SERIE
Na 10 seizoenen kan het geen kwaad om even terug te blikken op de voorbije 10 jaar E.R. Is het nog steeds de moeite en in hoeverre is de serie veranderd? Er is sinds 1994 uiteraard heel wat veranderd, alleen al qua cast is de serie volledig veranderd. Het langzaamaan vervangen van leden van de cast houdt de serie echter ook enigszins interessant, al begrijpen we maar al te best dat niemand zijn of haar favoriete personage graag ziet verdwijnen. Op medisch vlak is er weinig of niets veranderd, de spoedafdeling wordt nog steeds overspoeld met patiënten, de ene keer van een autoongeluk, de volgende keer van een ingestort gebouw. We merken echter wel dat er iets vaker voor het "big bang"-effect gekozen wordt. Dat valt vooral op naar het einde van het seizoen toe. Waar het einde van een seizoen vroeger niet zo anders was dan de rest van het seizoen, durft men de laatste jaren het boeltje zowel letterlijk als figuurlijk wel eens te doen ontploffen. Naar we ons hebben laten vertellen is dat één van de (weinige?) zonden van producent John Wells.

Maar is er verder nog wat veranderd? Niet bijster veel, lijkt ons. Dat hoeft ook niet te verbazen, want een dergelijke succesformule teveel aanpassen, jaagt enkel  kijkers weg. De concurrentie is er nochthans niet minder om geworden met reeksen zoals daar onder andere zijn Scrubs, Grey's Anatomy en Private Practice. Geen van alles heeft echter de bedoeling een 2e E.R. te zijn en gaat mooi zijn of haar eigen weg.

Na bijna 14 jaar kan je E.R. zonder twijfel een klassieker noemen, aangezien weinig andere series het 14 seizoenen of langer volhouden. (spontaan denken we dan ook aan Law & Order en The Simpsons, met beide meer dan 400 afleveringen of 18 seizoenen) Wanneer men dan ooit toch besluit er een punt achter te zetten, dan zal dat toch wel een beetje het einde van een tijdperk betekenen. We kunnen enkel hopen dat er op dat moment iets anders, maar minstens even goed in de plaats komt. Tot het zover is, genieten we met volle teugen van dit 11e seizoen.

AFLEVERINGEN
1. One For The Road
Na een auto-ongeluk worden Chen en Pratt zwaargewond uit de rivier gehaald. Neela keert terug naar Chicago.

2. Damaged
Nu Abby ook eindelijk een dokter is, ondervind ze pas hoe moeilijk het soms is met de verplegers en verpleegsters overeen te komen.

3. Try Carter
Tijdens het weekend van de 4e juli probeert Carter een transplantatie te regelen van een met HIV besmet orgaan. Praat gaat te snel weer aan de slag.

4. Fear
Corday voerde op aandringen van Carter een illegale operatie uit, waardoor Corday's carrière in gevaar komt.

5. An Intern's Guide To The Galaxy
Neela werkt weer op de E.R. en Praat laat haar direct de concurrentie aangaan met mede-studenten Abby en Ray.

6. Time Of Death
Een zwaarzieke alcoholist krijgt te horen dat hij niet lang meer te leven heeft en dat laat Pratt niet onberoerd.

7. White Guy, Dark Hair
Een pas bevallen vrouw ontkent met klem dat het kind onmogelijk van haar kan zijn.

8. A Shot In The Dark
De artsen van County General leggen de wensen van een ouderpaar naast zich neer om een kind te redden.

9. Twas The Night
Het personeel van de spoedafdeling maakt zich klaar voor de feestdagen en dat betekent tijd voor wat vakantie. Spijtig genoeg kijken spoedgevallen niet eerst eens op hun kalender vooraleer ze binnengerolt worden.

10. Skin
Abby behandelt een zwaargewond bendelid ... achterin een auto. Neela krijgt het ondertussen ook hard te verduren.

11. Only Connect
Een rapport over de klantentevredenheid in County General zet kwaad bloed bij het personeel. Het wordt er enkel erger op als een advocaat de situatie wil gaan misbruiken.

12. The Providers
Een nier die door een vader aan zijn dochter is gedoneerd, blijkt onherstelbaar beschadigd door de bijwerkingen van een geneesmiddel.

13. Middleman
Neergeschoten worden blijkt niet altijd even onamusant. Kinderen met onverklaarbare letsels zijn daarentegen allesbehalve amusant.

14. Just As I Am
Weaver maakt eindelijk kennis met haar biologische moeder, die er van ondersteboven is dat haar dochter lesbisch blijkt te zijn.

15. Alone In A Crowd
Een moeder van 3 kinderen krijgt een beroerte. We volgen de gebeurtenissen op de spoedafdeling door haar ogen.

16. Here And There
Irak. Wanneer een klein meisje zwaar gewond raakt door een autobom, roept dokter Gallant de hulp in van County General.

17. Back In The World
Het botert maar al te goed tussen Gallant en Neela ... en het botert compleet niet tussen Sam en haar ex.

18. Refusal Of Care
Een wanhopende moeder probeert voor haar zoon asiel te verkrijgen via een hongerstaking. Wat de zaak enkel erger maakt, is dat de artsen wettelijk gezien niet mogen ingrijpen.

19. Ruby Redux
Een oude bekende van Carter wordt in County General opgenomen, 10 jaar eerder behandelde hij namelijk de vrouw van de patiënt.

20. You Are Here
Een grote dag voor Carter, Lewis en Morris: wie wordt het nieuwe hoofd van de spoedafdeling?

21. Carter Est Amoureux
Hopende op een hereniging met Kem, vliegt Carter naar Parijs. Voor de artsen in opleiding is het een vreselijke dag: Abby, Neela en Ray maken de ene fout na de andere.

22. The Show Must Go On
Op een kalme avond krijgt een zwaar onderbemand County General een groot aantal spoedgevallen te verwerken. Dokters van dienst? Abby, Ray en Neela ... de rest zit op het afscheidsfeestje van Carter.

== PAGE ==

BEELD EN GELUID
Op televisiegebied is E.R. altijd al een beetje een pionier geweest. Toen de meeste tv-bazen nog een woordenboek nodig hadden voor de definitie van "widescreen", werd er voor E.R. al lang van dat "beest" gebruik gemaakt. Jaren bleef het echter een inspanning zonder echte opbrengst, want voor home-entertainment was er maar één formaat: 4:3 ofte 1.33:1. In de 2e helft van de jaren '90 was er echter een zekere verschuiving en dan wel eentje van het witte doek naar het glazen scherm. De studiobazen, die veelal ook wel ergens een aandeel hadden in één of meerdere tv-zenders, merkten dat de bioscopen lang niet meer zo vol zaten. Tegelijkertijd deed dat andere medium, lang als inferieur beschouwd, het bijzonder goed. "Waarom?" moet zowat de eerste vraag geweest zijn die ze zich stelden. Het antwoord in zekere zin was vrij simpel: een nieuwe generatie filmmakers vond het produceren van een tv-serie een veel grotere uitdaging dan het produceren van één enkele film. Studios waren daar in geen geval rouwig om, series waren en zijn nu eenmaal nog altijd relatief goedkoper dan films. In een film investeer je immers op voorhand massa's geld en je hoopt dan maar dat het publiek het vehikel in kwestie weet te appreciëren. De meeste series daarentegen beginnen met een zogenaamde "pilootaflevering", die maar een fractie van het budget van een "echte" film vraagt en meteen ook een zeer mooie barometer is voor succes. Bovendien verdien je dankzij reclame en uitzendrechten ook nog eens vrij snel je geld terug. Een goed lopende serie kan in 7 jaar tijd dus serieus wat geld opbrengen.

Ter illustratie: Spider-Man 3 had een budget van ongeveer 258 miljoen dollar, een dergelijke hoeveelheid geld terugwinnen op een paar maand tijd is niet bepaald eenvoudig. Een serie van 7 seizoenen zoals The West Wing, kost zo'n 310 miljoen dollar. Het verschil? Spider-Man 3 is 139 minuten lang, The West Wing zo'n 6500. De halve euro was dus gevallen: met televisie valt wel degelijk geld te verdienen. Eind jaren '90 zag dan ook de ene na de andere briljante televisieserie het levenslicht (sommigen zoals E.R. en NYPD Blue waren er al vroeger bij) en die trend blijft zich tot op de dag van vandaag verder zetten.

"Jamaar, als we dan toch de bioscoopkijkers willen lokken, waarom zitten we dan nog te prutsen met die 4:3?" Blijkbaar was er toch ergens iemand in televisieland die doorhad dat het breedbeeldformaat nog altijd het grote voordeel was van het witte doek. Echte Cinemascope (2.35:1) werd waarschijnlijk te extravagant geacht, er werd besloten een ratio van ongeveer 1.78:1 te gaan gebruiken, tegenwoordig beter gekend als 16:9. De voordelen hiervan hoeven we hopelijk niet meer toe te lichten?

Voor veel series en televisiemakers was het waarschijnlijk toch een serieuze aanpassing, maar het team achter E.R. was waarschijnlijk uitermate tevreden. Tot dan toe moest men tijdens de post-producties steeds maar weer de gevreesde "pan & scam" (sic) toepassen, nu kon met dat eindelijk achterwege laten en in breedbeeld gaan genieten van de spoedafdeling. Bij NBC deed men vermoedelijk zelfs een vreugdedansje toen een slimme jongen (of pientere dame uiteraard) opmerkte dat ze E.R. nu misschien best eens in widescreen volledig konden gaan heruitzenden. De andere kant van de tafel viel waarschijnlijk uit de lucht: "Hoe wil je dat dan gaan doen, wat knippen in het beeld?" "Maar nee, meneer de directeur, wij filmen al van in het begin in widescreen!". Dat is ongetwijfeld het moment waarop men in een Looney Tunes-tekenfilm dollar-tekentjes in de ogen van Daffy Duck of Elmer Fudd ziet verschijnen.

Heruitzendingen van E.R. zouden vanaf nu, indien en waar mogelijk, in breedbeeld gebeuren en voor de dvd's wou men uiteraard (al is het lang niet altijd zo vanzelfsprekend) ook in breedbeeld gaan uitbrengen. Dat is een beslissing die we als liefhebbers van een goede home-cinema natuurlijk enkel konden toejuichen. Dat heeft echter ook een verdoken voordeel. De breedbeeldtransfers moesten van de originele filmelementen gehaald worden en zo blewen we gespaard van dvd-transfers die voortkomen uit de tapes die de postproductie in dat tijdperk nog moest afleveren. De definitie van die tapes is immers min of meer beperkt tot de standaard-resolutie van een DVD, wat weinig of geen ruimte voor verbetering laat.

Na meer dan 10 seizoenen moet E.R. zich dus al lang niet meer bewijzen op DVD. Tenzij men bij Warner beslissingen zou nemen die aan de rand van de incompetentie grenzen, is het bijzonder moeilijk om deze dvd-release op zowel visueel als auditief vlak te verprutsen. Dankzij de voorgaande seizoenen zijn we reeds vertrouwd met de meer dan degelijke transfers waarvan we nu al zolang mogen genieten. Seizoen 11 vormt daarop, gelukkig, geen uitzondering. Het beeld is nog steeds bijzonder scherp, mooi verzadigd qua kleuren en quasi vrij van compressieartefacten. "Quasi" aangezien 168 minuten op één schijfje krijgen toch wat meer compressie vraagt dan 90 minuten op datzelfde schijfje. De compressietechnieken zijn er de laatste jaren echter grondig op vooruitgegaan met betere transfers aan relatief lagere bitrates tot gevolg.

De visuele revolutie mag dan wel een feit geweest zijn, de auditieve revolutie lijkt iets minder snel te gaan. Veel series blijven vasthouden aan het stereoformaat, afgewisseld met een enkeling die daar een surround-kanaal aan toevoegd of een virtuele "halve gare" die koste wat kost 5.1 surround geluid wil bij zijn of haar serie. In het algemeen Nederlands: E.R. is nog steeds een stereo-show, eentje die u mits een degelijke home-cinema opstelling wel wat ruimtelijker kan laten klinken, maar toch nog steeds stereo. We willen daar echter geen probleem van maken, want de track in kwestie is zo goed als een dergelijke track maar kan zijn.

EXTRA'S
We blijven op onze honger zitten, want op wat deleted scenes na valt er niks te beleven.

CONCLUSIE
E.R. is als serie toch enigszins veranderd in de afgelopen 10 seizoenen. Een deel van de veranderingen is uiteraard te verklaren door de wijzigingen in onze samenleving in het algemeen, een ander deel kan je verklaren door wijzigingen in de cast en de crew. Dat neemt niet weg dat het nog altijd één van de peilers van het televisielandschap blijft, die steeds weer garant staat voor iets meer dan 40 minuten entertainment. Zowel beeld als geluid zijn van prima kwaliteit en hetzelfde kan gezegd worden van de zeer democratische prijs waaraan deze serie te koop is. Indien je al een fan bent sinds het eerste seizoen, dan is dit een no-brainer. In het andere geval moet je de serie misschien toch maar een kans geven? We durven zelfs stellen dat ook nieuwkomers in een mum van tijd verslaafd zullen raken aan de spoedafdeling van County General.