deze anders vaak als "voorspelbaar" bestempelde prent toch twee keer heel lelijk geschrokken. En da's dan voor mij weer een waardemeter, see?