FILM
Giselle (Amy Adams) staat op het punt om te trouwen met kroonprins Edward (James Marsden) - na één dag verloving, alstublieft, dankuwel - maar zijn toverkolachtige stiefmoeder Narissa (Susan Sarandon) kan slechts met héél lede ogen aanzien hoe het jong mals biefstukje de troon van onder haar oudgebakken koteletten tracht te trekken. Ze lokt Giselle naar een wensput, en geeft haar op het cruciale moment een zetje in de rug, zodat ze in de stinkiest, dampest hellhole terecht komt waar de hoofse liefde onbestaande is. En inderdaad, wie komt er van onder een riooldeksel op Times Square in New York gekropen? Ta-daa! Het naïeve prinsesje-in-spe, dat plots een personage van vlees en bloed is geworden, kan in de niet van een cynische ondertoon gespeende grootstad, waar op haar zoetgevooisde sirenenzang alleen maar duiven, ratten en strontvliegen afkomen, niet aarden, totdat ze Robert Philip (Patrick Dempsey) tegen het lijf loopt. Robert is een advocaat gespecialiseerd in echtscheidingen, die blijkbaar al van zijn eigen diensten heeft mogen proeven, want zijn ex heeft hem opgezadeld met een wijsneusachtige zes- à achtjarige, Morgan (Rachel Covey), niet toevallig het doelpubliek van deze film. Omdat de naïeve Giselle een blik heeft van een puppie die op het punt staat afgevoerd te worden naar het vilbeluik, neemt hij haar - voorlopig! - in huis. Blijkbaar begint hij maar beter een goeie uitleg voor zijn vriendin Nancy (Idina Menzel) te verzinnen, want uitgerekend wanneer Robert en Giselle beide halfnaakt uit de badkamer komen gerollebold - uiteraard heel onschuldig, maar wij weten dat en Nancy niet - zou Nancy in een normale relatie minstens Robert drie dagen werkonbekwaam moeten slaan. Wanneer Robert dan een eindelijk gekalmeerde Nancy kan diets maken dat Giselle blijkbaar uit een parallelle wereld Andalasia afkomstig is, en dat er een chocoprins-achtige ridder uit Andalasia, Edward, naar haar op zoek is, lijken alle misverstanden uitgeklaard. Stiefmoedertje is echter niet tevreden en ze sturt haar acoliet Nathaniel (Timothy Spall) naar de Aarde om de prinses één van drie vergiftigde appels te voeren. Die faalt natuurlijk in zijn opdracht, zodat de koningin gedwongen wordt om zélf naar de Big Apple te komen om daar orde op zaken te komen stellen. In haar geval betekent dat: Amy vermoorden. Helaas zijn er nu niet één, maar twee koene ridders die die taak wel op zich zouden kunnen nemen om het maegdeken te beschermen: Robert en de verwaande prins Edward. Maar zoals het spreekwoord zegt: two's company, three is a crowd...

Elk meisje wil een prinses zijn. En als dat niet zo is, dan zullen de Disneyfabrieken uw koters van de vrouwelijke sekse wel zo lang indoctrineren tot uw portemonnee ervan trilt, en totdat er een roze waas over de slaapkamers van uw dochters hangt, ontstaan door de weerspiegeling van het licht in een kapitaal aan prinsessenoutfits, glittermakeup, protserige namaakjuwelen en, als u even pech heeft, tot en met thematisch aansluitend behangpapier. Om het goede voorbeeld te geven trekken Giselle en dochter Morgan er op gegeven moment in de film op uit, gewapend met de Visa Gold van pappielief, enkel te gebruiken in noodgevallen. Van enige vorm van subtiliteit waarmee het conceptueel compleet foute sois belle et tais toi­-rolmodel aan jonge prinsesjes-in-spe wordt aangepraat is er geen sprake, en erger nog, het trucje schijnt keer op keer en film na film opnieuw te werken. Waarmee ik wil onderstrepen dat Enchanted zich op papier laat aankondigen als de zoveelste leuter voor kleine meisjes die nog niet droog zijn achter de oren. De gimmick dat dit de nieuwe opvolger zou zijn van Mary Poppins, in de zin dat het een mengeling van klassieke 2d-animatie en live action is, is bovendien maar een sluw verkooptrucje, want de stukjes animatie aan het begin en het einde van de film samen opgeteld komen nauwelijks aan tien minuten, zijnde 10 % van de film, en dat is dan nog optimistisch gerekend. Om de herinnering aan de Moeder Aller Nanny's levend te houden werd voor de vertelstem Julie Andrews nog eens van onder de mottenballen vandaan gehaald. De tekenstijl van regisseur Kevin Lima sluit aan bij diegene die gehanteerd werd voor Tarzan, maar is af en toe een klein beetje overdreven cartoonesk, haaks op het live action-gedeelte van de film. Het is desalniettemin wél interessant om vast te stellen dat in de Disneystudio's het concept van vlakke animatie toch nog niet volledig opgeborgen is; in plaats van zich op hyperkinetische films als Chicken Little en Meet The Robinsons te storten, zouden ze zich beter terugplooien op hun core business. Aan de planning te zien blijft deze Enchanted in zijn soort beperkt tot een one-shot.

Maar toch. Ontbreekt het Enchanted over de volledige lijn aan een origineel verhaal - dit is een onbeschaamde mengeling van onder meer Snow White, Sleeping Beauty, Cinderella, Lady And The Tramp én voorwaar King Kong tegelijk, en blinkt de cast niet echt uit door talent - naast een gruwelijk overacterende Susan Sarandon en een met bruine zeep ingesmeerde James Mardsen, is de "grootste" naam op de affiche Timothy Spall, die zijn rol uit Harry Potter And The Goblet Of Fire nog eens kopieert - het eindresultaat is een nog redelijk deftig en amusant vis uit het waterverhaal. Bottom line is dat de studio toch wel iets te vaak een hommage brengt aan zichzelf. Voor de productie werd gelukkig de goeie crew op het goeie moment aangetrokken. Kevin Lima houdt het tempo er goed in, waardoor er geen dooie momenten te beleven vallen. Golden boy Alan Menken, bekend van onder meer The Little Mermaid haalt zijn beste dirigeerstokje voor de gelegenheid nog eens boven, en alhoewel de liedjes geen pertinente eeuwigheidswaarde hebben, zijn de muziek en de choreografie van de film best te pruimen. De finale teller staat op drie liedjes die het verschil zouden moeten maken. True Love's Kiss is een enorme meelbal van een lovesong waarmee de toon in het begin al duidelijk gezet wordt, Happy Working Song een beetje een tegendraads march on-liedje, en That's How You Know, wellicht het beste van de drie, een goedgetimede mengeling van vrolijke dansstijlen. Voor geen van de drie zal men echter bij Ikea een bestelling voor een vitrinekast moeten plaatsen om de prijzen in te etaleren. De humor is meestal wat aan de brave en melige kant, tot zelfs een enkele keer flauw (het pissende hondje!), zeker voor een film waar Barry "Men In Black" Sonnenfeld op staat vermeld als producent, maar de naïeve charme die actrice Amy Adams bijdraagt, heeft toch een voldoende amusementswaarde. Als oneerbiedige satire op de klassieke sprookjes is Enchanted meer familiegeoriënteerd en niet zo vuilgebekt als Shrek of Hoodwinked; men kan het bij Disney toch moeilijk laten om er op het einde van de rit altijd een laagje mierzoete siroop met een hoog viscositeitsgehalte over te gieten. De gebruikte CGI-effecten, die onder meer dienen om een cartooneske eekhoorn te laten transformeren naar de echte mensenwereld, zien er jammer genoeg soms iets te uitdrukkelijk fake uit, en onderstrepen nog eens dat de film toch vooral op de belevingswereld van minderjarigen is gericht.

BEELD EN GELUID
Op artistiek gebied wordt er weer hetzelfde trucje toegepast als in Brother Bear: de animatie is gefilmd in 1.85:1, terwijl de live action zich in 2.35:1 afspeelt. Omdat de beeldband uiteraard maar één formaat kan hebben is gekozen om de anamorfische kaart te trekken: het geheel is in widescreen, maar met die randbemerking dat er dan bij de geanimeerde stukken wel aan de vier rande zwarte balken optreden, een euvel dat technisch niet kán worden weggewerkt. De beeldkwaliteit zelf is goed, waarbij we toch moeten opmerken dat het geanimeerde stuk nog nét ietsje beter oogt. De nachtelijke scènes in New York laten op gebied van contrast niet gelijkmatig het beste zien, en occasioneel vertroebelt een compressie-artefact al wel eens het beeld, maar dit blijft eerder sporadisch. Dit is een mooie transfer met een erg gesatureerd kleurenpalet en fijn schaduwdetail, die een frisse indruk maakt. De dansscène in het park - inhoudelijk ook één van de hoogtepunten - is een bonte kleurenpracht van materiaal dat voor een demonstratie kan dienen. De Engelse Dolby Digital 5.1-track heeft een goede geluidsbalans, kan de muziek goed tot zijn recht brengen en de surrounds en de subwoofer worden behoorlijk gebruikt. Ook meer ambiënte geluiden, zoals sirenes in het straatbeeld van New York, klinken erg vol en onvervormd. Ten overstaan van onder meer de R1-versie moeten we het op deze release stellen zonder DTS-track, en we moeten toch eens in ons haar krabben over wat voor een verlichte geest er dan weer heeft besloten om naast een Nederlandstalige Dolby Digital 5.1-track toch wel een Nederlandse DTS-track toe te voegen. De film zelf is overigens door gebrek aan lipsynchronisatie noch in het Nederlands, noch in het Vlaams, nog maar bij benadering vreetbaar.