FILM
No Reservations past zo netjes in het keurslijf van een typisch Amerikaanse romantische komedie dat het moeilijk te bevatten is dat het project zijn oorsprong kende in Duitsland. De prent is namelijk een nagenoeg klakkeloze remake van Mostly Martha. Net als in het origineel staat een ambitieuze vrouwelijke chef-kok – Kate – centraal wier leven louter om voedsel draait en die daardoor in geen jaren een vaste relatie heeft gehad. Haar tot op de seconde gestructureerde dagelijkse routine wordt echter bruusk overhoop gegooid wanneer haar zus sterft in een auto-ongeluk en ze het voogdijschap over haar nichtje krijgt. Alsof dat nog niet genoeg chaos met zich meebrengt, huurt de restauranteigenares ook nog een eigenwijze souschef in die met zijn Italiaanse flair Kate het bloed van onder de nagels haalt. Naarmate ze gewend raakt aan het opvoeden van een tienjarig meisje ontdooit gelukkig ook het kille exterieur van de kokkin en valt ze voor de charmes van haar souschef.

Wereldschokkende nieuwe inzichten zal je niet opdoen in No Reservations maar dat schijnt ook niet de bedoeling te zijn van de makers. De films is een adequate, van professionalisme overlopende genreoefening die de kijker anderhalf uur wil vermaken met een beetje humor, een vleugje romantiek en een scheutje dramatraantjes en daar volop in slaagt. Het scenario volgt slaafs de plot van Mostly Martha en voegt daar subtiel enkele Hollywoodveranderingen aan toe die het eindproduct net dat beetje soepeler te slikken maken. Vreemd genoeg is het occasionele bezoek van protagoniste Kate aan een psychiater – Amerikaanser wordt het toch echt niet – een overblijfsel uit de Duitse film. Wel een substantiële alteratie gebeurt er in het laatste bedrijf. Mensen die op zich al walgen van remakes zullen wel steigeren bij het horen hiervan, maar de verandering van het einde is een positieve evolutie die een ongeloofwaardige deus ex machina eruit bonjourt en een passende, zeemzoete, alles-komt-op-zijn-pootjes-terechtclimax toevoegt.

Cineast Scott Hicks is bovendien dé ideale man om het luchtige scenario in te blikken. De Australiër die doorbrak met de biopic Shine heeft zich het voorbije decennium immers opgeworpen als een man die regisseert zonder ruggengraat maar wel de technieken van de 'hartverwarmende emotie' en mooifilmerij perfect beheerst. Hicks neemt kortom geen artistieke risico's in No Reservations, maar plaatst zijn camera steeds op de goede plek zodat de prent steeds makkelijk verteerbaar blijft, altijd aan de goede kant blijft van de dunne lijn tussen degelijkheid en ziekelijk sentiment en de kijker probleemloos meegezogen wordt in het voorspelbare verhaal. De technische crew kwijt zich bovendien uitstekend van zijn zaak. Meest opvallende naam op de aftiteling is zonder twijfel componist Philip Glass die voor deze film verrassend uit de hoek komt met een conventionele muzikale score die een breuk vormt met de repetitieve melodieën die hij doorgaans aflevert.



Sinds ze een Oscar won voor Chicago heeft Catherine Zeta-Jones zich niet vaak meer laten zien op het witte doek. Wanneer ze toch een rol aannam was dat bovendien steevast die van een zelfzekere carrièrevrouw. No Reservations verandert daar dus niets aan. Zeta-Jones kan dit soort rollen in haar slaap spelen, is zoals immer in staat de aandacht van de camera vast te houden, maar stijgt nooit uit boven degelijkheid. Van Aaron Eckhart heb ik nooit veel moeten hebben, maar het moet gezegd dat hij als rivaal in de keuken en medestander in de liefde van Zeta-Jones een goed figuur slaat. De ster van de cast is echter Abigail Breslin. Wie dacht dat haar Oscargenomineerde performance in de beste film van 2006, Little Miss Sunshine, een éénmalige toevaltreffer was, kan zich best snel bedenken. De jonge actrice vermijdt sentimentaliteit in een rol waarin daarvoor groot gevaar bestaat en zou wel eens tot de nieuwe Drew Barrymore kunnen uitgroeien (zonder de drugs hopelijk). In nevenrollen zijn Bob Balaban en Patricia Clarkson doeltreffend als altijd.

Ja, alles wat in No Reservations gebeurt, hebben we al eens eerder gezien, maar de prent wordt meeslepend genoeg in scène gezet om alle vooroordelen over de standaard romcom eventjes te vergeten en anderhalf uur overweldigd te worden door de romantiek. Wat de film trouwens ook goed doet is de kijker een liefde voor het koken aanpraten, niet op het superieure niveau van Ratatouille, maar een verdienstelijke poging niettemin. Voedsel en liefde zijn immers al eeuwen onlosmakelijk met elkaar verbonden en als het waar is dat de liefde van de man door de maag gaat, dan zijn er slechtere recepten dan hetgeen de makers van No Reservations voorschotelen.

BEELD EN GELUID
De dvd-presentatie is precies zoals je van een recente film mag verwachten. De kleurrijke beelden bezitten een perfecte scherpte, een goed contrast en degelijke zwartniveaus. Vuiltjes of printbeschadigingen zijn compleet afwezig, net als grain. Enkel in een handvol duisterdere scènes is de digitalisering wat minder – een gevolg van een relatief lage bitrate – maar dat is de enige kritiek die je de transfer kan verwijten. De soundtrack profiteert van een goede mix om de dialogen en de muziek (met veel aanstekelijke Italiaanse deuntjes) ideaal uit de boxen te pompen.

EXTRA'S
De enige extra is de korte featurette Unwrapped (21 min.) waarin een presentator van het Amerikaanse Food Network een setbezoek brengt.

CONCLUSIE
In de wereld van de kookkunsten zou No Reservations een vederlichte soufflé zijn. Perfect als je enkel goesting hebt in een hartelijk dessert, maar een beetje weinig voor wie gehoopt had op een verrukkelijk vijfgangendiner. Beeld en geluid zijn van goede kwaliteit, maar de bonussectie verdient zeker geen Michelinster.