FILM
Reservation Road probeert zo hard om een film te zijn die de controverse en het Griekse drama niet schuwt, dat de prent haast vanaf de eerste minuut in een ongeloofwaardige pastiche van het genre verandert. De prent vertelt het verhaal van een vader die de dood van zijn zoon tracht te verwerken en van de man die gebukt gaat onder de wroeging over het fatale ongeluk. Professor Ethan Learner ziet hoe zijn zoon Josh voor zijn ogen wordt weggemaaid door de wagen van advocaat Dwight Arno op de slecht verlichte weg uit de titel. Arno pleegt vluchtmisdrijf maar lijkt weg te komen met zijn criminele daad wanneer de politie geen sporen vindt die naar hem leiden. Het lot heeft echter een onaangename wending voor hem in petto: Ethan zoekt namelijk toenadering tot zijn advocatenkantoor in de hoop de moordenaar van zijn zoon te vinden. De lijn tussen slachtoffer, dader en rechter vervaagt zodanig dat geen van de protagonisten het hoofd moreel nog hoog kan houden.

In principe had Reservation Road een intrigerend drama met een aangenaam thrillergeurtje kunnen zijn. Prangende vragen over schuld en boete hadden kunnen worden gesteld en de psychologie van de personages had inzicht kunnen geven in de daden van zowel iemand die een vluchtmisdrijf pleegt als van iemand die een kind verliest. Helaas kiezen regisseur Terry George en schrijver John Burnham Schwartz voor een plot die het drama zo lang uitstelt tot er uiteindelijk geen blijkt te zijn. Nooit krijg je het gevoel dat de spanning wordt opgedreven, nooit voel je echte sympathie met de personages omdat ze zo klungelig en ongeloofwaardig te werk gaan dat het bijna belachelijk wordt. De prent is één lange, vaak saaie, meestal zielloze aanloop naar een ontknoping die niet enkel niet verrast, maar haast als een anticlimax overkomt als je de potentiële mogelijkheden van het verhaal ziet.
Ergens, diep verscholen tussen de generische scènes, zit immers de kiem van een film die wél de kijker op het puntje van zijn stoel kan krijgen. Als het scenario daar een mouw aan gepast had - door bijvoorbeeld dichter bij een B-film aan te leunen, meer zwarte humor te hanteren en de vermoeiende zwaarmoedigheid te laten vallen - zouden we wellicht niet over Reservation Road spreken als een grote teleurstelling. Anderzijds ligt het probleem niet alleen bij het script. Ook het tempo van de film laat bijvoorbeeld serieus te wensen over. Daarnaast valt op hoe weinig visueel regisseur Terry George denkt. De shots die hij uitkiest horen eerder thuis in een doordeweekse tv-film dan op het grote scherm. In zijn vorige film, Hotel Rwanda, maskeerden een degelijk script en goede vertolkingen zijn matige talent als cineast nog, maar hier kan hij daar niet op rekenen.

Ook de acteurs tonen zich namelijk niet van hun beste kant. Joaquin Phoenix, die zich de voorbije jaren heeft onpopt tot een van de interessantste acteurs in Hollywood, slaapwandelt door zijn rol. Wanneer hij verdriet toont voor zijn dode zoon, oogt hij als een Deense dog met bloeddoorlopen ogen en de pseudo-evolutie die hij doormaakt weet hij nauwelijks tot niet te verkopen aan de kijker. Als zijn tegenpool is Mark Ruffalo al niet veel beter. Het getwijfel en ge-ijsbeer van zijn karakter werkt al snel op de zenuwen: zijn vertolking is een elpee die voortdurend blijft hangen op de minst interessante passage van de plaat. Jennifer Connelly zit ook in een aantal scènes, maar moet enkel het cliché van de rouwende moeder bovenhalen en had dus net zo goed niet in de film kunnen zitten. Eveneens verspild is de bijdrage van Mira Sorvino.

Misschien heb ik in de voorbije alinea's wat overdreven in mijn gebrek aan passie voor Reservation Road. De prent is immers niet zo slecht als al het vorige doet uitschijnen. Het is eerder een kwestie van een verspilling van potentieel explosief materiaal dan een kwestie van slecht filmmaken. Terwijl de film zich ontspoelt op je netvlies, dwaalt je brein immers gemakkelijk af naar een alternatief universum waarin ieder kruispunt de personages een andere richting uitstuurt dan op het scherm. Je kan je de vraag stellen of dat alternatieve scenario wel degelijk beter zou zijn dan de prent die George en co afleverden. Het antwoord daarop zullen we wel nooit weten, maar ik durf er grof geld op inzetten dat het alternatief in ieder geval niet slechter kan zijn.
BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van Reservation Road verdient geen grote onderscheiding, maar kan er best mee door. Grain is weliswaar prominent aanwezig in vooral de donkere scènes, maar het contrast blijft overeind, de kleuren ogen degelijk en de scherpte haalt de standaard van de gemiddelde recente film op dvd. Het DD 5.1-spoor gebruikt nauwelijks de achterste boxen en schiet daarom wat tekort op vlak van dynamiek. De dialogen worden wel helder weergegeven.

EXTRA'S
De enige extra's zijn de Cross-promotionele Trailers waarmee de disk opstart.

CONCLUSIE
Reservation Road probeert een intelligente thriller met betekenis te zijn, maar geraakt niet verder dan movie of the weekkwaliteit. Geen enkele van de belangrijkste spelers voor en achter de schermen presteert op niveau en het scenario blijft steken in een lage versnelling. Beeld en geluid zijn eerder degelijk dan goed. Een bonussectie is onbestaande.