Nene (Leonardo Sbaraglia) en Angel(Eduardo Noriega) lopen elkaar tegen het lijf in een publiek toilet. Sindsdien zijn de beide mannen onafscheidelijk, in de liefde en in de misdaad. Ze staan bekend als de Tweeling en ze zijn berucht voor de harde aanpak van hun slachtoffers. Tijdens een geslaagde overval op een geldtransport in de Argentijnse hoofdstad vermoorden ze de drie inzittenden en raakt Angel levensgevaarlijk gewond. De vriendin van hun chauffeur Cuervo (Pablo Echarri) wordt opgepakt en mishandeld. Zij vertelt de politie dat de bende naar het buitenland is gevlucht, naar Uruguay. De Uruguayaanse politie neemt het van de collega’s uit Argentinië over en zet een grootste kopjacht op. Ondertussen wachten de misdadigers in een schuilplaats op nieuwe identiteitsbewijzen en de nodige documenten om naar de U.S.A. uit te wijken. Ze vermijden alle contact met de buitenwereld en verstoppen zich in nauwelijks verlichte kamers om geen aandacht te trekken.

 
Het wachten duurt eindeloos en de spanning op het onderduikadres loopt hoop op. Angel studeert Engels om zich straks in Amerika verstaanbaar te kunnen maken terwijl hij herstelt van zijn kogelwonde. Hij hoort stemmen die hem alle lichamelijke contact met Nene afraden en die de geliefden bijgevolg van elkaar verwijderen. Nene en Cuervo nemen risico’s om hun seksuele honger te bevredigen en gaan ’s nachts alleen op stap. Angel, die stevig aan de drugs zit, raakt steeds meer geïsoleerd door de stemmen in zijn hoofd. De frustratie leidt tot zelfverminking.

 

 

Plata Quemada is een broeierige Argentijnse misdaadfilm, gebaseerd op waargebeurde feiten uit de jaren zestig over twee criminelen die de Tweeling werden genoemd omdat ze onafscheidelijk waren. Maar de aantrekkingskracht en de seksuele spanning moet het hebben van de adrenaline die stroomt tijdens hun bankovervallen, want wanneer ze ontmaskerd worden en zich een hele tijd lang schuil moeten houden in buurland Uruguay, raken ze overspannen en blijkt hun relatie niet bestand tegen de druk van het nietsdoen en de seksuele frustratie. Bovendien dringt het tot ze door dat de tijd in hun nadeel werkt en dat de politie ondertussen niet stilzit. Regisseur Marcelo Piñeyro heeft goed naar het werk van Quentin Tarantino gekeken en wikkelt Plata Quemada in een zwoele sfeer, kiest voor een rat pack-achtige aanpak met bezwete en ongeschoren gezichten en strakke, donkere kostuums. Opvallend is het gebruik van een voice-over in het eerste halfuur van de film om de hoofdacteurs aan de kijker voor te stellen en het relaas te doen van de overval op het geldtransport. Daarbij blijven de karakters van de hoofdrolspelers op de achtergrond ten voordele van de gebeurtenissen. Pas na het uitwijkmanoeuvre naar het schuiloord in Uruguay treden de acteurs zelf op de voorgrond, waarbij de regisseur vooral blijft inzetten op atmosfeer en spanning. Het duurt een hele tijd voor de kijker het onderscheid kan maken tussen de verschillende personages, vooral tussen Nene en Angel, mede door het donker dat in de scènes hangt. Het is wachten op het laatste derde van de film vooraleer er echt schot in de zaak komt, opnieuw à la Tarantino met een massa onverbloemde, maar niettemin indrukwekkende geweldscènes.

 
De figuren in Plata Quemada blijven altijd een mysterie voor de kijker. Hun inwendige roerselen blijven grotendeels verborgen zoals in een film noir zonder veel dialogen. De homofobe Cuervo en de zwijgzame Nene kunnen de kijker nauwelijks voor zich winnen en Angel, aangestuurd door de inwendige stemmen, biedt weinig aanknopingspunten. In die zin mikt regisseur Marcelo Piñeyro meer op het intellect van de kijker dan op zijn emoties. Bovendien is de homoseksuele insteek van het verhaal niet meer dan een zijdelings aspect waardoor de doelgroep beslist onvoldaan blijft. Afgezien van de sfeerschepping is Plata Quemada vooral een te lange film met te weinig actie om gedurende twee uur te boeien.

Zoals aangegeven is dit overwegend een donkere film. De transfer is goed uitgevoerd, zonder noemenswaardige ongerechtigheden. Het geluid staat in een stereoversie waarbij de achterste geluidskanalen werkloos blijven. De soundtrack, een mengeling van westerse popmuziek uit de jaren zestig en Argentijnse tango, is sfeervol en verzorgd. Die werd terecht met een Spaanse Goya vereerd.

De dvd bevat een aantal Andere Trailers van films uit de Homescreen-catalogus.

Plata Quemada is vooral een film voor liefhebbers van het werk van Quentin Tarantino. Een broeierige sfeer, de getormenteerde figuren en de rechttoe rechtaan geweldscènes (aan begin en einde) domineren de eerder trage voortgang. Het scenario nodigt bovendien nooit echt uit tot inleving en bijgevolg is twee uur een lange zit, ondanks het mooie (maar vaak donkere) camerawerk en de bij momenten sterke acteerprestaties. Plata Quemada  moet u misschien eerder een keertje huren. Daar kunnen een Goya en een hoofdprijs op het Film Festival van Havana niet veel aan veranderen.