FILM
in zijn eerste Amerikaanse film gebruikt de gelauwerde Hong Kongse regisseur Wong Kar Wai zijn beproefde recept van filosofische mijmeringen met visuele bravoure. Toch lijkt er iets verloren te zijn gegaan in de vertaling, want My Blueberry Nights bezit noch de charme en bizarre romantiek van In The Mood For Love, noch de beeldenstormende impact van 2046. Wat de kijker integendeel op zijn bord krijgt is een pseudoromantische roadmovie vol clichés en geforceerde dialogen. Zelfs de visuele tierlantijntjes die de cineast doorgaans met goed effect gebruikt in zijn films, lijken hier vooral bedoeld om de leegte van het verhaal, de emoties en de karakters te verdoezelen.

Nochtans is de premisse van My Blueberry Nights thematisch niet zo verschillend van Kar Wai’s andere exploten. We ontmoeten de mooie, jonge Elizabeth voor het eerst in een gezellig, klein, nachtelijk New Yorks eetcafé. Daar stort ze haar hart uit over een stukgelopen relatie aan de eigenaar, de sympathieke Brit Jeremy, alvorens in de nacht te verdwijnen. Impromptu neemt Elizabeth de beslissing om de breuk te verwerken aan de hand van een roadtrip door de Verenigde Staten. Ze hopt van plaats naar plaats, van job naar job en komt zo in contact met een aantal intrigerende karakters: politieagent en drinkebroer Arnie, zijn zelfzekere weduwe-in-spe Lynne en de compulsieve gokster Leslie. Zij helpen Elizabeth de ware betekenis van liefde te ontdekken en geven haar het zelfvertrouwen om zich opnieuw in een relatie te storten.

De films van Wong Kar Wai hebben altijd al de dunne lijn bewandeld tussen genialiteit en pretentie. Meestal bleef de cineast aan de goede kant van de lijn, maar in My Blueberry Nights haalt de pretentie het met de vingers in de neus. Dat is des te vreemder omdat deze film in principe zijn meest toegankelijke behoorde te zijn. Het idee van een jonge vrouw die half Amerika doorkruist op zoek naar liefde steunt namelijk op een universeel thema dat een publiek zeker kan bekoren. Maar er staat een limiet op het aantal oeverloze babbelscènes dat een mens op anderhalf uur kan verwerken. De emoties van de personages worden bovendien grotendeels overboord gegooid om een diepere – en saaiere – waarheid te zoeken omtrent liefde en relaties. De structuur van de prent is trouwens te klungelig om de kijker te betrekken bij Elizabeths beslommeringen: een verder bewijs van hoe de thematische agenda van de cineast belangrijker is dan de emotionele.


De allesomvattende leegte van de film probeert Wong Kar Wai op te vangen met zijn gepatenteerde visuele trucs. Voor het eerst sinds zijn debuutfilm uit 1988 werkt de regisseur samen met een andere cameraman dan Christopher Doyle. Darius Khondji – vooral bekend van zijn collaboraties met Seven-regisseur David Fincher – neemt in My Blueberry Nights de honneurs waar, maar wijkt nauwelijks af van Doyles stijl. Veel camerabewegingen, felle kleuren, geregelde slow-motions en een voorkeur voor neonlicht domineren de beelden. De sfeer van het verhaal is helaas niet gebaat bij deze aanpak. Kar Wai en Khondji transponeren – je kan zelfs zeggen kopiëren – namelijk de look van Hong Kong op zowel New York als de Amerikaanse Midwest, terwijl ze beter waren uitgegaan van de eigen kracht van de locaties, iets wat een andere buitenlander, Wim Wenders, wél wist uit te buiten in bijvoorbeeld Paris, Texas.

Evenmin overtuigend zijn de acteerprestaties. Jude Law doet de laatste jaren op het witte doek vooral imitaties van zijn publieke persona als charmante playboy en levert ook hier een performance af die hij in zijn slaap had kunnen doen. Rachel Weisz zit dan weer opgezadeld met een karakter dat zo ongedefinieerd is dat er weinig eer uit eender welke interpretatie van de rol te halen valt. Het tegengestelde is waar voor Natalie Portmans gokster: zij is nu net te stereotiep om geloofwaardig te zijn. Zelfs David Strathairn kan de prent niet redden aangezien hij als drinkebroer een van de meest wisselvallige prestaties van zijn carrière geeft. De grootste flater die Wong Kar Wai echter maakte, was het casten van Norah Jones in de hoofdrol. De zangeres is niet in staat haar podiumprésence op het witte doek te repliceren en toont een zeer beperkte aanleg voor het acteervak. Meer dan twee verschillende gelaatsuitdrukkingen kan haar gezicht immers niet aan in de film.

My Blueberry Nights stelt dan ook stevig teleur. Voor een prent die een romantisch drama wil zijn, is er immers veel te weinig ruimte voor emotie en conflict gelaten. Als zelfs de visuele flair van Wong Kar Wai overkomt als een wanhoopspoging om een zinkend schip alsnog op het droge te trekken, weet je dat je met een miskleun te maken hebt. Enkel aanbevolen voor diehardliefhebbers van de Hong Kongse cineast, zou ik dan normaal zeggen. Maar zelfs zij zullen zich ditmaal doodvervelen.


BEELD EN GELUID
Alle artistieke falen ten spijt, kan je de dvd-transfer weinig aanwrijven. De beeldkwaliteit is namelijk uitstekend. Prima contrasten gaan hand in hand met een bewonderenswaardige scherpte en de neonkleuren die door de prent meanderen, spatten vrolijk van het scherm. Grain of printbeschadigingen zijn er niet. De soundtrack neemt de vorm aan van een DD 5.1-spoor en geeft degelijk de dialogen weer, zoals je van een recente film mag verwachten. Verwacht echter geen optimaal gebruik van alle boxen.

EXTRA’S
Een Interview (3 min.) met Wong Kar Wai duurt zo kort dat men het evengoed niet als extra op de disk had kunnen persen. De enige andere extra is een Trailer (2 min.).

CONCLUSIE
My Blueberry Nights had een luchtige romantische roadmovie kunnen zijn, maar eindigt in de handen van Wong Kar Wai als een zware filosofische beslommering waarin geen ruimte wordt gelaten voor ware emoties. Cast noch crew halen bovendien een hoog niveau. Beeld en geluid doen dat op deze dvd gelukkig wel, maar de bonussectie is bijzonder minimalistisch ingevuld.