FILM
Het filmvak wordt nog steeds gedomineerd door mannen, maar af en toe doorbreekt een getalenteerde vrouw de testosteronmuur. Iemand als Amy Heckerling bijvoorbeeld. Ook zij kwam in eerste instantie niet aan de bak in Hollywood. Dat veranderde toen ze in 1982 een film regisseerde die de tienergeneratie van de jaren tachtig perfect typeerde: Fast Times at Ridgemont High. Een decennium later zou ze hetzelfde doen voor de volgende generatie tieners in het gesmaakte Clueless, waarvoor ze ook het scenario schreef. Nog eens tien jaar later verlegt Heckerling haar blik van jongeren naar veertigplussers. In I Could Never Be Your Woman lijkt ze de demonen van het ouder worden als single van zich af te schrijven. Opdracht geslaagd, maar helaas levert dat geen al te entertainende of grappige film op.

Het hoofdpersonage van de prent heeft veel weg van Heckerling. Rosie is een succesvolle tv-producer van een hitsitcom en voedt in haar eentje haar tienerdochter op in Hollywood. Na haar scheiding heeft Rosie geen nieuwe man in haar leven gevonden en het valt haar met de dag zwaarder om te wennen aan een toekomst zonder echtgenoot. Wanneer een charmante acteur auditie doet voor een rol in haar show valt ze als een blok voor hem. Hij ook voor haar trouwens. Er is slechts één probleem: zij is vijftien jaar ouder dan hij. Hoe Rosie ook tracht dat van zich af te zetten – voor acteur Adam maakt het leeftijdsverschil niets uit – ze weigert te geloven dat iemand als Adam een relatie met haar wil. Haar entourage suggereert bovendien dat de acteur haar enkel gebruikt om zijn eigen carrière een boost te geven. Enkele bezwarende foto’s lijken hen gelijk te geven.



Het falen van I Could Never Be Your Woman is aan veel dingen toe te schrijven, maar de belangrijkste reden lijkt verregaande navelstaarderij te zijn. Heckerling blijft zo dicht bij haar eigen leefwereld – sitcoms, verwende sterren, ijdelheid – dat het publiek al op voorhand afhaakt. De enige die echt een verband kan leggen met wat zich op het scherm afspeelt, is waarschijnlijk de regisseuse zelf. Iets meer afstandelijkheid en een andere setting hadden ongetwijfeld een veel betere en universelere film opgeleverd. Maar dat is niet het enige probleem. Ook humor en logica ontbreken in het scenario. Waar Clueless nog bol stond van maatschappijkritische grappen en gevatte oneliners is I Could Never Be Your Woman een aaneenrijging van grollen die zelfs overjaarse sitcoms niet zouden halen. Heckerling probeert zo hard om een lach op te wekken dat je bijna van plaatsvervangende schaamte in de grond zakt. De scènes vloeien daarenboven niet naadloos in elkaar over maar voelen aan als korte sketches die hopeloos een mop proberen te rekken die al lang niet grappig meer is.

Ook de acteurs kunnen het zinkende schip niet redden. Waarom Michelle Pfeiffer deze prent uitkoos als haar comebackvehikel na vijf sabbatjaren, is een raadsel: haar personage bezit geen greintje diepgang en kan niet tippen aan eerdere Pfeifferrollen. De actrice redt nog enigszins de meubelen met haar natuurlijke présence, maar dat is onvoldoende om de minpunten weg te schrobben. Paul Rudd is een van de beste komische acteurs die momenteel in Hollywood rondlopen, maar Heckerlings script slaagt er zowaar in zijn charme de grond in te boren door hem te pas en te onpas met humor te laten goochelen, wat op den duur ergerlijk wordt. Wél goed is Saoirse Ronan: zij speelt de rol van Pfeiffers niet op haar mondje gevallen tienerdochter met verve. In nevenrollen valt de mix tussen Britse en Amerikaanse acteurs op – de prent is gedraaid met dollargeld maar deels opgenomen in Groot-Brittannië – maar dat draagt enkel bij tot de algehele verwarring die het verhaal kenmerkt.

Het meest emblematisch voor het gebrek aan focus van I Could Never Be Your Woman is misschien de soundtrack. Die combineert songs van de jaren zestig tot de late jaren negentig, en dit voor een film die zich in het heden afspeelt. Hierdoor krijg je snel het gevoel dat de prent hopeloos passé is en dat Heckerling niet de minste voeling heeft met haar doelgroep. De ergste faux-pas heb ik echter tot het laatst opgespaard. De regisseuse presteert het om niemand minder dan Moeder Natuur (een belachelijke rol van Tracey Ullman) te laten opdraven als een soort moraliserende mentor voor Pfeiffers personage. Elke schrijver die denkt dat zoiets een geïnspireerd idee is met komische mogelijkheden, verdient het dat haar film grandioos flopt. In het geval van I Could Never Be Your Woman had het publiek kortom overschot van gelijk om de bioscoopzetels onbezet te laten.



BEELD EN GELUID
Amy Heckerling en haar cameraman kozen voor een gesatureerd kleurenpalet, gekoppeld aan een helderheid die geregeld een vage waas rond de personages creëert. Deze artistieke keuzes worden goed weergegeven op dvd, zoals men mag verwachten van een recente film. De ‘wow’-factor is er niet, maar dit is beslist een degelijke transfer. Universal biedt de soundtrack aan in drie uitvoeringen. De DTS-track komt het beste uit de verf, terwijl het DD 5.1-spoor een wisselvallige mix heeft. Het stereospoor is degelijk zonder meer.

EXTRA’S
De bonussectie is slechts karig gevuld in vergelijking met de beter gestoffeerde Amerikaanse editie. Regisseuse Heckerling is weinig inzichtelijk in een kort Interview (5 min.), de B-Roll (2 min.) is voorbij voor je er erg in hebt en de Trailer (2 min.) slaagt er niet in de prent goed te verkopen.

CONCLUSIE
I Could Never Be Your Woman is er zo op gebrand een accuraat beeld te geven van de romantische midlifecrisis van een vrouw dat alle spontaniteit en humor als sneeuw voor de zon verdwijnen. Zelfs de prima acteurs vallen door de mand. Beeld en geluid zijn goed van niveau, maar de extra’s kunnen niet overtuigen.