FILM
Als de mythe waarheid wordt - luidt een gewaardeerd citaat uit de klassieke western The Man Who Shot Liberty Valance - print dan de mythe. Het gezegde is ook op zijn plaats in Resurrecting the Champ, een geïnspireerd verhaal dat voor de verandering eens niet gebaseerd is op ware feiten, maar op ware leugens. Hoewel het basisgegeven interessant is en uitnodigt tot het maken van een prima film over relevante thema's, blijft de prent helaas gedurende lange periodes in neutrale versnelling steken. Voormalig filmrecensent Rod Lurie voegt daarom met Resurrecting the Champ een zoveelste 'net niet' toe aan de lange reeks projecten waaronder hij zijn schouders zette sinds hij plaats nam achter de camera's.

De oorsprong van de film is terug te vinden in een artikel dat eind jaren negentig in een Amerikaans magazine verscheen. Daarin beschreef Pulitzer Prize-winnaar J.R. Moehringer zijn ontmoeting met een dakloze man, die beweerde ex-bokser en voormalig nummer drie van de wereld 'Battling' Bob Satterfield te zijn. Het duurde maanden eer Moehringer achterhaalde dat de dakloze niet was wie hij beweerde te zijn. Door het bedrog als kern van zijn artikel te gebruiken, creëerde hij een tijdloos stuk vol nostalgie en vervlogen dromen. Dat probeert Resurrecting the Champ te emuleren, maar helaas slaagt de prent daar niet volledig in omdat de feiten zodanig verdraaid worden dat de clichés van Hollywood te nadrukkelijk komen bovendrijven. In de film schrijft de hernoemde protagonist Erik Kernan hetzelfde artikel als Moehringer, met één belangrijk verschil: hij publiceert de leugens van 'Satterfield' alvorens de feiten grondig te checken. Wat volgt is een lange lijdensweg om - in de eerste plaats - zijn geheim verborgen te houden, maar ook om de sympathie van zijn zoon en het respect van zijn vervreemde echtgenote niet te verliezen en de goede naam van zijn overleden vader niet te bezoedelen.

Het is erg jammer dat Rod Lurie weigert door te dringen tot de kern van zijn verhaal: de dunne lijn tussen leugen en waarheid. Hij focust eerder op het belang van een band tussen een vader en een zoon, op een huwelijk met problemen of een overambtieuze carrière. De wijze waarop deze thema's in het script neergeschreven zijn, leunt bovendien eerder aan bij de traditie van de klassieke tv-soap dan bij die van de doorleefde dramatische film. Resurrecting the Champ steekt daardoor nauwelijks uit boven het dozijn soortgelijke sportfilms dat jaarlijks van de andere kant van Atlantische Oceaan komt overwaaien. Zoals wel meer Amerikaanse prenten is Luries werkstuk goed gemaakt en zal de gemiddelde kijker zich niet al te vaak vervelen gedurende deze twee uurtjes, maar dat er zoveel meer in de film zat, laat een wrange nasmaak achter. Dit had een passionele kruising kunnen zijn tussen Rocky en All the President's Men, maar enerzijds de slap georchestreerde archiefgevechten en anderzijds de te naïeve kijk op journalistiek verhinderen dat.

Het helpt evenmin dat de acteerprestaties in hetzelfde bedje ziek zijn. Als de 'Champ' uit de titel meent Samuel L. Jackson dat het verhogen van zijn stemtimbre volstaat om een intrigerende personage op het scherm te kwakken. Hij toont zich eerder een lichtgewicht dan een geloofwaardige uitdager. Het gewicht van de film ligt echter niet op Jackson, maar op Josh Hartnett. Nu ben ik het niet eens met de duizenden critici die Hartnett altijd als talentloos beschrijven - ook hier kan je hem bezwaarlijk slecht noemen - maar hij durft nergens dieper te graven dan het basisscenario voorschrijft. De derde belangrijke rol is voor Cold Case-actrice Kathryn Morris, die zogezegd een topjournaliste is, maar daar in de prent weinig blijk van geeft. De enige echt doorleefde vertolkingen vinden we terug bij de veredelde cameo's: David Paymer als magazinebaas, Alan Alda als de chef sport van de redactie en zelfs Teri Hatcher, in een segment dat nochtans voornamelijk als doel heeft kabelzender Showtime te promoten. Haast onherkenbaar - maar uitmuntend - is Peter Coyote als een oude bokscoach.

Wie had gehoopt op een inzichtelijke blik achter de schermen van een journalistieke primeur, komt met Resurrecting The Champ bedrogen uit. Je voelt af en toe de goede bedoelingen door de prent glijden, maar die worden al even snel de kop ingedrukt met gemakzuchtige clichés. De belangrijkste test voor een films is vaak hoe hij erin slaagt een boodschap over te brengen. Ik daag iedereen uit om een duidelijke boodschap te vinden in Resurrecting The Champ. Het is immers niet omdat je scenario uitgaat van een (goed vertelde) leugen, dat je film niet de moeite moet doen om waarachtig te zijn.
BEELD EN GELUID
De film heeft een uitgewassen look die het verhaal helemaal niet complementeert. Misschien draagt dat ertoe bij dat de transfer niet helemaal bekoort. Het beeld oogt korreliger dan andere recente films en de weergave van de kleuren kan evenmin overtuigen. Scherpte en zwartniveau's zijn over het algemeen wel in orde. Qua geluid heb je de keuze tussen drie audiotracks. Op het stereospoor is weinig aan te merken, maar de voorkeur gaat toch uit naar de DD 5.1-track en het DTS-spoor. Deze twee verschillen nauwelijks van elkaar qua dynamiek of helderheid, maar vallen wel zwakjes uit in wat auditief de toppers van de film hadden moeten zijn: de sporadische boksscènes.

EXTRA'S
Veel brokken maakte Resurrecting The Champ niet aan de bioscoopkassa's . Wellicht verklaart dat de magere extra's op deze dvd. Naast een Trailer (2 min.) en een als Achter de Schermen (3 min.) verkochte B-Roll bevat de schijf enkel oeverloze Interviews (22 min.) met de belangrijkste betrokkenen voor en achter de camera's waarbij het geven van complimentjes aan elkaar wel een nationale sport lijkt.

CONCLUSIE
Resurrecting The Champ is een niet onaardig filmpje voor wie op een zaterdagavond eens languit onderuit wil zakken met een zak popcorn in de ene hand en een liefje aan de andere. Wie echter meer verwacht dan glad Hollywoodentertainment is eraan voor de moeite. Beeld en geluid zijn oké maar niets speciaals en de bonussectie stelt teleur.