FILM
Earl Brooks (Kevin Costner) is een ietwat saaie, maar gerespecteerde zakenman van middelbare leeftijd die het helemaal gemaakt heeft. Sinds hun tienerdochter Jane (Danielle Panabaker) het huis uit is en studeert aan Stanford University in Palo Alto, Californië, betrekken alleen hij en zijn echtgenote Emma (Marg Helgenberger) hun riante woonst in Oregon. Just the two of them dus? Niet echt, want Mr. Brooks heeft een gespleten persoonlijkheid waardoor zijn alter ego, Marshall, niet alleen mee over zijn schouder kijkt, maar ook zijn handel en wandel op tijd en stond bepaalt. Zo ging Mr. Brooks jaren geleden aan het moorden. Op aandringen van Marshall wil hij nog één keer proeven van de misdaad om dan voorgoed dat verleden achter zich te laten. De vraag is of hij hierin zal slagen aangezien hij ontdekt dat een jonge fotograaf (Dane Cook) hem op de plaats van het delict heeft vastgelegd op de gevoelige plaat. Bovendien zit de ambitieuze detective Atwood (Demi Moore) hem op de hielen…

De kans dat u zich slechts twee films met Kevin Costner in de hoofdrol kan herinneren is vrij groot. De kans dat dat Dances With Wolves (top!) en Waterworld (flop!) zijn, is wellicht nog groter. De eerste maakte een boy wonder van hem en met de tweede werd hij zonder boe of bah van de Hollywood A-list geschrapt. Als ik eerlijk ben, denk ik dat ik in al die jaren slechts twee films met Costner bekeken heb. Eentje op het witte doek (A Perfect World) en eentje op dvd (The Upside of Anger). Geloof het of niet, maar die vielen best te pruimen (The Bodyguard heb ik bewust uit mijn geheugen verdrongen). De trailer van Mr. Brooks was meer dan een aangename verrassing. Misschien moest ik Costner gewoon herontdekken en tot het besef komen dat 'der Kevin' altijd al een steengoede acteur geweest is?

Mr. Brooks begint alvast veelbelovend. Een beklijvend deuntje en de stem van Costner: meer is niet nodig om de aandacht van de kijker te trekken. Het wel en wee van het hoofdpersonage wordt snel uit de doeken gedaan waarbij we enerzijds kennis maken met zijn succes als zakenman en zijn rol als liefhebbende echtgenoot en vader en anderzijds met zijn donkere kant. Het verhaal zit van meet af aan op het juiste spoor en wordt bovendien versterkt door de introductie van verschillende personages. Sommige van deze verhaallijnen lijken aanvankelijk overbodig en vooral ver gezocht, maar dragen elk op hun beurt bij tot de centrale verhaallijn en het – als kijker – doorgronden van de psyche van Mr. Brooks.

Ook de acteurs en actrices verdienen kussen van de juffrouw (waarbij ik me spontaan aanbied om deze aan Demi Moore te geven). Kevin Costner is uitstekend als Mr. Brooks. Dit personage is zo veelzijdig op emotioneel vlak, dat het niet vanzelfsprekend geweest moet zijn deze klus te klaren. Demi Moore lijkt terug van weggeweest en is zeer overtuigend als Tracy Atwood, een agente die meedogenloos op zoek gaat naar al wie een faux pas gezet heeft in de maatschappij. Er is wel iets mis met haar look. De botox heeft zijn werk gedaan, maar haar plastisch chirurg had tevens haar dik achterwerk onder handen mogen nemen. Gelukkig zitten we in het breedbeeldtijdperk, anders was het scherm te klein geweest. Haar stylisten lieten al evenzeer een steek vallen en zadelden Demi op met een driekwartbroek die er geen is waardoor je als kijker maar tot één besluit kan komen: water in de kelder. Toch zag ze er verdomd sexy uit in dat broekpak, al was dat blijkbaar niet genoeg om aan te tonen dat ze haar mannetje wel kan staan: laten ze haar nog eens ostentatief kauwgom kauwen ook! Oh cliché! Dane Cook is niet meteen een naam die een belletje doet rinkelen, het gezicht vreemd genoeg wel. Suddenly Susan? De enige die miscast lijkt is Marg Helgenberger. Er is geen grote rol voor haar weggelegd in Mr. Brooks, maar zelfs nu merk je hoe moeilijk het is om een televisiepersonage dat je al een eeuwigheid vertolkt van je af te schudden. Je hebt voortdurend het gevoel dat je naar C.S.I. zit te kijken. William Hurt is een goede keuze voor de rol van Marshall, maar ook hier heb je als kijker het gevoel dat hij niet in het plaatje past: hij ziet er 1)opgeblazen en 2) zeer bleek uit. Bovendien rijst de vraag of de conversaties die Mr. Brooks met Marshall heeft niet op een andere manier in beeld gebracht konden worden. Het voelt aan alsof Bruce A. Evans hier niet de juiste keuze maakte.

De film loopt als een trein en op geen enkel moment heb je het gevoel dat het verhaal zich voortsleept. De regisseur verliest op een bepaald moment helaas wel de pedalen waardoor je je een paar minuten in een videoclip of – erger nog – videogame waant waarin een real life Demi Moore van jetje geeft. De bijhorende beukende muziek die zelfs pistoolschoten overstemt, is zo'n stijlbreuk dat je je willens nillens afvraagt of de hele crew tijdens het monteren van die scène aan de coke zat. Ook het einde van de film is een ware afknapper, al is het misschien een bewuste keuze en meer een adempauze voor de kijker in de aanloop naar part II: Mr. Brooks and Detective Atwood make out. Kevin Costner kondigde immers aan dat deze film het eerste deel was van een trilogie.

BEELD EN GELUID
De film staat in het 1.85:1-beeldformaat anamorf op de disk. De kwaliteit van het beeld is behoorlijk goed. Heel wat scènes spelen zich af in het donker waarbij de regisseur de beelden warme blauwe of oranje-gele tinten meegeeft. Het beeld blijft scherp en het contrast is goed. Filmgrain is afwezig. De dialogen zijn zonder problemen te volgen en er is een goed evenwicht met de soundtrack van Ramin Djawadi.

EXTRA'S
Audiocommentaar van Bruce A. Evans en Raynold Gideon. Geknipte scenes. Korte docu's getiteld 'The Birth of a Serial Killer: The Writing of Mr. Brooks', 'On the Set of Mr. Brooks' en 'Murder on their Minds: Mr. Brooks, Marshall & Mr. Smith'. De theatrical trailer van Mr. Brooks. Wie zoekt die vindt. Wel, ik heb gezocht maar niet gevonden. Wellicht omdat dit een RCV- en niet de MGM-UK-uitgave is. Het enige wat RCV te bieden heeft zijn een paar filmtrailers waarvan ik me de titel al niet meer herinner.

CONCLUSIE
Mr. Brooks is als een lekkere vanillepudding met hagelslag én slagroom én frambozencoulis. Een beetje van het goede teveel dus. Een gerecht dat er door de hoeveelheid aan ingrediënten overheerlijk uitziet en ook smaakt, maar je nadien zuur opbreekt. Het verhaal – hoe goed het ook ineen zit – blijft boeien, maar door de talrijke subplots en de meer dan entertainende eerste 110 minuten zakt die vanillepudding op het laatst helemaal in elkaar. Het was beter geweest de verhaallijn iets eenvoudiger uit te tekenen, met een sterk einde. En nu ik toch uw aandacht heb: bij RCV hebben ze geen kaas gegeten van promo-talk. Op de dvd-hoes refereren ze i.v.m. Demi Moore naar een paar van haar ijzersterke acteerprestaties, meer bepaald in kaskrakers als Striptease en Charlie's Angels: Full Throttle. Man man...