Vóór hij het schitterende drama Boy Culture (2006) afleverde, verblijde regisseur Q. Allan Brocka de wereld met het vederlichte en soapachtige Eating Out (2004), een soms grappige, soms gedurfde komedie die uitpakt met messcherpe oneliners, cool en trendy taalgebruik en niet altijd even geloofwaardige plotontwikkelingen in een dun en eerder voorspelbaar scenario. De prent werd op het San Francisco Gay & Lesbian Film Festival bekroond met de prijs voor de Best First Feature, maar dat heeft beslist vooral te maken met de mooie jongetjes die Brocka laat opdraven en de veelvuldige vuilbekkerij van zijn hoofdpersonages. Vernieuwend en verrassend is Eating Out nooit en de acteerprestaties zijn vaak zo ver over de top, dat de geloofwaardigheid helemaal onderuit wordt gehaald. Onderhoudend en humoristisch is de prent wél, zij het dat de grapjes bij een tweede visie al veel minder op de lachspieren werken, waardoor de drang ontstaat om de fast forward-knop af en toe in te drukken.

 

 

Eating Out begint met een gefakete verkrachtingsscène die op een fiasco uitdraait, niet voor de hitsige Tiffani met de Bette Midlerachtige voortuin, maar voor Caleb, die al 24 dagen droog staat en die haar op het ultieme moment moet teleurstellen: hij krijgt een slappe piemel. Tiffani gooit Caleb ontgoocheld de deur uit. Die maakt z’n beklag over zijn mislukking bij Kyle, z’n homofiele roommate. Was ik maar homo, zucht Caleb, jullie homo’s hebben voortdurend seks. Kyle ontkent: hij staat al meer dan honderd dagen droog! Maar bij de meisjes liggen wij homo’s wel goed, geeft hij toe, ze houden van ons als van een puppy en wat mogen puppy’s niet allemaal likken! Dus besluit Caleb het over een andere boeg te gooien en zich voor homo uit te geven. Op een feestje ontmoet hij Gwen, volgens Kyle een meisje dat op homo’s valt. Aanvankelijk doet ze heel afstandelijk, maar als ze hoort dat Caleb het ex-homovriendje is van Kyle draait ze bij. Ze vindt Caleb een spetter en hij is helemaal weg van haar. De zaken worden een stuk ingewikkelder als Gwen haar roommate Marc aan Caleb voorstelt. Zelf heeft ze iets gehad met Marc vóór hij uit de kast kwam en die oude liefde is uitgegroeid tot een hechte vriendschapsband. Marc ziet Caleb meteen zitten en stuurt aan op een afspraakje. Dat kan de goeduitziende twintiger niet weigeren zonder zich te verraden. Bovendien kan hij op die manier vaak in Gwens buurt komen. Maar Kyle is in alle staten, want laat Marc nu uitgerekend zíjn natte droom zijn…

 

Als u wilt weten hoe het afloopt, dan haalt u uiteraard de dvd van Homescreen in huis. Verwacht geen verrassende wendingen, geen overdonderend slot. Eating Out is een komedie, een beetje vuilgebekt, maar voor de rest vrij braaf qua naakt- en verwante scènes, zonder veel echte diepgang of karakterontwikkeling, maar als u toe bent aan wat naakt mannenvlees, dan is deze film beslist een goede keuze. Dan neemt u er wellicht ook de bijna vijftien minuten durende telefoonseksscène bij tussen Caleb en Gwen waarbij de hetero Caleb zich laat pijpen door de homo Marc, wellicht een natte droom van heel wat gaymannen, maar op de keper beschouwd totaal ongeloofwaardig. Bovendien moet u het ook in dit fragment louter met suggestie stellen, want Brocka blijft altijd binnen de enge grenzen van zeer welvoeglijk camerawerk. Het zal u dan ook niet verbazen dat de film, ondanks het seksicoontje op de achterkant van het doosje, geschikt is voor kijkers vanaf 12 jaar, want met een vurige hetero pseudo-verkrachtingsscène heeft de keuringscommissie uiteraard veel minder problemen dan met twee zedig vrijende kerels.

 

 

Emily Brooke Hands (Gwen) en Rebekah Kochan (Tiffani), de belangrijkste vrouwelijke personages in Eating Out, worden door regisseur Q. Allan Brocka heel erg stereotiep geportretteerd als hitsige nymfomanen die jammer genoeg altijd op homo’s vallen. Overacting en suggestief taalgebruik zijn hun belangrijkste wapens. Geloofwaardig zijn ze zelden, Tiffani eigenlijk nooit, terwijl Brocka met het personage Gwen beide richtingen uit wil, met verwarring bij de kijker tot gevolg. Maar Brocka’s interesse betreft uiteraard in de eerste plaats de mannelijke hoofdrollen Caleb, Kyle en Marc, stuk voor stuk mooie jongens die voor het echte spektakel moeten zorgen. JimVerraros (als Kyle), het lelijke eendje van het trio (althans dat beweren alle hoofdpersonages in deze film), debuteert in deze film en hij brengt het er nog het best vanaf, met redelijk normale dialogen en onderkoeld acteerwerk. Die andere debutant, Ryan Carnes (winnaar van de Amerikaanse versie van Idool), is in de eerste plaats een aantrekkelijk mannenlichaam met een dito kopje. Zijn prestatie in Eating Out is redelijk, zij het eerder afstandelijk en hij kan een zekere mate van onzekerheid niet echt verbergen: een amateur zonder podiumervaring. Eating Out staat of valt uiteindelijk met de prestatie van Caleb (Scott Lundsford), de hetero die zich vermomt als homo om meer succes te oogsten bij de meisjes. Waarom hij precies op Gwen valt is niet helemaal duidelijk, want zij is noch echt aantrekkelijk, noch echt intelligent en eerder een oppervlakkig en vooral druk figuurtje. Maar laten we het erbij houden dat hormonen geen rekening houden met dergelijke nuchtere observaties en vaststellingen.

 

Brocka gebruikt felle kleuren in Eating Out, waardoor het komediegevoel versterkt wordt. Donkere scènes zijn er nauwelijks, tenzij het om opnamen in gayclubs gaat of een avondlijk etentje met Calebs ouders en zusje. Ongerechtigheden zijn helemaal uit den boze, af en toe wat grain en edge enhancement, maar nauwelijks opvallend, zelfs niet op groot scherm. Het geluid is eenvoudige stereo waarbij de subwoofer af en toe het voortouw neemt tijdens de popsongs. De achterste kanalen worden niet gebruikt. De stemmen zijn goedverstaanbaar, maar het tempo ligt zodanig hoog dat ondertitels noodzakelijk zijn. Voor de oneliners zijn overigens in vele gevallen leuke Nederlandse alternatieven bedacht, maar typische Amerikaanse toestanden zijn in een dergelijke productie nauwelijks te vermijden en dan is de niet ingewijde kijker uiteraard even niet mee.

De dvd bevat een aantal Andere Trailers voor genreverwante Homescreen-producties.

Eating Out is een pretentieloze homofilm met een hoog soapgehalte. Hoe de verhaallijnen tot ontwikkeling komen en hoe het vervolgens afloopt, het is allemaal van in het begin van de productie voorspelbaar. Q. Allan Brocka schreef ondertussen een vervolg dat inmiddels door regisseur Philip J. Bartell (monteur van o.a. Boy Culture) als Eating Out 2 is verfilmd. Bij de doelgroep zal Eating Out er beslist ingaan als zoete koek, maar het scenario biedt beslist te weinig relevante aanknopingspunten voor een ruimer publiek. Het is dun, de acteerprestaties zijn middelmatig en het camera- en montagewerk zijn acceptabel. Trek uw… conclusies.