DOCUMENTAIRE
Iedereen kent zijn schilderijen met droomfiguurtjes, lieve monstertjes, bizarre lijntekeningen, hangend, zwevend of vliegend tegen een neutrale of fijnkorrelige achtergrond, fragiel, kinderlijk en naïef, secuur aangebracht in heftige kleuren van rood en blauw over zwart, maar het oeuvre van de Catalaanse schilder Joan Miró is veelzijdiger dan dat, want geboren in 1893 maakte hij z’n eerste werk omstreeks 1917 na een opleiding aan de plaatselijke kunstacademie. In die tijd was zijn werk figuratief en gebruikte hij zachte pastelkleuren. In 1920 verkaste hij naar Parijs en maakte er kennis met Picasso, Max Ernst en Hans Arp. Hij kwam onder de invloed van het kubisme, maar z’n ontmoeting met André Breton – grondlegger en theoreticus van het Surrealisme – was van een veel grotere betekenis voor zijn carrière.

Uit Barcelona bracht Miró z’n eigen invloeden mee, die van de architect en stadgenoot Antoni Gaudí, de man van het Moderniso Catalá, een variant op de Art Nouveau en de Jugendstil (met gotische invloeden) die tot vandaag tot de toeristische topattracties van de Catalaanse hoofdstad behoort. Miró kende Gaudí’s Casa Milà aan de Passeig de Gràcia in het hartje van de stad, een barok flatgebouw met golvende muren en balkons en grillige schoorstenen, bekroond met wat Romeinse helmen lijken te zijn. Een eindje verderop stond de Casa Battlò, een bizar pannenkoekenhuisje, eveneens in Gaudí’s organische architectuurstijl en net zoals de meeste inwoners van Barcelona  kende Miró ook de bouwwerf van de kathedraal van de Heilige Familie (La Sagrada Familia) die een eind verderop uit de grond verrees, een eigenzinnig en excentriek kerkgebouw waaraan Gaudí sinds 1883 met volle overgave werkte. In Gaudi’s op de natuur geïnspireerde Park van Güell, in het noorden van de stad, had Miro als kind nog rondgedwaald, vanaf de sprookjesachtige portierswoning via de dubbele trap met de hagedis tot voorbij de indrukwekkende palmboomachtige zuilengalerij die het enorme terras met de golvende zitbanken ondersteunt, versierd met ontelbare stukjes spiegelglas en mozaïek, een feeërieke omgeving onder een felle Catalaanse zon. In Parijs, ver van zijn geboorteplaats, combineerde Miró z’n eigen fantasie met de exotische wereld van Gaudí en de hyperrealistische droomwereld van de surrealisten.
BEELD EN GELUID

EXTRA'S

CONCLUSIE