FILM
Huurmoordenaar Ray, een van de hoofdpersonages uit In Bruges, mag de West-Vlaamse stad dan wel verwensen, de film zelf verdient beslist geen scheldtirade. In Bruges is immers een rariteit: een zwarte komedie die perfect de slappe koord tussen gitzwarte tragedie en luchtige humor bewandelt. Het langspeelfilmdebuut van toneelschrijver Martin McDonagh houdt er bovendien een stevig tempo op na, flirt met genreconventies (om die vervolgens te dumpen) en maakt optimaal gebruik van de barokke schoonheid van het Venetië van het Noorden als vaak bizarre achtergrond voor een excentriek verhaal. In Bruges is kortom gniffelend genieten van begin tot einde, zelfs al gaat de prent van tijd tot tijd stevig uit de rails.

Dubliner Ray (Colin Farrell, uitstekend op dreef) en zijn collega Ken (de altijd betrouwbare Brendan Gleeson) worden naar Brugge gestuurd na een faliekant afgelopen moord die Ray met een loodzwaar gewetensprobleem heeft opgezadeld. Het feeërieke decor verlicht Ray’s gemoed niet: in tegenstelling tot de enthousiaste Ken heeft hij een broertje dood aan de middeleeuwse huisjes en meanderende grachten. Enkel een afspraakje met Chloë, een lokaal meisje dat werkt op een filmset, houdt Ray’s depressie binnen de perken. Wat hij niet weet is dat Ken de opdracht heeft gekregen om hem een kogel door het hoofd te jagen wegens Ray’s aandeel in de mislukte moord. Het duurt dan ook niet lang eer de twee huurmoordenaars zich in een bevreemdende nachtmerrie bevinden die het midden houdt tussen een deurenkomedie en een schilderij van Jeroen Bosch.
Zwarte komedies zijn niet gemakkelijk te maken: vaak monden ze uit in een tragedie zonder lach of in een komedie zonder punch. Het is dan ook een aangename verrassing dat In Bruges de juiste toon weet te vinden en die gedurende bijna de ganse lengte van de film weet vast te houden. Regisseur-scenarist McDonagh wordt zo'n beetje beschouwd als het Britse antwoord op David Mamet en daar valt op basis van In Bruges wel wat voor te zeggen. Het script bouwt namelijk niet alleen voort op de conventies van het misdaadgenre (waarin ook Mamet het best gedijt), maar is eveneens gelardeerd met spitsvondige oneliners en massa's vloeken. De personages voelen zich allemaal op de een of andere manier verongelijkt en dat vormt de basis voor de betrokkenheid die je als kijker met hen krijgt. Dat McDonagh in zijn eerste film - hij won wel al een Oscar voor een kortfilm - al deze moeilijk te verzoenen elementen redelijk coherent en altijd heerlijk entertainend aan de kijker presenteert, is een niet te onderschatten verwezenlijking.

Niettemin gaat de cineast ook geregeld uit de bocht. Een intermezzo met een cocaïne snuivende dwerg die vooruitblikt op een nakende, vernietigende oorlog tussen blanken en zwarten, getuigt bijvoorbeeld van slechte smaak. Wanneer McDonagh leentjebuur speelt bij andere kunstenaars, ligt de vergelijking er bovendien vaak al te dik op. De gruwelbeelden van Jeroen Bosch zijn zo al net iets te vaak in andere films gebruikt. Het is echter vooral de constante verwijzing naar Don't Look Now - dwergen, kanalen, plots en bruut geweld, een geheim gedeeld door de twee protagonisten - die In Bruges eerder kwaad dan goed doet, aangezien de prent niet onverdienstelijk is, maar zeker niet de unheimliche sfeer van Nicholas Roegs film evenaart. Toch puurt McDonagh veel sfeer uit de Brugse decors. Hij mocht filmen op elke locatie in de stad en maakt daar optimaal gebruik van om indrukwekkende achtergronden te kiezen voor de meest emotioneel geladen sequenties. De film fungeert zo - ondanks de constante spot van sommige personages - als hét gedroomde uithangbord voor Brugge als toeristische trekpleister.

Niet enkel script en locaties maken In Bruges zo'n genietbare ervaring, ook de quasi perfecte casting tilt de prent boven andere recente misdaadfilms uit. Net als je dacht dat Colin Farrell enkel geïnteresseerd was in zijn volgende loonbriefje i.p.v. in een goede rol, verrast hij met een doorleefde vertolking die misschien wel het beste is wat hij ooit heeft gedaan. Farrell vindt een uitstekend evenwicht tussen schuld, boete en minachting als Ray en maakt zich zo, ondanks een explosief karakter, sympathiek. Brendan Gleeson stelt haast nooit teleur en ook hier doet hij dat niet. De acteur heeft weinig opvallende scènes of grootse karaktermomenten, maar slaagt in de intiemere scènes, waarin hij met een opgetrokken wenkbrauw of een onverwachte mondkrul diepgang geeft aan zijn Ken. Ralph Fiennes is tegen z'n type gecast als misdaadbaas Harry en heeft iets meer moeite om niet over the top te gaan: bij momenten denk je zelfs dat Fiennes rechtstreeks van de set van Harry Potter komt, aangezien zijn Harry Voldemort-trekjes vertoont (maar een tikje meer vloekt). In bijrollen valt op dat geen enkele Vlaming gecast is voor wat eigenlijk Vlaamse personages zijn. McDonagh koos voor twee Walen (vrolijke drugsdealer Poésy en haar opvliegende vriendje Rénier) en een Nederlandse (zwangere hoteleigenares Reuten).

In Bruges mag dan geen meesterwerk zijn, het is een van de meest onverwacht amusante verrassingen van het voorbije filmjaar. Bij geen enkele andere film (op Wall-E na) heb ik zo vaak geglimlacht in 2008, bij weinig andere prenten had ik het gevoel naar zo'n origineel en uniek werkstuk te kijken. De film mag dan al een ruwe diamant zijn -  met de nadruk op ruw - hij zou nooit zo genietbaar zijn geweest, mocht men hem wat meer hebben gepolijst.
BEELD EN GELUID
De beeld- en geluidskwaliteit van In Bruges zijn beide van een hoog niveau. De nauwe steegjes en sprookjesachtige sfeer van Brugge komt mooi tot uiting in een transfer die kan pochen met prima contrasten, een lovenswaardig kleurenpalet en een goede scherpte. De print oogt bovendien puntgaaf. De soundtrack staat als een DD 5.1-spoor op de disk en creëert een geloofwaardige auditieve ruimte in je thuisbioscoop. De veelvuldige dialogen worden helder weergegeven en op de mix is weinig aan te merken. Vooral de wat atypische maar leuke muzikale score van Carter Burwell baadt de boxen bovendien in sfeer.

EXTRA'S
De schijf is niet overladen met extra's, maar wat aanwezig is, verveelt je nooit. De Deleted and Extended Scenes (18 min.) worden mooi geordend in volgorde van het scenario en zijn ook leuk, ook al hadden ze weinig toegevoegd aan de finale film. Een Gag Reel (6 min.) toont vooral aan dat de acteurs zich rot amuseerden op de set. When in Bruges (14 min.) is een typische EPK making of, waarin de belangrijkste participanten hun zegje doen. Strange Bruges (7 min.) gaat iets meer in detail over de stad en het belang ervan voor de film, terwijl A Boat Trip Around Bruges (5 min.) een tocht over de grachten combineert met weetjes over Brugge (hoewel die niet allemaal even accuraat zijn). De leukste extra is ongetwijfeld F***ing Bruges (2 min.), een soort synopsis van de film bestaande uit een opeenvolging van alle fragmenten waarin gevloekt wordt - en dat zijn er nogal wat.

CONCLUSIE
In Bruges is een film die de term zwarte komedie eer aandoet. De prent kan bogen op een uitstekend scenario, knappe acteerprestaties en de Brugse decors, die het geheel een extra kwaliteit bezorgen. Af en toe gaat de film uit de bocht, maar dat is de makers vergeven omdat alle andere sequenties zo verdomd entertainend zijn. Beeld en geluid halen het niveau dat je verwacht  van een recente film en de bonussectie is aardig gevuld met leuk materiaal.