Deze film maakt deel uit van een Ingrid Bergman Box, waartoe ook Dollar, A Woman’s Face en June Night behoren.

FILM
Intermezzo is een prent die je prominent in de meeste filmencyclopedieën terugvindt. Dat wil echter niet zeggen dat de film een meesterwerk is van de Zweedse cinema. Integendeel: zelfs de grootste cinefiel zal moeite hebben zich door dit weinig geïnspireerde melodrama te worstelen. Wat dan wél het belang is van de prent? De introductie van één van de voornaamste actrices van de twintigste eeuw. Ingrid Bergmans vertolking stal eerst de harten van de Zweedse bioscoopgangers, veroverde vervolgens Europa en opende daarna de deuren voor een glorieuze carrière in Hollywood. Daarvoor mogen we cineast Gustaf Molander dus op onze beide knieën danken. Voor de film zelf is een knieval echter niet aan de orde.

De plot volgt het verloop van de romantische liaison tussen professor Holger Brandt, een vermaarde violist die regelmatig de wereld rondreist met zijn muziek, en Anita Hoffman, de pianolerares van Brandts dochter. Brandt wordt eerst verliefd op Anita’s pianospel en vervolgens op haar. Het feit dat hij gelukkig getrouwd is en kinderen te onderhouden heeft, drukt op de geheime rendez-vous die het tweetal heeft. Een keuze dringt zich dan ook op: ofwel scheidt de professor van zijn vrouw om met Anita de wereld rond te reizen, ofwel breekt hij radicaal met zijn maîtresse. Het verdict valt uit in het voordeel van Anita en gedurende enkele maanden is het nieuwe stel dolgelukkig. Maar wanneer Brandts impresario hem op tournee de scheidingspapieren overhandigt, krijgt de professor heimwee naar zijn gezin. Ook Anita is overigens niet op haar gemak met de huidige situatie.



Intermezzo scoort goede punten voor het feit dat de prent op een intelligente wijze de voor- en nadelen van een overspelige relatie op een rijtje zet. Voor een film uit 1936 behandelen de filmmakers het thema verrassend frank, ook al leidt het pad hen onvermijdelijk naar een moraliserend einde. Niettemin weerhoudt de gezapige structuur de kijker ervan volledig mee te stappen in het verhaal en is de plot te simpel om 90 minuten te entertainen (de Amerikaanse remake van enkele jaren later – ook met Bergman – duurde amper 70 minuten). Spijtig is ook dat de prent nog is blijven steken in de periode van de stille film: structuur, tempo en visuele vertelling zijn nauwelijks compatibel met een ‘talkie’. Ellenlange sequenties spuien zinloze dialogen die beter met enkele titelkaarten waren overgebracht, terwijl het ampele gebruik van muziek de rem zet op de narratieve stroom. Daarbij dient wel aangestipt te worden dat de muziek bijzonder goed in het oor ligt.

Het is niet moeilijk te zien waarom Ingrid Bergman na Intermezzo een internationale ster werd. Haar verfrissende vertolking staat ver af van het imago van koel blondje dat haar de komende decennia onterecht zou achtervolgen. Veel diepgang heeft het personage van Anita niet, maar dankzij Bergman wordt dat probleemloos gecompenseerd met een overvloed aan charme. Haar tegenspeler Gösta Ekman is geloofwaardig als geniale violist, maar een stuk minder overtuigend als aannemelijke partner voor een beeldschone, 25 jaar jongere vrouw. Britt Hagman is vertederend als Brandts dochter; Inga Tidblad een toonbeeld van ingetogen waardigheid als zijn gedumpte echtgenote. Andere castleden laten nauwelijks een indruk na.

De kwaliteit van films die belangrijke acteurs, regisseurs of trends onder de aandacht brengen wordt vaak overschat. Dat geldt zeker voor Intermezzo: het melodrama is zeventig jaar na de eerste release hopeloos verouderd, maar moet in zijn tijd artistiek ook geen hoogvlieger geweest zijn. Zelfs Ingrid Bergmans vertolking is niet de revelatie die men zou vermoeden gezien de aandacht die haar te beurt viel na haar doorbraak. Intermezzo is met andere woorden vooral interessant voer voor cinefielen die zich graag onderdompelen in de oorzaak-gevolgcyclus van de zevende kunst. Voor alle anderen zou ik de prent louter aanraden als een intermezzo tussen twee betere films in.



BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van Intermezzo is niet om over naar huis te schrijven. Krassen, schokkende kaders, wazigheid en slechte contrasten zijn symptomatisch voor de transfer. Het enige positieve punt is dat de film in een nostalgische sfeer baadt. De soundtrack is er nog slechter aan toe. De muziek overstemt voortdurende de dialogen en achtergrondruis zou voor deze film beter herdoopt worden in voorgrondruis.

EXTRA’S
De dvd bevat geen bonussectie.

CONCLUSIE
Intermezzo is een onopmerkelijk Zweeds melodrama dat al lang vergeten zou zijn, mocht de hoofdrol niet gespeeld worden door de debuterende Ingrid Bergman. Tempo, verhaal en moraal zullen slechts weinigen in 2008 nog aanspreken. Beeld en geluid vertonen bovendien serieuze kraakjes. Een bonussectie is er niet.